وَ كَانَ مِنْ دُعَائِهِ عَلَيْهِ السَّلَامُ مُتَفَزِّعاً إِلَي اللهِ عَزَّ وَ جَلَّ
در پناهنده شدن به خداى بزرگ
﴿1﴾
اللَّهُمَّ إِنِّي أَخْلَصْتُ بِانْقِطَاعِي إِلَيْكَ
(1) پروردگارا! با بريدن از ديگران و پيوستن به تو خود را پاك و پاكيزه نمودم،
﴿2﴾
وَ أَقْبَلْتُ بِكُلِّي عَلَيْكَ
(2) و با تمام وجود به تو روى آوردم،
﴿3﴾
وَ صَرَفْتُ وَجْهِي عَمَّنْ يَحْتَاجُ إِلَى رِفْدِكَ
(3) و چهرهام را از كسى كه نيازمند بخشش توست گردانيدم،
﴿4﴾
وَ قَلَبْتُ مَسْأَلَتِي عَمَّنْ لَمْ يَسْتَغْنِ عَنْ فَضْلِكَ
(4) و خواهشم را از كسى كه از احسان تو بىنياز نيست برگرداندم،
﴿5﴾
وَ رَأَيْتُ أَنَّ طَلَبَ الُْمحْتَاجِ إِلَى الُْمحْتَاجِ سَفَهٌ مِنْ رَأْيِهِ وَ ضَلَّةٌ مِنْ عَقْلِهِ .
(5) و دانستم كه خواستن نيازمند از نيازمند از سبكى انديشه و گمراهى خرد اوست.
﴿6﴾
فَكَمْ قَدْ رَأَيْتُ يَا إِلَهِي مِنْ أُنَاسٍ طَلَبُوا الْعِزَّ بِغَيْرِكَ فَذَلُّوا ، وَ رَامُوا الثَّرْوَةَ مِنْ سِوَاكَ فَافْتَقَرُوا ، وَ حَاوَلُوا الِارْتِفَاعَ فَاتَّضَعُوا .
(6) خداوندا! چه بسيار مردمانى را ديدم كه به وسيلهى غير تو عزت و بزرگى طلبيدند و خوار شدند، و از غير تو دارائى خواستند و بىچيز شدند، و قصد سرفرازى كردند و پست گرديدند،
﴿7﴾
فَصَحَّ بِمُعَايَنَةِ أَمْثَالِهِمْ حَازِمٌ وَفَّقَهُ اعْتِبَارُهُ ، وَ أَرْشَدَهُ إِلَى طَرِيقِ صَوَابِهِ اخْتِيَارُهُ .
(7) از اينرو بر اثر ديدن اينان، دورانديشى دورانديش درست و بجاست، كه پند گرفتنش او را موفق ساخته، و اختيار و برگزيدنش او را به راه راست و شايسته راهبرى نموده است.
﴿8﴾
فَأَنْتَ يَا مَوْلَايَ دُونَ كُلِّ مَسْؤُولٍ مَوْضِعُ مَسْأَلَتِي ، وَ دُونَ كُلِّ مَطْلُوبٍ إِلَيْهِ وَلِيُّ حَاجَتِي
(8) اى مولايم! پس توئى جايگاه خواستههايم نه غير تو كه از او درخواست مىشود، و توئى رواكنندهى حاجتهايم نه هر كه از او طلب شود،
﴿9﴾
أَنْتَ الَْمخْصُوصُ قَبْلَ كُلِّ مَدْعُوٍّ بِدَعْوَتِي ، لَا يَشْرَكُكَ أَحَدٌ فِي رَجَائِي ، وَ لَا يَتَّفِقُ أَحَدٌ مَعَكَ فِي دُعَائِي ، وَ لَا يَنْظِمُهُ وَ إِيَّاكَ نِدَائِي
(9) تو پيش از هر خوانده شدهاى به خواندنم اختصاص داده شدهاى، در اميدم كسى با تو شريك نشده، و در خواندنم كسى با تو برابر نمىگردد، و در دعائم كسى را با تو قرين نمىسازم.
﴿10﴾
لَكَ يَا إِلَهِي وَحْدَانِيَّةُ الْعَدَدِ ، وَ مَلَكَةُ الْقُدْرَةِ الصَّمَدِ ، وَ فَضِيلَةُ الْحَوْلِ وَ الْقُوَّةِ ، وَ دَرَجَةُ الْعُلُوِّ وَ الرِّفْعَةِ .
(10) خدايا! براى توست يكتائى در عدد، و براى توست صفت قدرت كامله و كمال توانائى، و نيرومندى و پايهى بلندى و برترى،
﴿11﴾
وَ مَنْ سِوَاكَ مَرْحُومٌ فِي عُمْرِهِ ، مَغْلُوبٌ عَلَى أَمْرِهِ ، مَقْهُورٌ عَلَى شَأْنِهِ ، مُخْتَلِفُ الْحَالَاتِ ، مُتَنَقِّلٌ فِي الصِّفَاتِ
(11) و هر كه جز تو در عمرش به رحمت و مهربانى نيازمند است، و بر كار و حال خود مغلوب، در حالات مختلف، و در صفات منتقل شونده است،
﴿12﴾
فَتَعَالَيْتَ عَنِ الْأَشْبَاهِ وَ الْأَضْدَادِ ، وَ تَكَبَّرْتَ عَنِ الْأَمْثَالِ وَ الْأَنْدَادِ ، فَسُبْحَانَكَ لَا إِلَهَ إِلَّا أَنْتَ .
(12) پس تو از داشتن مانندها و همتاها برتر، و از داشتن همانند بزرگترى، منزه و پاكى، جز تو خدائى نيست.