اخلاق خوبان، ص: 34
فرود نيامد جز آنكه ناپاكان را خلعتِ پاكی، و آلودگان را از خُبث و پليدی و دلق های چركين گناه، كه مايه رسوايی و روسياهی است، دور دارد.
|
آب، بهرِ اين بباريد از سَماك |
تا پليدان را كند از خُبث پاك |
|
و البته، اين آب طهور و دريای موّاج خداوندی بسان تمام درياهای ديگر تحت تابش نور است. ولی آن نور كه بر اين دريا در تابيدن است نه نور ناچيز خورشيد، بل نور تابانِ خداوندی است.
همچنانكه قرآن خود نيز در حقيقت نور است.
آری، در اينجا نور بر نور می تابد، و اين همان معنیِ «نورٌ علی نور» است.
و همچنانكه بر اثر تابش نور، دريا انفعال يافته، و از آن بخاراتی برخاسته، و ابر شده، و به سوی سرزمين های خشك و پژمرده می شود، و می بارد، و طربناك می سازد، از اين دريای نورانی و آسمانی قرآن نيز ابرهايی پديد آمده و روانه سينه های عطشناك می شود.
و اين كتاب شريف-/ اخلاق خوبان-/ كه از دل اين دريا سر به بالا كشيده است يكی از همان توده های انبوه ابرهاست كه بسی پر بار و پرباران است، و می رود تا به اذن خداوند سينه های تفتيده را سيراب و فرحناك سازد.
«انشاء اللَّه»
و بعد: هيچ شنيده ای: كسی در پی «كار» رود اما، «شكار» شود؟
و اين، حادثه ای است كه در اين مكتوب اتفاق افتاده است.
