اخلاق خوبان، ص: 67
عشق حق
سرخی زبان، سرخیِ آتش را تداعی می كند.
و البته، اين تداعی، چندان نيز بی تناسب نيست، چراكه اين زبان بسی آتش ها افروخته است.
|
اين زبان چون سنگ و هم آهن وش است |
وآنچه بجهد از زبان چون آتش است |
|
|
سنگ و آهن را مزن بر هم گزاف |
گه ز روی عقل و گاه از روی لاف |
|
|
زانكه تاريك است و هر سو پنبه زار |
در ميان پنبه چون باشد شرار |
|
