دعای 49 ( دعا برای دفع شرّ دشمنان و ردّ فشار آن‌ها ) ترجمه صدرالدین بلاغی

(1) اى معبود من- هدايتم كردى، پس راه صلاح را بگذاشتم، و در پى خواهش دل رفتم. و پند دادى، پس سنگين دل شدم و پند تو را ننيوشيدم. و عطاى جميل بخشيدى، پس نافرمانى كردم. سپس آنچه را كه از آنم برگردانده بودى شناختم- چون تو آن را به من شناساندى- پس آمرزش طلبيدم، تا از نافرمانيم درگذشتى، پس به گناه بازگشتم و باز در پرده‌ى غفارى و ستاريم بپوشيدى. پس ستايش تو را- اى معبود من-

(2) من خويش را در واديهاى هلاك درافكنده‌ام، و در دره‌هاى تلف وارد شده‌ام، و در آن واديها و دره‌ها به مظاهر قهرت برخورده‌ام، و با فرود آمدن، در آن با عقوبتهايت مواجه شده‌ام،

(3) و وسيله‌ام به سوى تو توحيدست، و دستاويزم آنست كه چيزى را با تو شريك نساخته‌ام، و با تو معبودى نگرفته‌ام، و اكنون جان خويش را به سويت گريزانده‌ام، و گريزگاه شخص بدكار و پناهگاه فرد تبه روزگارى كه بهره‌اش را از كف داده، و بست نشين گشته‌ى، آستان توست.

(4) پس چه بسا دشمنى كه شمشير عداوتش را بر من برهنه ساخت، و دم تيغش را براى من تيز كرد، و سرنيزه‌اش را به قصد جان من تند ساخت، و زهره‌هاى جانكاهش را براى كام من در آب ريخت، و مرا آماج تيرهاى بر كمان نهاده‌اش قرار داد، و چشم مراقبتش از من نخفت، و در دل آورد كه گزندى به من رساند، و تلخابه‌ى مرارت خود را بكامم افشاند،

(5) پس تو- اى معبود من- ناتوانيم را از تحمل رنجهاى گران، و عجز مرا از انتقام كشيدن از كسى كه در جنگ خود آهنگ من كرده بود، و تنهاييم را در برابر بسيارى عده كسى كه با من دشمنى نموده بود، و در حين غفلت من در كمين گرفتار كردن من نشسته بود، در نظر گرفتى‌

(6) تا به ياريم آغاز كردى، و پشتم را به نيرويت محكم ساختى. آنگاه حدت او را شكستى، و پس از آنكه در حمايت گروهى انبوه بود، او را تنها ساختى، و مرا بر او پيروز گرداندى، و تيرى را كه به قصد من بر كمان نهاده بود، به سوى خودش بازگرداندى، و بدون آنكه خشمش را شفا دهد، و كينه‌اش را فرونشاند، او را بازگرداندى، تا به ناچار سرانگشتان خود را به دندان بگزيد، و در آن حال كه سپاهيانش و كمين‌هايش با او خلف كردند روى از مصاف برتافت!

(7) و چه بسا ستمكارى كه با مكرهاى خود درباره‌ى من ستم كرد، و دامهاى شكارش را بر سر راه من بگسترد، و جستجوى جاسوسى خود را بر من بگماشت، و همچون درنده‌اى كه به انتظار شكارش كمين كند در كمين من بنشست، در حالى كه خوشرويى چاپلوسى را برايم اظهار همى كرد، و با شدت كينه بر من همى‌نگريست،

(8) پس چون تو- اى معبود من- كه منزه و بلندبار گاهى- فساد باطن و زشتى انديشه‌اش را ديدى، او را با مغز در آن گودال كه براى شكار كنده بود نگونسار كردى، و در پرتگاه حفره‌اش درافكندى، تا پس از سركشيش دربند دامى كه ديدن مرا در آن برآورد مى‌كرد، به ذلت درافتاد! و حقا كه اگر رحمت تو نمى‌بود، نزديك بود كه آنچه به او وارد شد بر من وارد شود.

