وَ كَانَ مِنْ دُعَائِهِ عَلَيْهِ السَّلَامُ مُتَفَزِّعاً إِلَي اللهِ عَزَّ وَ جَلَّ
دعاى آن حضرت عليهالسلام در وقت پناه بردن به خداى عزوجل
﴿1﴾
اللَّهُمَّ إِنِّي أَخْلَصْتُ بِانْقِطَاعِي إِلَيْكَ
(1) خدايا! مرا با بريدن از ديگران و با پيوستن به تو خالص گردان.
﴿2﴾
وَ أَقْبَلْتُ بِكُلِّي عَلَيْكَ
(2) و با تمام وجودم به سمت تو روى آوردهام.
﴿3﴾
وَ صَرَفْتُ وَجْهِي عَمَّنْ يَحْتَاجُ إِلَى رِفْدِكَ
(3) و از آنكه به تو محتاج است، روى گرداندهام.
﴿4﴾
وَ قَلَبْتُ مَسْأَلَتِي عَمَّنْ لَمْ يَسْتَغْنِ عَنْ فَضْلِكَ
(4) و خواهشم را از آنكه به فضل تو بىنياز نيست، برگردانيدهام.
﴿5﴾
وَ رَأَيْتُ أَنَّ طَلَبَ الُْمحْتَاجِ إِلَى الُْمحْتَاجِ سَفَهٌ مِنْ رَأْيِهِ وَ ضَلَّةٌ مِنْ عَقْلِهِ .
(5) و ديدم كه حاجت خواستن محتاج از محتاج، سبك رأيى و ديوانگى است.
﴿6﴾
فَكَمْ قَدْ رَأَيْتُ يَا إِلَهِي مِنْ أُنَاسٍ طَلَبُوا الْعِزَّ بِغَيْرِكَ فَذَلُّوا ، وَ رَامُوا الثَّرْوَةَ مِنْ سِوَاكَ فَافْتَقَرُوا ، وَ حَاوَلُوا الِارْتِفَاعَ فَاتَّضَعُوا .
(6) خداوندا! چه بسيار انسانهايى را ديدم كه از ديگران، عزت طلبيدند و ذليل شدند و از غير تو طلب ثروت كردند و فقير شدند و طلب بالارفتن نمودند و پست شدند.
﴿7﴾
فَصَحَّ بِمُعَايَنَةِ أَمْثَالِهِمْ حَازِمٌ وَفَّقَهُ اعْتِبَارُهُ ، وَ أَرْشَدَهُ إِلَى طَرِيقِ صَوَابِهِ اخْتِيَارُهُ .
(7) با ديدن اين نوع افراد، انسان دورانديش، راه درست مىرود و همين عبرت گرفتن او سبب توفيقش مىشود و اين انتخاب، او را به راه صواب راهنما مىشود.
﴿8﴾
فَأَنْتَ يَا مَوْلَايَ دُونَ كُلِّ مَسْؤُولٍ مَوْضِعُ مَسْأَلَتِي ، وَ دُونَ كُلِّ مَطْلُوبٍ إِلَيْهِ وَلِيُّ حَاجَتِي
(8) پس اى مولاى من! يگانه و پاسخگوى نيازهايم تويى و نه هر كسى كه از او خواهش و تقاضا مىشود و برآورندهى نياز من تو هستى.
﴿9﴾
أَنْتَ الَْمخْصُوصُ قَبْلَ كُلِّ مَدْعُوٍّ بِدَعْوَتِي ، لَا يَشْرَكُكَ أَحَدٌ فِي رَجَائِي ، وَ لَا يَتَّفِقُ أَحَدٌ مَعَكَ فِي دُعَائِي ، وَ لَا يَنْظِمُهُ وَ إِيَّاكَ نِدَائِي
(9) (خدايا!) قبل از آنكه كسى را بخوانم، تو را مىخوانم و به كسى جز تو اميد ندارم و كسى در دعايم در كنار تو نيست و دعايم، تو و كسى ديگر را با هم در برنمىگيرد.
﴿10﴾
لَكَ يَا إِلَهِي وَحْدَانِيَّةُ الْعَدَدِ ، وَ مَلَكَةُ الْقُدْرَةِ الصَّمَدِ ، وَ فَضِيلَةُ الْحَوْلِ وَ الْقُوَّةِ ، وَ دَرَجَةُ الْعُلُوِّ وَ الرِّفْعَةِ .
(10) خداى من! يكتايى و يگانگى فقط از توست و ملكهى قدرت بىنيازى از آن توست و فضيلت حول و قوة و والايى و بلند مرتبگى از آن تو مىباشد.
﴿11﴾
وَ مَنْ سِوَاكَ مَرْحُومٌ فِي عُمْرِهِ ، مَغْلُوبٌ عَلَى أَمْرِهِ ، مَقْهُورٌ عَلَى شَأْنِهِ ، مُخْتَلِفُ الْحَالَاتِ ، مُتَنَقِّلٌ فِي الصِّفَاتِ
(11) (خدايا!) هر كسى در تمام زندگى خود، نيازمند رحمت توست و در كار خويش، مغلوب و در امور خود، مقهور و ناتوان و حالاتش مختلف و صفاتش در حال انتقال است.
﴿12﴾
فَتَعَالَيْتَ عَنِ الْأَشْبَاهِ وَ الْأَضْدَادِ ، وَ تَكَبَّرْتَ عَنِ الْأَمْثَالِ وَ الْأَنْدَادِ ، فَسُبْحَانَكَ لَا إِلَهَ إِلَّا أَنْتَ .
(12) (پروردگارا!) تو برتر از آن هستى كه شبيه يا ضد داشته باشى و تو بزرگتر از آن هستى كه همتا و مانند داشته باشى، پس پاك و منزه هستى، خدايى جز تو نيست.