وَ كَانَ مِنْ دُعَائِهِ عَلَيْهِ السَّلَامُ مُتَفَزِّعاً إِلَي اللهِ عَزَّ وَ جَلَّ
پناه پذيرا، در همه حال به تو پناه مىبرم
﴿1﴾
اللَّهُمَّ إِنِّي أَخْلَصْتُ بِانْقِطَاعِي إِلَيْكَ
(1) خداوندا، من براى پاكى خويش، از همه كس قطع اميد كردم و رو به سوى تو آوردم.
﴿2﴾
وَ أَقْبَلْتُ بِكُلِّي عَلَيْكَ
(2) تمام وجود من متمايل به تو هست.
﴿3﴾
وَ صَرَفْتُ وَجْهِي عَمَّنْ يَحْتَاجُ إِلَى رِفْدِكَ
(3) من از آن كس كه دست نياز به سوى تو دارد، بىنيازم و تنها رو به تو مىآورم.
﴿4﴾
وَ قَلَبْتُ مَسْأَلَتِي عَمَّنْ لَمْ يَسْتَغْنِ عَنْ فَضْلِكَ
(4) از آنكس كه به احسان تو نيازمند است رو برگرفتهام و نياز به تو آوردم
﴿5﴾
وَ رَأَيْتُ أَنَّ طَلَبَ الُْمحْتَاجِ إِلَى الُْمحْتَاجِ سَفَهٌ مِنْ رَأْيِهِ وَ ضَلَّةٌ مِنْ عَقْلِهِ .
(5) دريافتم كه نيازخواهى از كسى كه خود نيازمند است از روى بىخردى و كجانديشى است.
﴿6﴾
فَكَمْ قَدْ رَأَيْتُ يَا إِلَهِي مِنْ أُنَاسٍ طَلَبُوا الْعِزَّ بِغَيْرِكَ فَذَلُّوا ، وَ رَامُوا الثَّرْوَةَ مِنْ سِوَاكَ فَافْتَقَرُوا ، وَ حَاوَلُوا الِارْتِفَاعَ فَاتَّضَعُوا .
(6) چه بسيار مردمان را ديدم، اى خداى بيناى بىهمتا، كه از غير تو ثروت خواستند و همه فقير شدند. برترىجوئى كردند و پايمال شدند.
﴿7﴾
فَصَحَّ بِمُعَايَنَةِ أَمْثَالِهِمْ حَازِمٌ وَفَّقَهُ اعْتِبَارُهُ ، وَ أَرْشَدَهُ إِلَى طَرِيقِ صَوَابِهِ اخْتِيَارُهُ .
(7) آفريدگارا، با چنين ديدههائى، پس دورانديشى شايسته است و عبرت گرفتن راز پيروزى است، و اختيار چنين راهى، موجب هدايت مىگردد.
﴿8﴾
فَأَنْتَ يَا مَوْلَايَ دُونَ كُلِّ مَسْؤُولٍ مَوْضِعُ مَسْأَلَتِي ، وَ دُونَ كُلِّ مَطْلُوبٍ إِلَيْهِ وَلِيُّ حَاجَتِي
(8) پس اينك در همه جا بلند پايه و والامقام من توئى، نه هر كس كه از او درخواستى شود. حاجتپذير من توئى، نه هر كس كه از او خواهشى شود.
﴿9﴾
أَنْتَ الَْمخْصُوصُ قَبْلَ كُلِّ مَدْعُوٍّ بِدَعْوَتِي ، لَا يَشْرَكُكَ أَحَدٌ فِي رَجَائِي ، وَ لَا يَتَّفِقُ أَحَدٌ مَعَكَ فِي دُعَائِي ، وَ لَا يَنْظِمُهُ وَ إِيَّاكَ نِدَائِي
(9) تنها و خاص توئى، اى يگانه من، پيش از اينكه نياز از كسى خواهم و دعا به سوى كسى برم. هيچ كس چنانكه من به تو اميد بستهام اميد ندارد، و در دعاى من هيچ كس همصداى من، نيست. در دعا، من هيچكس را با تو برابر نمىكنم.
﴿10﴾
لَكَ يَا إِلَهِي وَحْدَانِيَّةُ الْعَدَدِ ، وَ مَلَكَةُ الْقُدْرَةِ الصَّمَدِ ، وَ فَضِيلَةُ الْحَوْلِ وَ الْقُوَّةِ ، وَ دَرَجَةُ الْعُلُوِّ وَ الرِّفْعَةِ .
(10) كردگارا، يكتائى تنها تراست، كه بىهمتائى و تو را هيچ شريكى و قرينى نيست. صفات قدرت و عزت، خاص تو است، و تو بر هر چيز توانائى و در مرتبه بلند قدرى و بىشريكى.
﴿11﴾
وَ مَنْ سِوَاكَ مَرْحُومٌ فِي عُمْرِهِ ، مَغْلُوبٌ عَلَى أَمْرِهِ ، مَقْهُورٌ عَلَى شَأْنِهِ ، مُخْتَلِفُ الْحَالَاتِ ، مُتَنَقِّلٌ فِي الصِّفَاتِ
(11) خداوندا، هر كس در حيات خويش به رحمت و لطف كسى غير تو محتاج باشد، بىترديد در كار خويش مغلوب و منكوب مىگردد. حال و احوالش گونهگون، و صفات و سرشتش همچون مجنون شود.
﴿12﴾
فَتَعَالَيْتَ عَنِ الْأَشْبَاهِ وَ الْأَضْدَادِ ، وَ تَكَبَّرْتَ عَنِ الْأَمْثَالِ وَ الْأَنْدَادِ ، فَسُبْحَانَكَ لَا إِلَهَ إِلَّا أَنْتَ .
(12) پس تو بىمانند و بىهمتا و برتر و بىقرين و مانندى. پاكى تراست و جز تو معبودى نيست.