اخلاق خوبان، ص: 48
به گونه ای كه گاه كوچك و گاه بزرگ نوشته می شوند.
و همين يكسانی و جاودانگی مايه آن شد كه الف شرافت و فضيلت و كبريا و رجحان يافته، و سر را بلند دارد و افراشته و كشيده باشد. و حروف ديگر نيز كه از اين حقيقت و منزلت، بعيد و دور بودند، به نشان خشوع و تواضع و كرنش، هر كدام به نوعی خميدگی و انحنا يابند.
حرف باء
يكی از همين حروف خاشع و خميده، حرف «باء» است.
حرف باء، نخستين حرف از آغازين كلمه در اولين آيه كتاب خداست. آيه ای كه در بيست و هفتمين روز ماه مبارك رجب نازل شد، اما نه برای آخرين بار بلكه پس از آن نيز بارها و بارها، به تعداد سوره های قرآنی، نزول يافت. و آن، كريمه:
«بسم اللَّه الرحمن الرحيم» است.
بنابراين، می توان گفت: حرف باء از خوش اقبال ترين حروف الفبايی است.
چرا كه خود را با نام خدا پيوند زده است. و اگر بناست از هر چيزی، چيزی بياموزيم پس، بايد از حرف باء آموخت كه: خود را بايد به بالاتر از خود فروخت و يا پيوند زد، و همنشين شد.
|
همنشين اهل معنی باش تا |
هم عطا يابی و هم باشی فَتی «1» |
|
|
گر تو سنگ صخره و مرمر شوی |
چون به صاحبدل رسی، گوهر شوی |
|
|
مهر پاكان، در دل و در جان نشان |
دل مده الا به مهر دلخوشان «2» |
|
______________________________ (1) مثنوی معنموی، دفتر اول، بيت 717.
(2) مثنوی معنوی، دفتر اول، بيت 228 و 279.
