وَ كَانَ مِنْ دُعَائِهِ عَلَيْهِ السَّلَامُ مُتَفَزِّعاً إِلَي اللهِ عَزَّ وَ جَلَّ
از دعاهاى آن حضرت عليهالسلام، هنگامى كه ترسان، به خداى عزوجل، پناه مى برد.
﴿1﴾
اللَّهُمَّ إِنِّي أَخْلَصْتُ بِانْقِطَاعِي إِلَيْكَ
(1) بار خدايا، من خودم را با بريدن از ديگران خالص كردهام،
﴿2﴾
وَ أَقْبَلْتُ بِكُلِّي عَلَيْكَ
(2) و با تمام وجودم به تو رو آوردهام،
﴿3﴾
وَ صَرَفْتُ وَجْهِي عَمَّنْ يَحْتَاجُ إِلَى رِفْدِكَ
(3) و از كسى كه نيازمند به تو است رو برگرداندهام،
﴿4﴾
وَ قَلَبْتُ مَسْأَلَتِي عَمَّنْ لَمْ يَسْتَغْنِ عَنْ فَضْلِكَ
(4) و درخواست خودم را از كسى كه به فضل و احسان تو بىنياز نيست برگرداندم.
﴿5﴾
وَ رَأَيْتُ أَنَّ طَلَبَ الُْمحْتَاجِ إِلَى الُْمحْتَاجِ سَفَهٌ مِنْ رَأْيِهِ وَ ضَلَّةٌ مِنْ عَقْلِهِ .
(5) زيرا دانستم كه درخواست محتاج از محتاج دليل بر سفاحت رأى و گمراهى در عقل و انديشه است.
﴿6﴾
فَكَمْ قَدْ رَأَيْتُ يَا إِلَهِي مِنْ أُنَاسٍ طَلَبُوا الْعِزَّ بِغَيْرِكَ فَذَلُّوا ، وَ رَامُوا الثَّرْوَةَ مِنْ سِوَاكَ فَافْتَقَرُوا ، وَ حَاوَلُوا الِارْتِفَاعَ فَاتَّضَعُوا .
(6) اى خداى من، بسيارى از مردم را ديدم كه عزت را از غير تو طلبيدند و خوار و ذليل شدند، و ثروت و دارائى را از غير تو خواستند و فقير و بىچيز شدند، و سعى و تلاش براى رسيدن به پست و مقام بزرگى كردند و پست و حقير گشتند.
﴿7﴾
فَصَحَّ بِمُعَايَنَةِ أَمْثَالِهِمْ حَازِمٌ وَفَّقَهُ اعْتِبَارُهُ ، وَ أَرْشَدَهُ إِلَى طَرِيقِ صَوَابِهِ اخْتِيَارُهُ .
(7) پس با مشاهدهى چنين اشخاصى دور انديشى شخص دورانديش صحيح و درست است كه عبرت گرفتنش او را موفق ساخته، و اختيار خداوند سبحان بر غير او را به راه راست ارشاد نموده است.
﴿8﴾
فَأَنْتَ يَا مَوْلَايَ دُونَ كُلِّ مَسْؤُولٍ مَوْضِعُ مَسْأَلَتِي ، وَ دُونَ كُلِّ مَطْلُوبٍ إِلَيْهِ وَلِيُّ حَاجَتِي
(8) اى مولاى من، پس موضع سؤال و درخواست من توئى نه كس ديگر، و روا كننده حاجتم توئى نه شخص ديگر.
﴿9﴾
أَنْتَ الَْمخْصُوصُ قَبْلَ كُلِّ مَدْعُوٍّ بِدَعْوَتِي ، لَا يَشْرَكُكَ أَحَدٌ فِي رَجَائِي ، وَ لَا يَتَّفِقُ أَحَدٌ مَعَكَ فِي دُعَائِي ، وَ لَا يَنْظِمُهُ وَ إِيَّاكَ نِدَائِي
(9) پيش از هر دعا و نيايش تو مخصوص دعاى منى نه ديگران، و هيچكس در دعا و درخواست من با تو شريك نمىشود، و هيچ كس به هنگام ندا همرديف تو قرار ندارد.
﴿10﴾
لَكَ يَا إِلَهِي وَحْدَانِيَّةُ الْعَدَدِ ، وَ مَلَكَةُ الْقُدْرَةِ الصَّمَدِ ، وَ فَضِيلَةُ الْحَوْلِ وَ الْقُوَّةِ ، وَ دَرَجَةُ الْعُلُوِّ وَ الرِّفْعَةِ .
(10) اى خداى من، يگانگى وحدت عدد مخصوص تو است، و ملكهى قدرت بىنيازى، و فضيلت حول و قوت، و درجهى علو و رفعت، همه از آن تو است.
﴿11﴾
وَ مَنْ سِوَاكَ مَرْحُومٌ فِي عُمْرِهِ ، مَغْلُوبٌ عَلَى أَمْرِهِ ، مَقْهُورٌ عَلَى شَأْنِهِ ، مُخْتَلِفُ الْحَالَاتِ ، مُتَنَقِّلٌ فِي الصِّفَاتِ
(11) و غير تو، در حيات و زندگانيش مورد رحمت و مهربانى تو است، و مغلوب امور و مقهور شئونات خويش است، حالاتش مختلف و صفاتش تغيير پذير است.
﴿12﴾
فَتَعَالَيْتَ عَنِ الْأَشْبَاهِ وَ الْأَضْدَادِ ، وَ تَكَبَّرْتَ عَنِ الْأَمْثَالِ وَ الْأَنْدَادِ ، فَسُبْحَانَكَ لَا إِلَهَ إِلَّا أَنْتَ .
(12) پس تو از داشتن شبيه و ضد برتر و بالاترى، و از داشتن مثل و همتا بزرگترى، بنابراين تو منزهى و جز تو خدائى نيست.