اخلاق خوبان، ص: 62
|
ز گفتن پشيمان بسی ديده ام |
نديدم پشيمان كس از خاموشی «1» |
|
«2»
جبران آنچه بر اثر سكوت از دست داده ای به مراتب آسانتر است از آنچه كه در راستای زبان گشودن برای تو پيش آمد كرده است.
|
بس كه بر گفته پشيمان بوده ام |
بس كه بر ناگفته شادان بوده ام «3» |
|
و البته، اين سكوت، الزام و تاكيد بيشتری می يابد وقتی كه آدمی نسبت به ماجرايی نادان و ناآگاه است.:
«4»
پيرامون آنچه را كه نمی دانی، سخن مگو.
|
آن بِه كه نگويی چو ندانی سخن ايراك |
ناگفته سخن به بُوَد از گفته رسوا «5» |
|
پرهيز
بنابراين، می توان گفت نتيجه سكوت پرهيز از زياده روی در سخن گفتن است.
و البته اين زياده روی تنها در گفتن مذموم نيست، بلكه همه جا مورد مذمت و ملامت است.
زيادت نيكو
ولی از آنجا كه هرچيز در جای خود نيكوست، زيادت نيز اگر در جايگاه
______________________________ (1) ابن يمين.
(2) نهج البلاغه، نامه 31.
(3) رودكی.
(4) نهج البلاغه، نامه 31.
(5) ناصر خسرو.
