وَ كَانَ مِنْ دُعَائِهِ عَلَيْهِ السَّلَامُ مُتَفَزِّعاً إِلَي اللهِ عَزَّ وَ جَلَّ
نيايش بيست و هشتم
دعاي آن حضرت است به هنگام زاري به درگاه خداوند عزوجل.
﴿1﴾
اللَّهُمَّ إِنِّي أَخْلَصْتُ بِانْقِطَاعِي إِلَيْكَ
(1) اى خداوند، من از روى اخلاص، تنها و تنها تو را برگزيدهام
﴿2﴾
وَ أَقْبَلْتُ بِكُلِّي عَلَيْكَ
(2) و با همهى وجودم به تو روى آوردهام
﴿3﴾
وَ صَرَفْتُ وَجْهِي عَمَّنْ يَحْتَاجُ إِلَى رِفْدِكَ
(3) و از هر كس كه خود نيازمند توست رو برتافتهام
﴿4﴾
وَ قَلَبْتُ مَسْأَلَتِي عَمَّنْ لَمْ يَسْتَغْنِ عَنْ فَضْلِكَ
(4) و به هر كس كه از نعمت تواش بىنيازى نيست تمنايى نكردهام.
﴿5﴾
وَ رَأَيْتُ أَنَّ طَلَبَ الُْمحْتَاجِ إِلَى الُْمحْتَاجِ سَفَهٌ مِنْ رَأْيِهِ وَ ضَلَّةٌ مِنْ عَقْلِهِ .
(5) و بر آنم كه درخواست نيازمندى از نيازمند ديگر سفاهت راى است و ضلالت عقل.
﴿6﴾
فَكَمْ قَدْ رَأَيْتُ يَا إِلَهِي مِنْ أُنَاسٍ طَلَبُوا الْعِزَّ بِغَيْرِكَ فَذَلُّوا ، وَ رَامُوا الثَّرْوَةَ مِنْ سِوَاكَ فَافْتَقَرُوا ، وَ حَاوَلُوا الِارْتِفَاعَ فَاتَّضَعُوا .
(6) چه بسا- اى خداوند من- ديدهام كسانى را كه عزت نه از تو طلبيدهاند و به ذلت افتادهاند و جز از خزانهى فضل تو توانگرى جستهاند و بينوا شدهاند و آهنگ بلندى كردهاند و به پستى گراييدهاند.
﴿7﴾
فَصَحَّ بِمُعَايَنَةِ أَمْثَالِهِمْ حَازِمٌ وَفَّقَهُ اعْتِبَارُهُ ، وَ أَرْشَدَهُ إِلَى طَرِيقِ صَوَابِهِ اخْتِيَارُهُ .
(7) پس آن دورانديش كه از سر اعتبار نگريسته و چنين كسان را ديده، در دورانديشى خويش به راه خطا نرفته است و اختيارش به راه صواب رهنمون گشته است.
﴿8﴾
فَأَنْتَ يَا مَوْلَايَ دُونَ كُلِّ مَسْؤُولٍ مَوْضِعُ مَسْأَلَتِي ، وَ دُونَ كُلِّ مَطْلُوبٍ إِلَيْهِ وَلِيُّ حَاجَتِي
(8) تويى- اى سرور و مولاى من- كه تنها و تنها پيشگاه توست كه بايد دست طلب به سوى آن دراز كرد نه هر كس ديگر كه از او چيزى مىطلبند، تنها و تنها درگاه توست كه بايد از آنجا حاجت خواست، نه هر كس ديگر كه از او حاجت مىخواهند.
﴿9﴾
أَنْتَ الَْمخْصُوصُ قَبْلَ كُلِّ مَدْعُوٍّ بِدَعْوَتِي ، لَا يَشْرَكُكَ أَحَدٌ فِي رَجَائِي ، وَ لَا يَتَّفِقُ أَحَدٌ مَعَكَ فِي دُعَائِي ، وَ لَا يَنْظِمُهُ وَ إِيَّاكَ نِدَائِي
(9) پيش از آنكه ديگرى را بخوانم تنها و تنها تو را مىخوانم و تنها به تو اميد مىبندم و تنها دست دعا به آستان تو برمىدارم و تنها تو را ندا مىدهم.
﴿10﴾
لَكَ يَا إِلَهِي وَحْدَانِيَّةُ الْعَدَدِ ، وَ مَلَكَةُ الْقُدْرَةِ الصَّمَدِ ، وَ فَضِيلَةُ الْحَوْلِ وَ الْقُوَّةِ ، وَ دَرَجَةُ الْعُلُوِّ وَ الرِّفْعَةِ .
(10) تويى اى خداوند من كه به شمار يكتايى و آن توانايى كه در آن ناتوانى راه نيابد، تنها و تنها صفت توست. قدرت و نيرومندى و علو درجت و رفعت، تنها و تنها از آن توست.
﴿11﴾
وَ مَنْ سِوَاكَ مَرْحُومٌ فِي عُمْرِهِ ، مَغْلُوبٌ عَلَى أَمْرِهِ ، مَقْهُورٌ عَلَى شَأْنِهِ ، مُخْتَلِفُ الْحَالَاتِ ، مُتَنَقِّلٌ فِي الصِّفَاتِ
(11) هر كس جز تو، در زندگىاش خواستار ترحم است، در كارش مغلوب است و مقهور، دستخوش گونهگون حالات است و سرگشتهى گونهگون صفات.
﴿12﴾
فَتَعَالَيْتَ عَنِ الْأَشْبَاهِ وَ الْأَضْدَادِ ، وَ تَكَبَّرْتَ عَنِ الْأَمْثَالِ وَ الْأَنْدَادِ ، فَسُبْحَانَكَ لَا إِلَهَ إِلَّا أَنْتَ .
(12) اى خداوند، تو برتر از آنى كه تو را همتايانى باشند يا اضدادى، بزرگتر از آنى كه تو را همانندانى باشند يا اقرانى. منزهى تو و هيچ خدايى جز تو نيست.