دعای 28 ( دعا برای پناه بردن به خداوند ) ترجمه حسن ثقفی تهرانی

(1) خداوندا! من از غير تو بريده، و خالصانه به تو پيوستم،

(2) و با تمام وجود، به تو رو آوردم،

(3) و از كسى كه خود به عطاى تو محتاج است، روى برتافتم،

(4) و دست مسئلت، از كسى كه خود از فضل تو بى‌نياز نيست گرداندم،

(5) و ديدم (و دانستم) كه خواهش محتاجى از محتاج ديگر، دليل سفاهت راى، و گمراهى عقل او است.

(6) زيرا چه بسا مردمى را ديده‌ام- اى معبود من!- كه به وسيله‌ى غير تو، عزت خواستند و خوار گرديدند، و از ديگرى ثروت طلبيدند و فقير گشتند، و در پى رفعت مقام برآمدند و پست شدند.

(7) بدين جهت با مشاهده‌ى امثال ايشان، پيش‌بينى شخص دورانديش، درست درآمد، او كه عبرت گرفتنش وى را موفق ساخت، و حسن انتخابى كه داشت (آزمايشى كه نمود) به راه راستش رهبرى كرد.

(8) پس مرجع خواهشم- اى مولاى من!- توئى نه مسئول ديگر، و برآورنده‌ى حاجتم تو هستى نه مطلوب ديگر.

(9) پيش از هر مدعوى، تو مخصوص به دعاى من مى‌باشى. در چشم انداز اميدم، هيچ كس با تو شريك نمى‌گردد، و در دعايم، كسى با تو قرين نمى‌شود، و ندايم، غير تو را با تو در بر نمى‌گيرد.

(10) اى معبود من! وحدت و يگانگى‌ات در ذات و صفات، به وحدتى مخصوص و منحصر به خود است (كه يكى است و دومى ندارد) و مالكيت و داشتن نيروى تام و نفوذناپذير (مرجع حاجات بودن)، و كمال توانايى بر هر كار، و قدرت بر هر تصرف، و پايه‌ى والا و برتر، اختصاص به تو دارد،

(11) و ما سواى تو در دوره‌ى عمر خود (در قدر و رتبه‌اش)، به چشم شفقت و ترحم، منظور، (و) در امور خويشتن، مسخر و مجبور، (و) در كارشان مغلوب و مقهورند، از حالى به حالى متحول، (و) از صفتى به صفت ديگر منتقل مى‌گردند،

(12) از اين رو، علو مقام تو، از داشتن شبيه و ضد، برتر است، و دامنه‌ى كبريائى‌ات، از مثل و مانند، والاتر مى‌باشد، پس منزهى تو، معبودى جز تو نيست.