دعای 49 ( دعا برای دفع شرّ دشمنان و ردّ فشار آن‌ها ) ترجمه غلامعلی صفايی

(1) بار خدايا، هدايتم كردى غفلت كردم و به بيهودگى پرداختم؛ پند دادى سخت دلى پيشه كردم؛ نيكى نمودى نافرمانى كردم؛ سپس از آنچه درباره گناهانم بيان داشتى و آگاهانيدى آگاه شدم. پس از آن استغفار كردم و تو پذيرفتى. دوباره به گناه آلودم و تو ناديده گرفتى. خدايم، ستايش تنها تو را سزد.

(2) من خود را به ورطه هلاكت افكندم، و به پرتگاه تباهى درافتادم و در آن وادى با قهر و غضبت روبه‌رو شده و با سقوط در آن با كيفرت مواجه گشتم.

(3) دست مايه‌ام به رحمتت اين است كه تنها تو را مى‌پرستم و دستاويزم اين است كه هرگز به ذات اقدست شرك نورزيدم و در برابرت خدايى ديگر برنگرفتم. اينك با تمام وجود به سويت شتابان آمده‌ام كه گناهكار را تنها تو پناهگاهى و آن كه بهره خود را تباه سازد تنها تواش پشت و پناهى.

(4) چه بسا دشمنى كه بر من شمشير دشمنى آهيخت، و دم تيغش را بران ساخت، دم برنده‌اش را بپرداخت و زهرهاى كشنده برايم با آب بياميخت، تيرهاى كارى و رسايش را به سويم نشانه رفت و چشم هرگز از كمين من نخفت، سوداى گزند رساندن مرا در دل بسى پخت و ريختن زهر تلخ را در كامم خواست.

(5) و خدايا آن گاه ديدى كه چسان از تحمل رنج‌هاى گران ناتوانم و در انتقام از جنگ افروزان عاجزم، در برابر بدانديشان بى شمارم تنهايم، و در مقابل آنان كه برايم دامى گسترده‌اند و من انديشه آن نداشتم بى كسم.

(6) تو اى خداى، خود يارى‌ام آغازيدى و پشتم به نيرويت استوار بخشيدى، و برانى دشمنم را كند كردى، و يارانش را از اطرافش پراكنده ساختى و تنهايش نمودى و مرا بر او چيرگى دادى، و هر چه به سويم نشانه رفته بود به خودش بازگرداندى، او را بدون اين كه آتش خشمش شفا دهد و جوشش كينه‌اش فرونشيند، انگشت به دندان و عقب نشسته و بى‌يار و ياور كردى و بازش گرداندى.

(7) خدايا، چه بسيار ستمگرى كه با حيلت و مكرش به من ستم نمود و دام‌هاى گرفتارى‌ام بگسترد و جاسوس‌هاى خود را در پى من گماشت، و به سان درنده‌اى كه به انتظار شكارش كمين نموده، در كمينم بنشست تا فرصت حمله‌اش به دست آيد؛ با آن كه او به ظاهر روى خوش برايم نشان مى‌داد، و در دل آتش كينه بسى در دل داشت.

(8) پس اى خدايم كه بزرگى و بس والايى، آن گاه پليدى نهادش و زشتى انديشه‌اش ديدى، او را با مغز سر در گودالى كه خود كنده بود سرنگون كردى، و در آن چاهى كه رفته بود درافكندى، و او پس از سركشى‌ها و گردن فرازى‌ها با خوارى در همان دامى كه گمان مى‌كرد برايم گسترده درافتاد و گرفتار آمد. در حالى كه اگر رحمتت نبود نزديك بود آنچه دچارش شد به سر من آيد.

(9) خدايا، بسا حسودى كه از كينه من عقده گلويش گرفت و خشم چون استخوانى در گلويش نشست، و با نيش زبانش مرا آزرد و هر عيبى كه خود داشت به من تهمت آن نهاد، و آبروى مرا آماج تيرهاى خود ساخت، و خوى ناپسند خود را چون گردن بندى به گردن من انداخت، با نيرنگش مرا به خشم آورد، و با حيله‌اش آهنگ يورش بر من كرد.

(10) و من خدايا تنها تو را خواندم و به تو پناه آوردم و دلگرم اجابت بى‌درنگ تو بودم و مى‌دانست كه هر كس به زير سايه پناه تو آيد پايمال ستم نشود و آن كه به پناهگاه تو روى آورد هرگز نهراسد؛ از اين روى مرا با قدرتت از قهر و غضبش ايمن داشتى.

(11) خدايا، چه بسيار ابرهاى تيره بلا كه از من دور ساختى، و ابرهاى نعمت كه بر من باراندى، و جوى‌هاى رحمت كه به سويم روان كردى، و چه فراوان جامه عافيتى كه بر من پوشاندى و چشم‌هاى حوادث ناگوار كه كور كردى و پرده‌هاى غمى كه از دلم زدودى.

(12) خدايا چه بسا اميدم كه برآوردى و بينوايى‌ام كه چاره كردى و فروافتادن كه فرازم داشتى، و درماندگى‌ام كه بر ديگر سو راندى.

(13) اين همه از فضل و كرم توست، و من هم چنان در ورطه گناه فروافتاده و غوطه‌ورم. اما نه گناهانم تو را از تمام نعمت بازداشت و نه احسانت مرا از ارتكاب آنچه تو را به خشم آورد به يكسو گذاشت تو هرگز از آنچه كنى پرسش نشوى.

(14) سوگند مى‌خورم كه هر چه از تو درخواست شود بدهى، و ناخواسته‌ها نيز عطا كنى و چون لطف تو آرزو شود دريغ نورزى. آقاى من، از هر چه روى برتابى از احسان و دهش و فضل و بخشش رو برنمى‌تابى ولى من از هر چه رو برتابم از سقوط در ورطه گناهان، در گذشتن از دينت و غفلت از كيفر و تهديدت روى برنمى‌تابم. پس خداى من ستايش تو را سزد كه پرتوانى و شكست نخورى، و مهلت دهى و شتاب نكنى.

(15) اينجا كسى ايستاد كه به بى‌شمارى نعمت‌هايت اقرار دارد و آن را با كوتاهى پاسخ گفته و به تباهى ستم به نفس خويش گواهى دهد.

(16) بار خدايا، به مقام رفيع محمد صلى الله عليه و آله و سلم و ولايت تابناك على عليه‌السلام به سويت تقرب مى‌جويم و با توسل به آن دو به سويت روى آورم تا مرا از شر اين و آن پناه دهى، كه اين بر تو در برابر نيرو و قدرتت گران نباشد و در قبال عظمتت تو را به رنج و دشوارى نيندازد كه تو بر همه چيز توانايى.

(17) خدايا، بهره‌اى از رحمت و توفيق پيوسته‌ات عطايم نما آن سان كه نردبانش كنم و به سوى جايگاه خشنودى‌ات بالا روم و خويش را از كيفرت در امان دارم، اى مهربان‌ترين مهربانان.