وَ كَانَ مِنْ دُعَائِهِ عَلَيْهِ السَّلَامُ مُتَفَزِّعاً إِلَي اللهِ عَزَّ وَ جَلَّ
از دعاهاى آن حضرت است در حالى كه به خداوند پناه مىبرد
﴿1﴾
اللَّهُمَّ إِنِّي أَخْلَصْتُ بِانْقِطَاعِي إِلَيْكَ
(1) خدايا، من از همه دل بريده و خالصانه به تو دل بستهام.
﴿2﴾
وَ أَقْبَلْتُ بِكُلِّي عَلَيْكَ
(2) و با همه وجود به تو روى آوردهام.
﴿3﴾
وَ صَرَفْتُ وَجْهِي عَمَّنْ يَحْتَاجُ إِلَى رِفْدِكَ
(3) و از هر كه نيازمند عطاى توست روى گرداندهام.
﴿4﴾
وَ قَلَبْتُ مَسْأَلَتِي عَمَّنْ لَمْ يَسْتَغْنِ عَنْ فَضْلِكَ
(4) و درخواست خود را از هر كه بى نياز از فضل تو نيست بازگرداندهام.
﴿5﴾
وَ رَأَيْتُ أَنَّ طَلَبَ الُْمحْتَاجِ إِلَى الُْمحْتَاجِ سَفَهٌ مِنْ رَأْيِهِ وَ ضَلَّةٌ مِنْ عَقْلِهِ .
(5) و ديدم كه حاجت خواستن نيازمند از نيازمند ديگر دليل سبك رأيى و گمراهى عقل اوست.
﴿6﴾
فَكَمْ قَدْ رَأَيْتُ يَا إِلَهِي مِنْ أُنَاسٍ طَلَبُوا الْعِزَّ بِغَيْرِكَ فَذَلُّوا ، وَ رَامُوا الثَّرْوَةَ مِنْ سِوَاكَ فَافْتَقَرُوا ، وَ حَاوَلُوا الِارْتِفَاعَ فَاتَّضَعُوا .
(6) اى خدا، چه بسيار مردمى ديدم كه از غير تو عزت خواستند و خوار شدند، و از غير تو دارايى جستند و تهيدست گشتند، و در پى مقام بلند برآمدند و پست شدند.
﴿7﴾
فَصَحَّ بِمُعَايَنَةِ أَمْثَالِهِمْ حَازِمٌ وَفَّقَهُ اعْتِبَارُهُ ، وَ أَرْشَدَهُ إِلَى طَرِيقِ صَوَابِهِ اخْتِيَارُهُ .
(7) پس شخص دورانديش با ديدن امثال اينان (از عيب توجه به غير خدا) سالم ماند، عبرت گرفتنش سبب توفيق او گشت، و انتخاب درست او وى را به راه صواب رهنمون گرديد.
﴿8﴾
فَأَنْتَ يَا مَوْلَايَ دُونَ كُلِّ مَسْؤُولٍ مَوْضِعُ مَسْأَلَتِي ، وَ دُونَ كُلِّ مَطْلُوبٍ إِلَيْهِ وَلِيُّ حَاجَتِي
(8) پس تو- اى مولاى من- به جاى هر كس ديگر كه از او خواهش شود جايگاه خواهش منى، و به جاى هر كس ديگر كه از او طلب كنند برآورنده حاجت منى.
﴿9﴾
أَنْتَ الَْمخْصُوصُ قَبْلَ كُلِّ مَدْعُوٍّ بِدَعْوَتِي ، لَا يَشْرَكُكَ أَحَدٌ فِي رَجَائِي ، وَ لَا يَتَّفِقُ أَحَدٌ مَعَكَ فِي دُعَائِي ، وَ لَا يَنْظِمُهُ وَ إِيَّاكَ نِدَائِي
(9) تويى مخصوص به دعاى من پيش از آن كه كسى را بخوانم، احدى در اميد من شريك تو نيست، و هيچ كس در دعاى من همراه تو نباشد، و نداى من كسى را در كنار تو رديف نمىسازد.
﴿10﴾
لَكَ يَا إِلَهِي وَحْدَانِيَّةُ الْعَدَدِ ، وَ مَلَكَةُ الْقُدْرَةِ الصَّمَدِ ، وَ فَضِيلَةُ الْحَوْلِ وَ الْقُوَّةِ ، وَ دَرَجَةُ الْعُلُوِّ وَ الرِّفْعَةِ .
(10) خداى من! يگانگى و عدم تركب ذات، و تسلط قدرت بى نياز، و فضيلت توان و نيرو، و درجه والايى و بلند پايگى از آن توست.
﴿11﴾
وَ مَنْ سِوَاكَ مَرْحُومٌ فِي عُمْرِهِ ، مَغْلُوبٌ عَلَى أَمْرِهِ ، مَقْهُورٌ عَلَى شَأْنِهِ ، مُخْتَلِفُ الْحَالَاتِ ، مُتَنَقِّلٌ فِي الصِّفَاتِ
(11) و غير تو در طول عمرش نيازمند رحمت، در كارش مغلوب، در امورش مقهور، حالاتش گوناگون، و صفاتش دگرگون است.
﴿12﴾
فَتَعَالَيْتَ عَنِ الْأَشْبَاهِ وَ الْأَضْدَادِ ، وَ تَكَبَّرْتَ عَنِ الْأَمْثَالِ وَ الْأَنْدَادِ ، فَسُبْحَانَكَ لَا إِلَهَ إِلَّا أَنْتَ .
(12) پس تو از داشتن همانند و همتا برتر، و از داشتن همسان و همگون والاترى، پس پاك و منزهى و خدايى جز تو نيست.