وَ كَانَ مِنْ دُعَائِهِ عَلَيْهِ السَّلَامُ مُتَفَزِّعاً إِلَي اللهِ عَزَّ وَ جَلَّ
در راز و نياز با خداوند متعال
﴿1﴾
اللَّهُمَّ إِنِّي أَخْلَصْتُ بِانْقِطَاعِي إِلَيْكَ
(1) خدايا بريدم ز بند هوى
گزيدم ز هر چيز و هر كس ترا
﴿2﴾
وَ أَقْبَلْتُ بِكُلِّي عَلَيْكَ
(2) به اخلاص گشتم به سويت روان
گذشتم ز دنيا و از اين و آن
﴿3﴾
وَ صَرَفْتُ وَجْهِي عَمَّنْ يَحْتَاجُ إِلَى رِفْدِكَ
(3) ز خواهندگان روى برتافتم
ترا برتر از ما سوى يافتم
﴿4﴾
وَ قَلَبْتُ مَسْأَلَتِي عَمَّنْ لَمْ يَسْتَغْنِ عَنْ فَضْلِكَ
(4) چو هستند محتاجت اى چاره ساز
نكردم به كس دست حاجت دراز
همه بندگانند خواهندگان
ز درگاهت اى ايزد مهربان
نگشتم به غير از تو منت پذير
چو ديدم كه هستند يكسر فقير
﴿5﴾
وَ رَأَيْتُ أَنَّ طَلَبَ الُْمحْتَاجِ إِلَى الُْمحْتَاجِ سَفَهٌ مِنْ رَأْيِهِ وَ ضَلَّةٌ مِنْ عَقْلِهِ .
(5) سفاهت بود پيش اهل نياز
كند بندهاى دست حاجت دراز
سفيه است در نزد اهل خرد
گدا گر به محتاج حاجت برد
﴿6﴾
فَكَمْ قَدْ رَأَيْتُ يَا إِلَهِي مِنْ أُنَاسٍ طَلَبُوا الْعِزَّ بِغَيْرِكَ فَذَلُّوا ، وَ رَامُوا الثَّرْوَةَ مِنْ سِوَاكَ فَافْتَقَرُوا ، وَ حَاوَلُوا الِارْتِفَاعَ فَاتَّضَعُوا .
(6) چو بسيار ديدم كه اهل نياز
نمودند دست گدائى دراز
چو كردند از ديگرى آرزو
نجستند جز از درت آبرو
به ثروت نگشتند خود كامكار
چو جستند از غير پروردگار
نگشتند بر مدعا كامران
بهر در كه رفتند آن مردمان
﴿7﴾
فَصَحَّ بِمُعَايَنَةِ أَمْثَالِهِمْ حَازِمٌ وَفَّقَهُ اعْتِبَارُهُ ، وَ أَرْشَدَهُ إِلَى طَرِيقِ صَوَابِهِ اخْتِيَارُهُ .
(7) خدايا ز هر سو چو ديدم چنين
از اين رو به خود گشتهام پيش بين
در اين آزمايش شدم كامران
به سويت روان گشتم اى مهربان
﴿8﴾
فَأَنْتَ يَا مَوْلَايَ دُونَ كُلِّ مَسْؤُولٍ مَوْضِعُ مَسْأَلَتِي ، وَ دُونَ كُلِّ مَطْلُوبٍ إِلَيْهِ وَلِيُّ حَاجَتِي
(8) منم بنده، هستى تو مولاى من
نيازم تو ميباشى اى ذوالمنن
﴿9﴾
أَنْتَ الَْمخْصُوصُ قَبْلَ كُلِّ مَدْعُوٍّ بِدَعْوَتِي ، لَا يَشْرَكُكَ أَحَدٌ فِي رَجَائِي ، وَ لَا يَتَّفِقُ أَحَدٌ مَعَكَ فِي دُعَائِي ، وَ لَا يَنْظِمُهُ وَ إِيَّاكَ نِدَائِي
(9) اميدم توئى بر منى منتهى
نباشد به غير از تو بر كس دعا
شريكى ندارى تو در اين دعا
در اين خواستن بر تو باشد ندا
﴿10﴾
لَكَ يَا إِلَهِي وَحْدَانِيَّةُ الْعَدَدِ ، وَ مَلَكَةُ الْقُدْرَةِ الصَّمَدِ ، وَ فَضِيلَةُ الْحَوْلِ وَ الْقُوَّةِ ، وَ دَرَجَةُ الْعُلُوِّ وَ الرِّفْعَةِ .
(10) توانا و يكتا و قادر توئى
به نيرو بهر ذره ناظر توئى
بلندى و رفعت ترا شد سزا
چو آن قدرتت هست بى انتها
﴿11﴾
وَ مَنْ سِوَاكَ مَرْحُومٌ فِي عُمْرِهِ ، مَغْلُوبٌ عَلَى أَمْرِهِ ، مَقْهُورٌ عَلَى شَأْنِهِ ، مُخْتَلِفُ الْحَالَاتِ ، مُتَنَقِّلٌ فِي الصِّفَاتِ
(11) به رحم تو محتاج بد ما سوى
همه كار باشد مسخر ترا
به تقديرت اى خالق بىنظير
همه كائناتند فرمانپذير
به امرت دگرگون شود هر چه هست
ز هر قدرتى قدرتت برتر است
﴿12﴾
فَتَعَالَيْتَ عَنِ الْأَشْبَاهِ وَ الْأَضْدَادِ ، وَ تَكَبَّرْتَ عَنِ الْأَمْثَالِ وَ الْأَنْدَادِ ، فَسُبْحَانَكَ لَا إِلَهَ إِلَّا أَنْتَ .
(12) بهر سو قرينى نباشد ترا
منزه بود ذات بارى خدا