وَ كَانَ ، مِنْ دُعَائِهِ عَلَيْهِ السَّلَامُ فِي الاِسْتِخَارَةِ
دعاى امام به هنگام طلب خير از خداوند
﴿1﴾
اللَّهُمَّ إِنِّي أَسْتَخِيرُكَ بِعِلْمِكَ ، فَصَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِهِ ، وَ اقْضِ لِي بِالْخِيَرَةِ
(1) بارالها! من (بايقين كه) به علم و آگاهى تو (دارم بدين وسيله) از تو طلب خير مىكنم، پس بر محمد و آل او درود فرست و خير ونيكى را در حق من مقدر فرما؛
﴿2﴾
وَ أَلْهِمْنَا مَعْرِفَةَ الِاخْتِيَارِ ، وَ اجْعَلْ ذَلِكَ ذَرِيعَةً إِلَى الرِّضَا بِمَا قَضَيْتَ لَنَا وَ التَّسْلِيمِ لِمَا حَكَمْتَ فَأَزِحْ عَنَّا رَيْبَ الِارْتِيَابِ ، وَ أَيِّدْنَا بِيَقِينِ الُْمخْلِصِينَ .
(2) و معرفت انتخاب و شناخت كارى را كه بايد برگزيد به ما الهام كن، و آن را وسيلهى خشنودى ما از مقدرات خويش و تسليم شدن در برابر آن چه حكم كردهاى قرار ده پس زنگ ترديد را از آيينهى دل ما بزداى و ما را به يقين مخلصان (درگاهت) تأييد كن،
﴿3﴾
وَ لَا تَسُمْنَا عَجْزَ الْمَعْرِفَةِ عَمَّا تَخَيَّرْتَ فَنَغْمِطَ قَدْرَكَ ، وَ نَكْرَهَ مَوْضِعَ رِضَاكَ ، وَ نَجْنَحَ إِلَى الَّتِي هِيَ أَبْعَدُ مِنْ حُسْنِ الْعَاقِبَةِ ، وَ أَقْرَبُ إِلَي ضِدِّ الْعَافِيَةِ
(3) و ما را به ناتوانى از شناخت چيزى كه براى ما انتخاب و مقدر فرمودهاى رفتار مساز تا (حكمت آن را باز نشناسيم) و امر تقدير تو را سبك شماريم و آن چه مورد رضا و خشنودى توست مورد پسند ما نباشد و به چيزى تمايل پيدا كنيم كه از حسن عافيت دورتر و به خلاف عافيت نزديكتر است.
﴿4﴾
حَبِّبْ إِلَيْنَا مَا نَكْرَهُ مِنْ قَضَائِكَ ، وَ سَهِّلْ عَلَيْنَا مَا نَسْتَصْعِبُ مِنْ حُكْمِكَ
(4) بارالها! آن چه از تقديرات تو كه پسند خاطر ما نيست دلپسند ما گردان و احكامى را كه از نظر ما دشوار مىنمايد (انجام آنها را) بر ما آ سان گردان؛
﴿5﴾
وَ أَلْهِمْنَا الِانْقِيَادَ لِمَا أَوْرَدْتَ عَلَيْنَا مِنْ مَشِيَّتِكَ حَتَّى لَا نُحِبَّ تَأْخِيرَ مَا عَجَّلْتَ ، وَ لَا تَعْجِيلَ مَا أَخَّرْتَ ، وَ لَا نَكْرَهَ مَا أَحْبَبْتَ ، وَ لَا نَتَخَيَّرَ مَا كَرِهْتَ .
(5) و ما را بر آن دار تا هر چه را كه مشيت و اراده تو براى ما رقم مىزند گردن نهيم و كندى آهنگ امرى را كه شتاب آن را اراده كردهاى نخواهيم، و نيز در كارى كه كندى آهنگش به اراده توست شتاب روا نداريم، و هر چه را تو دوست مىدارى (مبادا) دلپسند ما نباشد و آن چه را دوست نمىدارى مورد پسند خاطر ما قرار گيرد؛
﴿6﴾
وَ اخْتِمْ لَنَا بِالَّتِي هِيَ أَحْمَدُ عَاقِبَةً ، وَ أَكْرَمُ مَصِيراً ، إِنَّكَ تُفِيدُ الْكَرِيمَةَ ، وَ تُعْطِي الْجَسِيمَةَ ، وَ تَفْعَلُ مَا تُرِيدُ ، وَ أَنْتَ عَلَى كُلِّ شَيْءٍ قَدِيرٌ .
(6) و فرجام كار ما را، پسنديدهترين فرجامها و شايستهترين سرانجامها مقدر كن،چرا كه (اى خداى كريم و توانا!) تويى كه (به آفريدگان خود) كرامت مىبخشى و (به آنان) نعمتهاى بزرگ عنايت مىكنى و (تو آن خداى توانايى) كه هر چه اراده كنى انجام دهى، و تو بر (انجام) هر چيز قادر و توانايى.