وَ كَانَ مِنْ دُعَائِهِ عَلَيْهِ السَّلَامُ مُتَفَزِّعاً إِلَي اللهِ عَزَّ وَ جَلَّ
و از دعاهاى آن حضرت عليهالسلام است در حال زارى به سوى خداى عزوجل
﴿1﴾
اللَّهُمَّ إِنِّي أَخْلَصْتُ بِانْقِطَاعِي إِلَيْكَ
(1) بارالها! خالصانه از غير تو بريدهام.
﴿2﴾
وَ أَقْبَلْتُ بِكُلِّي عَلَيْكَ
(2) و با تمام وجود و سراپا به تو روى آوردهام.
﴿3﴾
وَ صَرَفْتُ وَجْهِي عَمَّنْ يَحْتَاجُ إِلَى رِفْدِكَ
(3) و از آن كس كه خود نيازمند عطاى توست روى برتافتهام.
﴿4﴾
وَ قَلَبْتُ مَسْأَلَتِي عَمَّنْ لَمْ يَسْتَغْنِ عَنْ فَضْلِكَ
(4) و از هر كس كه خود از فضل تو بىنياز نيست درخواستم را برگرداندهام.
﴿5﴾
وَ رَأَيْتُ أَنَّ طَلَبَ الُْمحْتَاجِ إِلَى الُْمحْتَاجِ سَفَهٌ مِنْ رَأْيِهِ وَ ضَلَّةٌ مِنْ عَقْلِهِ .
(5) و فهميدهام كه طلب كردن و خواهش نمودن محتاج از محتاج سفاهت و سبك رأيى و گمراهى عقل اوست.
﴿6﴾
فَكَمْ قَدْ رَأَيْتُ يَا إِلَهِي مِنْ أُنَاسٍ طَلَبُوا الْعِزَّ بِغَيْرِكَ فَذَلُّوا ، وَ رَامُوا الثَّرْوَةَ مِنْ سِوَاكَ فَافْتَقَرُوا ، وَ حَاوَلُوا الِارْتِفَاعَ فَاتَّضَعُوا .
(6) اى خداى من! چه بسا مردمى را ديدهام كه از غير تو عزت خواستهاند پس خوار شدند و از غير تو ثروت و دارايى تمنا كردند پس فقير و بينوا گشتند و قصد بلندى جاه و مقام كردند پس پست شدند؛
﴿7﴾
فَصَحَّ بِمُعَايَنَةِ أَمْثَالِهِمْ حَازِمٌ وَفَّقَهُ اعْتِبَارُهُ ، وَ أَرْشَدَهُ إِلَى طَرِيقِ صَوَابِهِ اخْتِيَارُهُ .
(7) پس با نظر كردن به حال امثال اين افراد، پيشبينى انسان دورانديش درست از آب درخواهد آمد و راه صحيح را به سبب اين انتخاب خواهد پيمود.
﴿8﴾
فَأَنْتَ يَا مَوْلَايَ دُونَ كُلِّ مَسْؤُولٍ مَوْضِعُ مَسْأَلَتِي ، وَ دُونَ كُلِّ مَطْلُوبٍ إِلَيْهِ وَلِيُّ حَاجَتِي
(8) پس اى مولاى من! اين تويى كه تنها و تنها موضع و مورد خواهش من مىباشى و برآورندهى نياز منى.
﴿9﴾
أَنْتَ الَْمخْصُوصُ قَبْلَ كُلِّ مَدْعُوٍّ بِدَعْوَتِي ، لَا يَشْرَكُكَ أَحَدٌ فِي رَجَائِي ، وَ لَا يَتَّفِقُ أَحَدٌ مَعَكَ فِي دُعَائِي ، وَ لَا يَنْظِمُهُ وَ إِيَّاكَ نِدَائِي
(9) پيش از آن كه كسى را بخوانم تنها تو را مىخوانم. احدى را در اين رجاء و اميدم شريك نمىگيرم و هيچ احدى در دعاى من با تو نخواهد بود و كسى را با تو در كنار تو قرار نمىدهم كه ندايم براى هر دوى شما باشد، بلكه تنها و تنها تو را ندا درمىدهم.
﴿10﴾
لَكَ يَا إِلَهِي وَحْدَانِيَّةُ الْعَدَدِ ، وَ مَلَكَةُ الْقُدْرَةِ الصَّمَدِ ، وَ فَضِيلَةُ الْحَوْلِ وَ الْقُوَّةِ ، وَ دَرَجَةُ الْعُلُوِّ وَ الرِّفْعَةِ .
(10) براى توست- اى خداى من!- وحدانيت عددى و ملكهى قدرت صمديت، و فضيلت حول و قوت، و درجهى علو و رفعت؛
﴿11﴾
وَ مَنْ سِوَاكَ مَرْحُومٌ فِي عُمْرِهِ ، مَغْلُوبٌ عَلَى أَمْرِهِ ، مَقْهُورٌ عَلَى شَأْنِهِ ، مُخْتَلِفُ الْحَالَاتِ ، مُتَنَقِّلٌ فِي الصِّفَاتِ
(11) و ماسواى تو در تمام عمر، مورد ترحم تو و در كار خويش مغلوب، و در شأن و امور خويش مقهور و ناتوان مىباشد؛ حالات آنها دگرگونى مىپذيرد و صفاتى دارند كه متغير است.
﴿12﴾
فَتَعَالَيْتَ عَنِ الْأَشْبَاهِ وَ الْأَضْدَادِ ، وَ تَكَبَّرْتَ عَنِ الْأَمْثَالِ وَ الْأَنْدَادِ ، فَسُبْحَانَكَ لَا إِلَهَ إِلَّا أَنْتَ .
(12) و حال آن كه تو والاتر از آنى كه داراى شبيهها و ضدها باشى و يا مثلها و همتاهايى داشته باشى، پس پاك و منزهى تو، و معبودى جز تو نيست.