دعای 49 ( دعا برای دفع شرّ دشمنان و ردّ فشار آن‌ها ) ترجمه داریوش شاهین

(1) پاك آفرينا، تو مرا به راه راست هدايت نمودى و من به كار بيهوده پرداختم. تو مرا پند دادى و من سخت‌دلى كردم. تو به من نعمت نيكو بخشيدى و من از تو نافرمانى كردم. آنگاه آنچه را كه از من دور ساختى، من شناختم. آن زمان كه گناه را به من شناساندى، من از تو طلب مغفرت كردم. تو از گناهم گذشتى. دگر بار به گناه روى آوردم و تو عيب مرا پوشاندى. پس، اى خداى من، تنها سپاس بى‌مثال تو را سزاست.

(2) هستى سازا، من خويشتن را به پرتگاههاى گناه و فساد افكندم، و گام به راههاى دشوار هلاكت نهادم، در آن پرتگاهها با سختگيرى تو، و در آن راهها با عذاب تو، روبرو شدم.

(3) جهان آفرينا، اينك تنها وسيله‌ام براى وصول به رضاى تو، توحيد و يگانه دانستن تو است. انگيزه و انديشه من اين باشد كه چيزى يا كسى را با تو شريك و همتا نگيرم. من هرگز هيچ معبودى با تو برنگزيدم من با همه‌ى جان شتابان به سوى تو آمدم. گريزگاه هر بدكارى، و پناهگاه هر تباهكار و پناهنده‌اى، تنها به سوى تو باشد.

(4) بصير و نصيرا، چه بسيار دشمنانى كه به خاطر دشمنى با دين تيغ از نيام كشيدند، بعد خنجر خويش به خاطر من تيز كردند، و تيزى آنرا براى آزار من تيزتر و تيزتر كردند. و تيغ، خويش به آب زهر، آلوده ساختند، و مرا هدف تيرهائى كه فرار از آن هرگز امكان نداشت، قرار دادند. در مراقبت و كمين نشستن به خاطر من لحظه‌اى چشم بر هم نگذاشتند. چه بسيار كه در انديشه ظلم و آزار به من بودند، و مرا زهر آبى بس تلخ و جانگزا- كه هيچ كس توان آشاميدنش نداشت- نوشاندند تا هلاكم سازند.

(5) رحيم و رحمانا، آنگاه كه تو ديدى از چنين رنج بردنها، از جنگيدن با آنها كه قصد جانم كرده بودند چه ناتوان بودم، آنگاه كه تو ديدى من در برابر بسيارى سپاهيان دشمنانم چه تنها بودم، آنگاه كه تو ديدى به چه بلائى گرفتار شدم كه از پيش هرگز حتى فكرش در مغزم خطور نمى‌كرد.

(6) پس آنگاه، اى قادر متعال، تو اقدام به يارى من نمودى، و از من حمايت و پشتيبانى كردى، سپس تيغ تيز آنها را كند و بى‌اثر ساختى، و با آنكه سپاهى عظيم داشت، تنهايش گذاشتى و مرا بر او پيروز ساختى و او را هدف تيرهاى بلاى خودش گردانيدى. او همانطور كه بر سر خشم خويش بود و كينه من به دل داشت، ذليل شد و سرانگشت حسرت به دندان گزيد و همانطور كه سپاهيانش به وعده خويش عمل نكرده بودند، او هم مايوس و نوميد از من دور شد.

(7) عزيز و عظيما، چه بسيار ستمگرانى بودند كه با حيله و نيرنگ به من ستم كردند. دام بر سر راهم افكندند. ديده‌بان براى زير نظر گرفتن من اجير كردند تا- همانگونه كه در كمين درندگان مى‌نشينند- در كمين من باشند و دنبال فرصت شكار من بودند، حال آنكه به ظاهر برايم شيرين‌گوئى و چاپلوسى مى‌كردند. اما از نگاهشان برق خشم مى‌جهيد.

(8) قدير و قدوسا، آنگاه كه تو، اى خداى بزرگ و برتر، قصد شوم و پنهان چنين دشمنى برايت آشكار شد، او را با سر درون گودال داميان سرنگون ساختى، و به پرتگاه افكندى تا با زارى و خوارى به همان دامى كه فرا راه من گذاشته شده بود، خود اسير شد. بى‌گمان اگر لطف و رحمت تو بر من نبود، من به بلاى دام او گرفتار مى‌شدم.

