دعای 49 ( دعا برای دفع شرّ دشمنان و ردّ فشار آن‌ها ) ترجمه محسن غرویان - عبدالجواد ابراهیمی

(1) خدايا تو هدايتم فرمودى و من در لهويات و غفلت ماندم، و تو مرا نصيحت فرمودى و من سنگدل شدم، و به من نيكوييهاى فراوان دادى و من مرتكب معصيت شدم و پس از اين همه در پرتو معرفتى كه به من دادى، به آنچه تو در حقم انجام داده بودى آگاه شدم و لذا استغفار كردم و تو از خطايم درگذشتى و دوباره بسوى تو بازگشتم، و تو گناهانم را پوشاندى، پس اى معبود من، تنها تو را سپاس.

(2) من در وادى هلاكت فروافتاده‌ام و در راههاى تلف و نابودى وارد شده‌ام و در آن واديها در معرض غلبه و سلطه‌ى سخت تو هستم و با ورود در آن راهها خود را در معرض عقاب تو قرار داده‌ام‌

(3) وسيله‌ى من بسوى تو يكتاپرستى است و ابزارم اين است كه چيزى را شريك تو قرار نداده‌ام و معبودى را در كنار تو برنگزيده‌ام و با جان و دل بسوى تو گريخته‌ام. و راه فرار گناهكار تنها بسوى توست و تويى پناهگاه كسى كه بهره‌ى جانش را ضايع ساخته و به تو پناهنده شده است.

(4) پس چه بسا دشمنى كه شمشير دشمنيش را در برابر من از نيام بركشيده و لبه‌ى تيغش را براى من تيز كرده و تيغه‌اش را براى من صيقل داده و زهرهاى مرگبارش را براى من با آب مخلوط ساخته و مرا در برابر تيرهايى كه هرگز به خطا نمى‌روند هدف قرار داده و چشم نگاهبانش هيچگاه از من برداشته نشده و نخفته است و در دل خواسته كه شر و بديم به من برسد و قصد نموده كه از آب تلخ و ناگوار آن شر به من بنوشاند.

(5) سپس اى معبود من، تو بر ضعف من در تحمل سختيها و بر ناتوانيم در انتقام از كسى كه قصد جنگ با من دارد و بر تنهاييم در برابر كثرت جمعيتى كه با من دشمنى مى‌كند و قصد دارد مرا در آنچه بدان نيانديشيده‌ام گرفتار سازد، نظر كردى.

(6) پس خود به يارى من آغاز نمودى و با توانائيت پشتم را محكم ساختى و سپس تيزى حربه‌ى دشمن را در هم شكستى و او را پس از آنكه به جماعتى مبدل شده بود تنها ساختى و مرا بر او غلبه دادى و آنچه را او محكم ساخته بود به خودش بازگرداندى و در حاليكه خشمش فرو ننشسته و غضبش آرام نگرفته او را پس زدى، و او سرانگشتان خود به دندان گزيد و روى برتافت در حاليكه ياورانش به وعده‌هائى كه به او داده بودند، عمل نكردند.

(7) و چه بسيار ظالمى كه با مكر و حيله بر من ستم نمود و در برابر من دام شكارش را گسترانيد و مراقبت و جستجويش را بر روى من متمركز ساخت و در كمين من نشست آنسان كه درندگان در كمين شكارشان مى‌نشينند و در انتظار به چنگ آوردن فرصت براى شكار طعمه‌ى خويش‌اند در حاليكه دشمن من در ظاهر به من روى خوش نشان مى‌دهد و تملق مى‌گويد و در عين حال با خشمى تند به من نگاه مى‌كند.

(8) پس تو- اى پروردگار من كه مبارك و برترى- چون فريبكارى باطن او و زشتى آنچه در ضميرش پنهان است را ديدى او را در چاله‌اى كه براى شكارش كنده بود با مغز سر، درافكندى و در پرتگاه چاهى كه حفر نموده بود، سرنگون ساختى و سرانجام پس از طغيان و سركشى و در اوج ذلت و خوارى در بندى گرفتار شد كه مى‌خواست مرا در آن گرفتار ببيند و اگر لطف تو نبود نزديك بود آنچه بر سر او آمد، بر من فرود آيد.

