اخلاق خوبان، ص: 215

دولت و اقبال

عزيزان! بياييد از اين پس عاشق خدا باشيم، و اگر دل می دهيم تنها به او داده، كه در پی آن هزاران دولت و اقبال برخاسته و پروانه وار بر دامان ما خواهند نشست.

اگر تا كنون دل به چيز و يا كسی ديگر داده ايم، هرچه باشد و هركه باشد رها ساخته، و تنها به او دل داده و عاشق او باشيم كه بسی سودآور است.

ای دل صد دله دل را يله كن

باری، دل را بايد جز از خداوند يَله كرد، و تنها و تنها مالامال از عشق وی ساخت، آنهم به جِدّ و با جديت تمام، و نه با دعوی و سخن های گزاف، كه اين جز به استهزاء گرفتن خداوند نيست.

و خداوند لاجرم استهزاء كنندگان را به آتش می نشاند.

و از همين رو بسياری در قيامت حسرت و افسوس می خورند كه چرا خداوند را به استهزاء گرفته اند.

«يحَسْرَتَی عَلَی مَا فَرَّطتُ فِی جَنبِ اللَّهِ وَإِنْ كُنتُ لَمِنَ السخِرِينَ» «1»

و خداوند فرمود:

«يا داوُد مَنْ رَضِیَ بِحَبِيبٍ رَضِیَ بِفِعْلِه»

ای داود! آنكه كسی را عاشق است نسبت به آنچه معشوق كند، هرچند خلاف طبع و مرام وی باشد، غمگين نخواهد شد، بل دلشاد و دلخوش است.

______________________________
(1) زمر/ 56.