وَ كَانَ مِنْ دُعَائِهِ عَلَيْهِ السَّلَامُ مُتَفَزِّعاً إِلَي اللهِ عَزَّ وَ جَلَّ
نيايش آن حضرت (ع) در پناه جستن به خداى عز و جل
﴿1﴾
اللَّهُمَّ إِنِّي أَخْلَصْتُ بِانْقِطَاعِي إِلَيْكَ
(1) بار خدايا، من از همه گسسته و به تو پيوستهام
﴿2﴾
وَ أَقْبَلْتُ بِكُلِّي عَلَيْكَ
(2) و با همه هستى خود به تو پيوستهام و با همه هستى خود به تو روى آوردهام
﴿3﴾
وَ صَرَفْتُ وَجْهِي عَمَّنْ يَحْتَاجُ إِلَى رِفْدِكَ
(3) و از هر كسى كه نيازمند نوال توست روى برتافتهام
﴿4﴾
وَ قَلَبْتُ مَسْأَلَتِي عَمَّنْ لَمْ يَسْتَغْنِ عَنْ فَضْلِكَ
(4) و از كسى كه از انعام تو بىنياز نباشد دست خود واپس كشيدهام
﴿5﴾
وَ رَأَيْتُ أَنَّ طَلَبَ الُْمحْتَاجِ إِلَى الُْمحْتَاجِ سَفَهٌ مِنْ رَأْيِهِ وَ ضَلَّةٌ مِنْ عَقْلِهِ .
(5) و دانستم كه حاجت خواستن نيازمندى از نيازمندى، از سبكرايى و آشفتگى خرد است
﴿6﴾
فَكَمْ قَدْ رَأَيْتُ يَا إِلَهِي مِنْ أُنَاسٍ طَلَبُوا الْعِزَّ بِغَيْرِكَ فَذَلُّوا ، وَ رَامُوا الثَّرْوَةَ مِنْ سِوَاكَ فَافْتَقَرُوا ، وَ حَاوَلُوا الِارْتِفَاعَ فَاتَّضَعُوا .
(6) نيز اى خداى من چه بسيار مردمان ديدهام كه از جز تو عزت خواستند و خوار گشتند و از جز تو ثروت خواستند و تهيدست شدند و در طلب بلندى و رتبه برآمدند و پست گرديدند
﴿7﴾
فَصَحَّ بِمُعَايَنَةِ أَمْثَالِهِمْ حَازِمٌ وَفَّقَهُ اعْتِبَارُهُ ، وَ أَرْشَدَهُ إِلَى طَرِيقِ صَوَابِهِ اخْتِيَارُهُ .
(7) پس انسان دورانديش به ديدن همانندان ايشان هشيار گردد و پند آموزد و آن پند مايهى توفيق او گردد و برگزيدن عقيدهى صواب، او را به راه درست رهنمونى كند
﴿8﴾
فَأَنْتَ يَا مَوْلَايَ دُونَ كُلِّ مَسْؤُولٍ مَوْضِعُ مَسْأَلَتِي ، وَ دُونَ كُلِّ مَطْلُوبٍ إِلَيْهِ وَلِيُّ حَاجَتِي
(8) پس اى مولاى من، در هر مسئلت يگانه قبلهى من تويى و در هر چه خواهم برآورندهى نيازم تو زان پيش كه كسى را بخوانم تو را مىخوانم و بس،
﴿9﴾
أَنْتَ الَْمخْصُوصُ قَبْلَ كُلِّ مَدْعُوٍّ بِدَعْوَتِي ، لَا يَشْرَكُكَ أَحَدٌ فِي رَجَائِي ، وَ لَا يَتَّفِقُ أَحَدٌ مَعَكَ فِي دُعَائِي ، وَ لَا يَنْظِمُهُ وَ إِيَّاكَ نِدَائِي
(9) حالى كه در روايى اميد خويش كسى را شريك تو نمىدانم و در دعاى خود كسى را با تو همراه نمىدارم و نداى من فقط به درگاه توست
﴿10﴾
لَكَ يَا إِلَهِي وَحْدَانِيَّةُ الْعَدَدِ ، وَ مَلَكَةُ الْقُدْرَةِ الصَّمَدِ ، وَ فَضِيلَةُ الْحَوْلِ وَ الْقُوَّةِ ، وَ دَرَجَةُ الْعُلُوِّ وَ الرِّفْعَةِ .
(10) بار الها، بيچونى تراست و ملكهى قدرت جاويد و بىنيازى كه جهان هستى از آن آكنده است مر تو را و فضيلت توانايى و نيرو و پايهى بالايى و بلندى تو را
﴿11﴾
وَ مَنْ سِوَاكَ مَرْحُومٌ فِي عُمْرِهِ ، مَغْلُوبٌ عَلَى أَمْرِهِ ، مَقْهُورٌ عَلَى شَأْنِهِ ، مُخْتَلِفُ الْحَالَاتِ ، مُتَنَقِّلٌ فِي الصِّفَاتِ
(11) و هر كس جز تو در همهى عمر گرفتار نارسايى و نياز است و در كار خويش عاجز و در امور خود ناتوان، با حالات گوناگون و چگونگيهاى ناپايا
﴿12﴾
فَتَعَالَيْتَ عَنِ الْأَشْبَاهِ وَ الْأَضْدَادِ ، وَ تَكَبَّرْتَ عَنِ الْأَمْثَالِ وَ الْأَنْدَادِ ، فَسُبْحَانَكَ لَا إِلَهَ إِلَّا أَنْتَ .
(12) پس تو بالاتر از آنى كه همانند و ضدى داشته باشى و بزرگتر از آنكه تو را همسان و همتايى باشد. پاكا! جز تو خدايى نيست.