وَ كَانَ مِنْ دُعَائِهِ عَلَيْهِ السَّلَامُ مُتَفَزِّعاً إِلَي اللهِ عَزَّ وَ جَلَّ
دعاى امام عليهالسلام است هنگام پناه بردن به خداى توانا و بزرگ.
﴿1﴾
اللَّهُمَّ إِنِّي أَخْلَصْتُ بِانْقِطَاعِي إِلَيْكَ
(1) خدايا! من به بريدنم از ديگرى و پيوستنم به تو خود را خالص كردم،
﴿2﴾
وَ أَقْبَلْتُ بِكُلِّي عَلَيْكَ
(2) و به تمام وجودم به تو رو آوردم،
﴿3﴾
وَ صَرَفْتُ وَجْهِي عَمَّنْ يَحْتَاجُ إِلَى رِفْدِكَ
(3) و از كسى كه نيازمند به عطاى توست رو برگرداندم،
﴿4﴾
وَ قَلَبْتُ مَسْأَلَتِي عَمَّنْ لَمْ يَسْتَغْنِ عَنْ فَضْلِكَ
(4) و درخواست خود را گرداندم از كسى كه از احسان تو بىنياز نيست،
﴿5﴾
وَ رَأَيْتُ أَنَّ طَلَبَ الُْمحْتَاجِ إِلَى الُْمحْتَاجِ سَفَهٌ مِنْ رَأْيِهِ وَ ضَلَّةٌ مِنْ عَقْلِهِ .
(5) و دانستم كه تقاضاى نيازمند از نيازمند (ديگر) از سبك رأيى، و گمراهى خرد اوست،
﴿6﴾
فَكَمْ قَدْ رَأَيْتُ يَا إِلَهِي مِنْ أُنَاسٍ طَلَبُوا الْعِزَّ بِغَيْرِكَ فَذَلُّوا ، وَ رَامُوا الثَّرْوَةَ مِنْ سِوَاكَ فَافْتَقَرُوا ، وَ حَاوَلُوا الِارْتِفَاعَ فَاتَّضَعُوا .
(6) زيرا - اى خداى من- چه بسيار مردم را ديدهام كه از غير تو عزت خواستند و خوار شدند، و از غير تو دارايى خواستند و بى چيز شدند، و عزم بلندى كردند و پست شدند
﴿7﴾
فَصَحَّ بِمُعَايَنَةِ أَمْثَالِهِمْ حَازِمٌ وَفَّقَهُ اعْتِبَارُهُ ، وَ أَرْشَدَهُ إِلَى طَرِيقِ صَوَابِهِ اخْتِيَارُهُ .
(7) پس به ديدن مانند ايشان (انسان) دورانديش سلامت يابد كه پند گيريش او را موفق ساخته و انتخابش او را به راه درست رهنمون گردد.
﴿8﴾
فَأَنْتَ يَا مَوْلَايَ دُونَ كُلِّ مَسْؤُولٍ مَوْضِعُ مَسْأَلَتِي ، وَ دُونَ كُلِّ مَطْلُوبٍ إِلَيْهِ وَلِيُّ حَاجَتِي
(8) پس اى آقاى من! تويى محل درخواستم نه هر درخواست شدهاى، و برآورندهى حاجتم نه هر كه از او طلب شده،
﴿9﴾
أَنْتَ الَْمخْصُوصُ قَبْلَ كُلِّ مَدْعُوٍّ بِدَعْوَتِي ، لَا يَشْرَكُكَ أَحَدٌ فِي رَجَائِي ، وَ لَا يَتَّفِقُ أَحَدٌ مَعَكَ فِي دُعَائِي ، وَ لَا يَنْظِمُهُ وَ إِيَّاكَ نِدَائِي
(9) تويى ويژهى دعايم پيش از هر خوانده شدهاى، كسى در اميدم با تو شريك نمىشود، و كسى در دعايم با تو برابر نمىگردد، و ندايم كسى را با تو رديف نمىكند
﴿10﴾
لَكَ يَا إِلَهِي وَحْدَانِيَّةُ الْعَدَدِ ، وَ مَلَكَةُ الْقُدْرَةِ الصَّمَدِ ، وَ فَضِيلَةُ الْحَوْلِ وَ الْقُوَّةِ ، وَ دَرَجَةُ الْعُلُوِّ وَ الرِّفْعَةِ .
(10) اى خداى من! تنها تو راست يكتائى عدد، و صفت قدرت پر (يعنى كامل و بى هيچ نقص). و كمال توانايى و نيرومندى، و پايهى بلندى و برترى،
﴿11﴾
وَ مَنْ سِوَاكَ مَرْحُومٌ فِي عُمْرِهِ ، مَغْلُوبٌ عَلَى أَمْرِهِ ، مَقْهُورٌ عَلَى شَأْنِهِ ، مُخْتَلِفُ الْحَالَاتِ ، مُتَنَقِّلٌ فِي الصِّفَاتِ
(11) و هر كه جز تو در زندگانيش مورد رحمت است، و بر كار خويش شكست خورده، و بر حال خود ناگزير است، در حالات گوناگون، (و) در صفات منتقل شونده است،
﴿12﴾
فَتَعَالَيْتَ عَنِ الْأَشْبَاهِ وَ الْأَضْدَادِ ، وَ تَكَبَّرْتَ عَنِ الْأَمْثَالِ وَ الْأَنْدَادِ ، فَسُبْحَانَكَ لَا إِلَهَ إِلَّا أَنْتَ .
(12) پس تو از داشتن مانندها و هماتا برترى، و از داشتن همانندها و همتاها بزرگترى، پاك و منزهى، جز تو خدايى نيست.