وَ كَانَ مِنْ دُعَائِهِ عَلَيْهِ السَّلَامُ مُتَفَزِّعاً إِلَي اللهِ عَزَّ وَ جَلَّ
دعاى حضرت در اظهار ترس از خدا
﴿1﴾
اللَّهُمَّ إِنِّي أَخْلَصْتُ بِانْقِطَاعِي إِلَيْكَ
(1) بار الها، همانا كه من به بريدنم از غير و به پيوستن به تو، دل را پيراسته ساختم،
﴿2﴾
وَ أَقْبَلْتُ بِكُلِّي عَلَيْكَ
(2) و سراپا به سوى تو رو آوردم،
﴿3﴾
وَ صَرَفْتُ وَجْهِي عَمَّنْ يَحْتَاجُ إِلَى رِفْدِكَ
(3) و از كسى كه خود به عطاى تو محتاج است روى برتافتم،
﴿4﴾
وَ قَلَبْتُ مَسْأَلَتِي عَمَّنْ لَمْ يَسْتَغْنِ عَنْ فَضْلِكَ
(4) و دست مسئلت از جانب آنكه خود از فضل تو بىنياز نيست، گرداندم
﴿5﴾
وَ رَأَيْتُ أَنَّ طَلَبَ الُْمحْتَاجِ إِلَى الُْمحْتَاجِ سَفَهٌ مِنْ رَأْيِهِ وَ ضَلَّةٌ مِنْ عَقْلِهِ .
(5) و دانستم كه خواهش محتاج از محتاج ديگر دليل سفاهت راى و گمراهى عقل اوست.
﴿6﴾
فَكَمْ قَدْ رَأَيْتُ يَا إِلَهِي مِنْ أُنَاسٍ طَلَبُوا الْعِزَّ بِغَيْرِكَ فَذَلُّوا ، وَ رَامُوا الثَّرْوَةَ مِنْ سِوَاكَ فَافْتَقَرُوا ، وَ حَاوَلُوا الِارْتِفَاعَ فَاتَّضَعُوا .
(6) زيرا چه بسا مردمى را ديدم- اى خداى من- كه به وسيلهى غير تو عزت طلبيدند و خوار شدند، و از ديگرى ثروت خواستند و فقير شدند و قصد بلندى كردند و پست گشتند،
﴿7﴾
فَصَحَّ بِمُعَايَنَةِ أَمْثَالِهِمْ حَازِمٌ وَفَّقَهُ اعْتِبَارُهُ ، وَ أَرْشَدَهُ إِلَى طَرِيقِ صَوَابِهِ اخْتِيَارُهُ .
(7) پس در اثر مشاهدهى امثال ايشان پيشبينى آن شخص دورانديش درست درآمد، كه عبرت گرفتنش او را موفق ساخته و آزمايشش او را به راه راست رهبرى كرده بود
﴿8﴾
فَأَنْتَ يَا مَوْلَايَ دُونَ كُلِّ مَسْؤُولٍ مَوْضِعُ مَسْأَلَتِي ، وَ دُونَ كُلِّ مَطْلُوبٍ إِلَيْهِ وَلِيُّ حَاجَتِي
(8) و از از اين جهت- مرجع خواهش من- اى مولاى من- تويى، نه مسئول ديگر. و متصدى حاجتم توئى، نه مطلوب ديگر.
﴿9﴾
أَنْتَ الَْمخْصُوصُ قَبْلَ كُلِّ مَدْعُوٍّ بِدَعْوَتِي ، لَا يَشْرَكُكَ أَحَدٌ فِي رَجَائِي ، وَ لَا يَتَّفِقُ أَحَدٌ مَعَكَ فِي دُعَائِي ، وَ لَا يَنْظِمُهُ وَ إِيَّاكَ نِدَائِي
(9) دعايم، پيش از هر كس متوجه توست نه شخصى ديگر هيچكس در نظر اميد من با تو شريك نيست. و هيچ كس در دعاى من با تو برابر نيست، و نداى من هيچكس را با تو منظم نمىسازد.
﴿10﴾
لَكَ يَا إِلَهِي وَحْدَانِيَّةُ الْعَدَدِ ، وَ مَلَكَةُ الْقُدْرَةِ الصَّمَدِ ، وَ فَضِيلَةُ الْحَوْلِ وَ الْقُوَّةِ ، وَ دَرَجَةُ الْعُلُوِّ وَ الرِّفْعَةِ .
(10) بار الها، يكتائى عدد و قيام بر قدرت شديد و بىحد و كمال قدرت و قوت و مقام بلندى رفعت، مخصوص توست
﴿11﴾
وَ مَنْ سِوَاكَ مَرْحُومٌ فِي عُمْرِهِ ، مَغْلُوبٌ عَلَى أَمْرِهِ ، مَقْهُورٌ عَلَى شَأْنِهِ ، مُخْتَلِفُ الْحَالَاتِ ، مُتَنَقِّلٌ فِي الصِّفَاتِ
(11) و ماسواى تو در (دورهى) عمر خود، به چشم شفقت منظور، و در امور خود مسخر و مجبور و در كار خود مقهورند. از حالى به حالى متحول و از صفتى به صفتى منتقل مىشوند.
﴿12﴾
فَتَعَالَيْتَ عَنِ الْأَشْبَاهِ وَ الْأَضْدَادِ ، وَ تَكَبَّرْتَ عَنِ الْأَمْثَالِ وَ الْأَنْدَادِ ، فَسُبْحَانَكَ لَا إِلَهَ إِلَّا أَنْتَ .
(12) پس تو از داشتن اشباه و اضداد برتر و از مقايسهى امثال و اقران بزرگترى. پس منزهى تو جز تو خدائى نيست.