(9) و چه بسا حسودى كه به سبب من غصه گلوگيرش شد، و شدت خشمش در گلويش پيچيد، و با نيش زبانش مرا آزرد، و به تهمت عيوبى كه در وجود خود داشت بر من طعنه زد، و آبروى مرا آماج تيرهاى كينه‌ى خود ساخت، و طوق صفاتى را به گردن من نهاد كه پيوسته در وجود خودش بود، و به نيرنگ خود سينه‌ام را به خشم بينباشت، و با مكر خود آهنگ من كرد.

(10) پس من تو را ندا دادم- اى معبود من- در حالى كه از تو فريادرسى مى‌خواستم، و به سرعت اجابتت اطمينان داشتم، و مى‌دانستم كه هر كس در سايه‌ى حمايت تو جا گرفت ستمزده نمى‌شود، و هر كس به پناهگاه انتقام تو ملتجى شد نمى‌هراسد، پس تو مرا به قدرت خود از شدت او محفوظ داشتى!

(11) و چه بسا ابرهاى مكروهى كه آن را از افق زندگى من بر طرف كردى! و چه بسا ابرهاى نعمت كه بر من باراندى! و چه جويهاى رحمت كه در كشتزار زندگيم روان ساختى! و چه جامه‌هاى عافيت كه بر من پوشيدى! و چه چشمهاى حوادث كه به سوى من متوجه بود و تو آنها را كور ساختى! و چه پرده‌هاى غم كه تو آنها را از دل من برداشتى!

(12) و چه بسا حسن ظنى كه آن را به تحقيق پيوستى! و فقرى كه تدارك نمودى! و در افتادنى كه مرا از آن برداشتى! و مسكنتى كه يكباره آن را به انعام و تفضل از جانب خود مبدل كردى!

(13) همگى آن عطايا و مواهب از جانب تو ارمغان انعام و احسان بود، و در همگى اين موارد از جانب من سرسختى در نافرمانى تو همى‌فزود! نه بدكردارى من تو را از اتمام احسانت بازداشت، و نه آن همه احسان و تفضل مرا از ارتكاب موجبات خشم تو منع كرد! تو در كرده‌ى خود مسوول نيستى،

(14) و به جلال تو قسم كه چون از تو مسئلت شده عطا كرده‌اى، و در آن حال كه مورد مسئلت واقع نشده‌اى، خود به بخشش آغاز نموده‌اى، و چون فضل تو طلبيده شد، نعمت اندك نبخشيده‌اى. تو ابا كرده‌اى- اى مولاى من- مگر از احسان و اكرام و تفضل و انعام، و من ابا كرده‌ام، مگر از درافكندن خود در محرماتت، و تعدى از حدودت، و غفلت از تهديدت. پس ستايش تو راست- اى خداى من- كه مقتدرى هستى كه مغلوب نمى‌شود. و مهلت دهنده‌اى هستى كه شتاب نمى‌كنى.

(15) اين مقام كه من اكنون در آن بپاخاسته‌ام، مقام كسى است كه به فراوانى نعمتها اعتراف نموده و آن را به تقصير مقابله كرده، و درباره‌ى خود به تضييع احكام و سنن تو و تباه كردن عمر خويش گواهى داده.

(16) خدايا، پس به وسيله‌ى مقام رفيع محمد (صلى الله عليه و آله) و ولايت كريمه‌ى علوى به تو تقرب مى‌جويم، و به واسطه آن دو و به سويت رومى‌آورم، كه مرا از شر آنچه از آن به تو پناه برده مى‌شود پناه دهى، زيرا كه اين كار تو را در جنب توانائيت به تنگنا نمى‌افكند، و تو را در برابر قدرتت دچار سختى نمى‌سازد. و تو بر هر چيز قدرت بى‌پايان دارى.

(17) پس از رحمت و دوام توفيق خود بهره‌اى به من ببخش كه آن را نردبان برآمدن به سطح خشنودى تو سازم، و به وسيله‌ى آن از عقوبتت ايمن شوم. اى مهربانترين مهربانان.