(9) و چه بسا بخيلى كه به خاطر حسادت بر من غم و غصه گلوگيرش شد و خشمش چون استخوان در حنجره‌اش ماند و با زبانش مرا نيش زد و با نسبت دادن عيوب خودش به من، مرا مورد غضب شديد قرار داد و حيثيت مرا آماج تيرهاى خود گرفت و صفات ناپسند را كه همواره در خودش بود همچون قلاده‌اى بر گردنم آويخت و با حقه و نيرنگ مرا مشمول غضب قرار داد و با فريبكارى قصد من نمود.

(10) پس- اى پروردگارم- من تو را فرياد كردم و از تو كمك خواستم، چرا كه به سرعت اجابت تو مطمئن بودم و مى‌دانستم كه اگر كسى در پرتو حمايت تو جاى گيرد، هرگز مغلوب نمى‌گردد و آنكس كه مشمول يارى و پيروزى تو قرار گيرد، هرگز به ديگرى پناه نمى‌برد، و تو با قدرت خود مرا از خطر دشمن حفظ فرمودى.

(11) و چه بسيار ابرهاى مصيبت بار كه آنها را از بالاى سر من كنار زدى و چه فراوان ابرهاى نعمت كه از آنها باران رحمت بر سرم ريختى و نهرهاى مرحمت كه بسوى من جارى ساختى و لباس عافيت كه بر من پوشاندى و چشمهاى مصيبت آفرين كه آنها را كور كردى و پرده‌هاى مشكلات و بلاها كه از هم دريدى.

(12) و چه بسيار گمانهاى خوب كه آنها را محقق ساختى و نقص و كمبودها كه آنها را جبران فرمودى و افتادگيها كه برپا داشتى و تنگدستى‌ها كه به توانگرى مبدل ساختى.

(13) همه‌ى اينها از لطف و احسان توست و در تمام آنها من در نافرمانى و معصيت تو كوشيده‌ام اما بدى من هيچگاه از احسان تمام تو در حق من جلوگيرى نكرده است و اين همه نعمت مرا از ارتكاب آنچه موجب خشم توست باز نداشته است. و از تو در آنچه انجام مى‌دهى سوال نمى‌شود.

(14) و به راستى هرگاه از تو چيزى درخواست شده، عطا فرموده‌اى و آنگاه هم كه چيزى درخواست نشده، خود به بخشش آغاز نموده‌اى و اگر از احسانت درخواست شده، كم نداده‌اى. اى مولاى من، تو جز احسان و اكرام و بخشش و انعام براى ما چيزى نمى‌خواهى ولى من جز فرورفتن در محرمات و تجاوز نسبت به قوانين تو و غفلت از تهديدهاى تو كارى ندارم. پس سپاس و شكر تنها از آن توست. اى معبود من، اى قادرى كه هرگز مغلوب واقع نمى‌شوى و اى مهلت دهنده‌اى كه هرگز در عقوبت، شتاب نمى‌كنى.

(15) جايگاه من، هم اينك، جاى كسى است كه به وفور نعمتهاى تو اعتراف دارد اما در برابر اين همه نعمت كوتاهى كرده و خود گواهى مى‌دهد كه حق تو را تضييع نموده است.

(16) بار پروردگارا من به مقام بلند پايه‌ى محمدى صلى الله عليه و آله و مرتبت والاى علوى عليه‌السلام به سوى تو تقرب مى‌جويم و توجهم به توست كه به حق آن دو بزرگوار مرا از شر اين و آن مصون بدارى كه اين امر با توجه به توانگرى تو هرگز سخت و دشوار نيست و با قدرتى كه دارى هرگز تو را رنجور نمى‌سازد و تو بر هر چيز توانايى.

(17) پس اى معبود من، از رحمت و توفيق مستمر خويش آن قدر به من عطا كن كه آن را نردبانى سازم و به سوى مقام رضوان تو بالا روم و از عقاب تو در امان باشم. اى مهربانترين مهربانان.