(9) غفور و غفارا، چه بسيار حسودان تنگ نظرى كه در حسرت آسايش من آب در گلويشان گره مى‌خورد، و استخوان خشم در گلويشان مى‌نشست، و با زهر زبانى، مرا زجر مى‌دادند. مرا به آن عيبى كه خود داشتند، خشمگينانه متهم مى‌كردند و آبروى مرا مى‌ريختند، و صفات زشت و ناپسندى كه شايسته خودشان بود همچون گردنبند، بر گريبان من مى‌آويختند. به فكر خود، بر من طعنه مى‌زدند، و قصد فريب من مى‌كردند.

(10) يكتا و بى‌شريكا، در چنين هنگامه‌اى، اى قادر متعال، من تو را خواندم و از تو يارى و فريادرسى طلبيدم. مى‌دانستم و اطمينان داشتم تو به زودى به فريادم مى‌رسى مى‌دانستم و اطمينان داشتم كه آنكس كه در سايه لطف تو هست، هرگز ذليل و خوار نشود. مى‌دانستم و اطمينان داشتم كه آنكس كه در پناه انتقام تو پناه گيرد، ديگر از هيچ كس نمى‌ترسد. آنگاه تو مرا به قدرت بى‌مانند خويش از آزار دشمن ايمن داشتى.

(11) معز و منعما، چه بسيار ابرهاى بلا كه از من دور ساختى و چه بسيار ابرهاى نعمت و رحمت كه بر من باراندى. چه بسيار جويبارهاى لطف و مهربانى كه براى من گستردى و چه بسيار عافيت كه به من بخشيدى. چه بسيار چشمهاى شوم و نكبت‌آور كه به خاطر من نابينا ساختى، و چه بسيار پرده‌هاى غمى كه از وجود من برداشتى.

(12) چه بسيار پندار پاك مرا كه پذيرفتى و چه بسيار كه در فقر و نيازمندى، تو مرا غنى و بى‌نياز كردى. چه بسيار كه از فرط گرفتارى از پا افتادم و تو مرا برپا داشتى. چه بسيار به ذلت و خوارى گرفتار شدم و تو وضع را دگرگون كردى و عزتم بخشيدى.

(13) بنده نوازا، آن همه اكرام و احسان از تو بود، اما من در نافرمانى از تو اصرار كردم. تو با آن همه بدى در احسان به روى من نبستى. حتى خشم تو مانعى براى انعام و اكرام تو نگشت. تو آنچه كنى هيچكس از تو پرسشى نكند.

(14) حكمت آموزا، به عظمت و بزرگى‌ات سوگند ياد مى‌كنم كه هر زمان حاجتى از تو خواستيم، تو اكرام فرمودى، و آنگاه كه درخواستى هم نكرديم تو آغاز به بخشش نمودى. هنگاميكه از تو احسان خواستيم، اندك ندادى و سرشار بخشيدى، تو اى مولاى من، جز احسانگرى نخواهى و نعمت ببخشى و بنده بنوازى. و من منع نعمت كنم و بى‌تامل و انديشه رو به حرامها آورم. از حدود فرمانت تجاوز كنم، و از تهديدت غافل گردم. پس اى خداى من، سپاس بى‌مثال تنها تو را سزاست. تو آن قديرى كه مغلوب نگردى، و آن فرصت بخش هستى كه در عقاب، شتاب نكنى.

(15) بى‌شريكا، اينجا مكان و مقام كسى است كه به كثرت نعمتهاى تو اعتراف دارد، و در مقابل در شكر تو كوتاه آمده. اينجا مكان و مقام كسى است كه به خسران در حق خويشتن و تباه‌سازى خود، گواهى داده است.

(16) مهربانا، پس من اينك به مقام «محمدى» كه بس بلندقدر و عزيز است، و منزلت «علوى» كه بسيار روشن است، به تو نزديكى و تقرب مى‌جويم، با اينها به آستانت رو مى‌آورم تا تو مرا از شر و بدى هر چه زشتى است، در پناه خود بگيرى. زيرا با قدرت و توانائى كه تو دارى، پناه دادن من بر تو دشوار نيست، و در برابر قدرت، تو هرگز به رنج و زحمت گرفتار نشوى، كه تو بر هر چيز توانايى.

(17) الهى، رحمت و لطف و پيروزى هميشگى و هدايت خويش بر من ببخش. چيزهائى بر من ببخش تا من به يارى آنها به سوى رضايت و خشنودى تو نزديك و نزديكتر گردم، و از كيفر تو ايمن مانم، اى مهربانترين مهربانان.