دعای 49 ( دعا برای دفع شرّ دشمنان و ردّ فشار آن‌ها ) ترجمه عبدالحسین موحدی

(1) الهى، هدايتم كردى، پس در پى خواهش دل رفتم، و پند دادى پس سنگين دل شدم و عطاى جميل كردى، پس نافرمانى كردم آنگاه آنچه را كه از آنم برگردانده‌ى شناختم، چون تو آن را به من شناساندى، پس آمرزش طلبيدم آنگاه (از گناهم) درگذشتى پس به گناه بازگشتم و باز مستور داشتى پس ستايش تو را،

(2) اى خداى من، من خويش را در واديهاى هلاك درافكندم، و در درهاى تلف وارد شدم، و در آن (واديها و ذره‌ها) به مظاهر قهرت برخوردم، و با فرود آمدن در آن، با عقوبتهايت مواجه شدم،

(3) و وسيله‌ام به سوى تو توحيد است، و دستاويزم آن است كه چيزى را با تو شريك نساخته‌ام و با تو خدائى نگرفته‌ام و اكنون جانم را به سويت گريزاندم و گريزگاه شخص بدكار و پناهگاه آنكه بهره‌اش را از كف داده، و بست‌نشين گشته، جانب توست‌

(4) پس چه بسا دشمنى كه شمشير عداوتش را بر من برهنه نمود و دم تيغش را براى من تيز كرد و سر نيزه‌اش را به قصد من تند ساخت و زهرهاى جانگاهش را براى من در آب ريخت و مرا آماج تيرهاى بر كمان نهاده‌اش قرار داد، و چشم مراقبتش از من نخفت و در دل آورد كه گزندى به من رساند و تلخابه‌ى مرارت خود را به كامم فرو ريزد.

(5) پس تو اى خداى من، ناتوانيم را از تحمل رنجهاى گران، و عجز مرا از انتقام كشيدن از آنكه در جنگ خود آهنگ من كرده، و تنهائيم را در برابر بسيارى عده‌ى كسى كه با من دشمنى نموده، و در حين غفلت من در كمين گرفتار كردن من نشسته، در نظر گرفتى،

(6) پس به ياريم آغاز كردى، و پشتم را به نيرويت محكم ساختى، آنگاه حدت او را شكستى و پس از آنكه در گروهى انبوه بود، او را تنها ساختى و مرا بر او پيروز گرداندى و تيرى را كه بر كمان نهاده بود، به سوى خودش بازگرداندى و بدون آنكه خشمش را شفا دهد و كينه‌اش را فرو نشاند، او را باز گرداندى (تا به ناچار) سر انگشتان خود را به دندان گزيد و رخ برتافت. در حاليكه سپاهانش و كمين‌هايش با او خلف كردند

(7) و چه بسا ستمكارى كه با مكرهاى خود درباره‌ى من ستم كرد و دامهاى شكارش را برايم بگسترد و جستجوى جاسوسى خود را بر من گماشت، و همچون درنده‌اى كه به انتظار شكارش كمين كند در كمين من بنشست، و در حاليكه خوشروئى چاپلوسى را برايم اظهار مى‌كرد، و با شدت كينه مرا مى‌نگريست‌

(8) پس چون تو- اى خداى دائم و برتر من فساد باطن و زشتى انديشه‌اش را ديدى، او را با مغز در آن گودال كه براى شكار كنده بود. نگونسار كردى، و در پرتگاه حفره‌اش درافكندى، تا پس از سركشى در بند دامى كه ديدن مرا در آن برآورد مى‌كرد، به ذلت درافتاد و حقا كه اگر رحمت تو نمى‌بود، نزديك بود كه آنچه به او وارد شد، بر من وارد شود.

(9) و چه بسا حسودى كه به سبب من غصه گلوگيرش شد و شدت خشمش در گلويش پيچيد، و با نيش زبانش مرا آزرد و به تهمت عيوبى كه در وجود خود داشت بر من طعنه زد و آبروى مرا آماج تيرهاى خود ساخت، و صفاتى را بر من بست كه پيوسته در وجود خودش بود و از روى خدعه بر من طعنه زد و با مكر خود آهنگ من كرد،

(10) پس من تو را خواندم، اى خداى من- در حالى كه از تو فريادرسى مى‌خواستم و به سرعت اجابتت اطمينان داشتم. و مى‌دانستم كه هر كس در سايه‌ى حمايت تو جا گرفت ستم‌زده نمى‌شود و هر كس به پناهگاه انتقام تو ملتجى شد نمى‌هراسد. پس تو مرا به قدرت خود از شدت او محفوظ داشتى.

(11) و چه بسا ابرهاى مكروهى كه آن را از (افق زندگى) من برطرف كردى و چه بسا ابرهاى نعمت را كه بر من باراندى، و چه جويهاى رحمت كه روان ساختى- و چه (جامه‌هاى) عافيت كه بر من پوشيدى- و چه چشمهاى حوادث كه (به سوى من متوجه بود و) تو آنها را كور ساختى و چه پرده‌هاى غم كه تو آنها را (از دل من) برداشتى.

(12) و چه بسا حسن‌ظنى كه آن را به تحقيق پيوستى، و فقرى كه آن را تدارك نمودى و در افتادنى كه برداشتى و مسكنتى كه يكباره آن را به انعام و تفضل از جانب خود، مبدل كردى‌

(13) و در همه‌ى اين احوال- با وجود كوششى كه از من در نافرمانيهاى تو بود- بدكردارى من تو را از اتمام احسانت باز نداشت و (اين همه احسان و انعام) مرا از ارتكاب موجبات خشم تو، منع نكرد، تو در كرده‌ى خود مسئول نيستى‌

(14) و به جلال تو قسم كه چون از تو مسئلت شده عطا كرده‌اى، و در آن حال كه مورد مسئلت واقع نشده‌اى، خود به بخشش آغاز نموده‌اى و چون فضل تو طلبيده شده، اندك نداده‌اى تو ابا كردى اى مولاى من- مگر از احسان و اكرام و تفضل و انعام، و من ابا كردم مگر از درافكندن خود در محرماتت و تعدى از حدودت و غفلت از تهديدت پس ستايش تو را است، اى خداى من، كه مقتدرى هستى كه قدرتت مغلوب نمى‌شود- و مهلت‌دهنده‌اى هستى كه شتاب نمى‌كنى،

(15) اين مقام كسى است كه به فراوانى نعمتها اعتراف نموده و آن را به تقصير مقابله كرده، و درباره‌ى خود به تضييع (احكام و سنن تو) گواهى داده،

(16) بار الها، پس به وسيله‌ى مقام رفيع محمدى (ص) و ولايت كريمه‌ى علوى (ع) به تو تقرب مى‌جويم، و به واسطه‌ى آن دو به سويت رومى‌آورم كه مرا از شر آنچه از آن به تو پناه برده مى‌شود پناه دهى زيرا كه اين كار تو را در جنب توانگريت به تنگنا نمى‌افكند، و تو را در برابر قدرتت دچار سختى نمى‌سازد، و تو بر هر چيز قدرت بى‌پايان دارى‌

(17) پس از رحمت و دوام توفيق خود بهره‌اى به من ببخش كه آن را نردبان برآمدن به سطح خشنودى تو سازم، و به وسيله‌ى آن از عقوبتت ايمن شوم، اى بخشنده‌ترين بخشندگان.