اخلاق خوبان، ص: 204

سر بدی پيوسته خود را دُم مكن پا و دست و ريش و سبلت گم مكن «1»

شاهبار سپيد

و به شهادت كتاب خدا هر چيز جز خداوند برای انسان فروتر است، و انسان اگر خود را هزينه هر چيزی جز خداوند نمايد به شاهبازی سپيد و بی مانند می ماند كه در گوشه ای غُنوده و موشی را شكار كرده و از آن دلشاد است.

طهارت از حقارت

و اين حقارت و كوچكی و پستی تنها در صورتی از دامان انسان دور می شود كه خود را خرج و هزينه بالاتر از خود كند، و آن همانان خداوند است.

باری، برای آدمی جز اين شايسته نيست كه از وجود خويش گُلی ساخته و آن را به خداوند هَدِيَّت داشته، و گلزار مواهب او را نصيب برد.

______________________________
(1) مثنوی معنوی، دفتر ششم، بيت 3935.

(2) مثنوی معنوی، دفتر ششم، بيت 136.