دعای 49 ( دعا برای دفع شرّ دشمنان و ردّ فشار آن‌ها ) ترجمه محمد رسولی

(1) اى خداى من! تو مرا هدايت و راهنمايى كردى اما من غافل و بى‌خبر مانده و به بيهودگى روزگار گذراندم. و پند و اندرز دادى اما من سنگدل شدم. و به زيبايى و نعمت آزمايش كردى پس من نافرمانى كردم. سپس شناختم آنچه را كه تو آشكار كرده و آن را براى من شناساندى. آنگاه طلب آمرزش كردم، پس تو گناهانم را ناديده گرفتى و بخشيدى. دوباره گناه كردنم، اما تو پرده كشيده و پوشاندى. پس اى خداى من! سپاس مخصوص تو است.

(2) خود را به دره‌هاى فنا و تباهى انداختم، و در مسيرهاى سيل نابودى فرود آمدم، و خودم را در آن دره‌ها در برابر سخت‌گيريهاى تو و با فرود آمدن در آنها مقابل عذابها و كيفرهاى تو قرار دادم.

(3) و اسباب و دستاويزم به سوى تو، اعتقاد به توحيد تو است. و وسيله‌ام اين است كه چيزى را شريك تو ندانسته، و با تو خدايى نگرفته و اختيار نكرده‌ام. و با تمام وجود و همه‌ى هستيم به سوى تو فرار كردم. گريزگاه گنهكار به سوى تو است، و پناهگاه كسى كه نصيب و بهره‌ى خود را تباه كرده و به تو پناه آورده است تو هستى.

(4) پس چه بسا دشمنى كه شمشير دشمنيش را بر من كشيده، و دم خنجرش را براى من تيز كرده، و طرف برنده‌ى آن را براى من نازك كرده، سمهاى كشنده آن را براى من در آب حل كرده، و تيرهاى دقيق و هدف گيرش را به سوى من نشانه رفته، و چشم پاسبانى و نگهبانيش از من نخفته و به دور نمانده، و در نيت و نهادش گرفته كه ناگوارى و بدى به من برساند، و آب تلخ مرارت و تلخيش را جرعه جرعه به من بنوشاند و در كامم بريزد.

(5) پس تو اى خداى من به ناتوان بودنم از حمل ناگواريها سخت، و درماندگى و ناتوانيم از چيرگى و پيروزى بر كسى كه با جنگيدنش مرا قصد كرده، و تنهاييم در برابر تعداد زياد كسانى كه با من دشمنى ورزيده‌اند، و در چيزى كه فكر و انديشه‌ام را درباره‌ى آن بكار نگرفته‌ام با بلا و گرفتارى مرا كمين كرده‌اند، نظر عنايت و توجه داشتى.

(6) آنگاه به كمك كردنم شروع كرده و پشتم را به قوت و تواناييت استوار كردى. سپس دم تيز و برندگى او را كند كرده و شكستى. و او را پس از داشتن گروهى زياد و جمعى بسيار، تنهايش نموده و مقام و شأن مرا بر او برترى دادى. و آنچه را كه نشانه‌گيرى كرده بود بر خودش برگرداندى. پس او را در حالى كه خشمش فرونشسته و كينه‌اش آرام نگرفته بود برگرداندى. (او از ناراحتى بسيار) سر انگشتان خود را به دندان گزيد، و پشت كرده و فرار نمود در حالى كه لشكريانش خلف وعده كرده و بى وفايى نمودند.

(7) و چه بسا ستمگرى كه با نيرنگها و فريبكاريهايش مرا ستم كرد، و تله‌ها و اسباب شكارش را براى من كار گذاشت و مراقبت كننده‌اش را بر من گماشت، و مرا كمين كرد همانند كمين كردن درنده براى شكار پا به فرارش، به انتظار اين كه فرصت مناسب براى ديدنش به دست آيد؛ در حالى كه او خوشرويى و چاپلوسى را براى من آشكار مى‌ساخت، و با خشم زياد به من نگاه مى‌كرد.

(8) پس وقتى- اى خداى من! كه تو بالا و برترى- بدى نهاد و نيت و زشتى آنچه را كه او در دل دارد را ديدى، او را با سر در تله و گودال شكارش سرنگون كرده و در پرتگاه چاهى كه حفر نموده بود راندى؛ تا پس از سركشى و به خود نازيدنش با خوارى و زبونى در بندهاى دامش كه در دلش بود مرا در آن ببيند گير افتاد. و اگر رحمت و مهربانى تو نبود نزديك بود چيزى كه بر او فرود آمد به من برسد.

(9) و چه بسا حسد ورز و رشك كننده‌اى كه به سبب من با غصه و اندوهش گلوگير شده، و به جهت خشم گرفتنش بر من، بغضش گرفته، و با تيزى و نيش زبانش مرا آزار داده، و با چنگ زدن به عيوب، به من خشم گرفته و آبرو و حرمت مرا هدف تيرهايش قرار داده، و اخلاق زشت و خويهاى پست را كه هميشه در خود اوست مثل گردنبند بر من آويخته، و با نيرنگ و مكرش خشم و غضب خود را بر من ريخته، و با نقشه و فريبش قصد مرا كرده است.

(10) پس تو را خواندم- اى خداى من- در حالى كه از تو كمك و فريادرسى مى‌خواستم، و به سرعت اجابت تو اعتماد داشتم. و مى‌دانستم كسى كه به سايه‌ى سرپرستى تو پناه برد ستم نمى‌شود. و كسى كه به پناهگاه يارى بخشى تو پناهنده شود هرگز نمى‌ترسد؛ پس با تواناييت مرا از خطر دشمن حفظ نمودى.

(11) و چه بسيار ابرهاى ناگوارى و گرفتارى را از من گشودى و دور ساختى. و ابرهاى نعمت را بر من باراندى. و جويهاى رحمت و مهربانى را به راه انداختى. و چه بسيار عافيت و تندرستى را بر من پوشاندى. و چشمهاى پيشامدها را كور كرده و پرده‌هاى غصه‌ها را كنار زدى.

(12) و چه بسيار گمانهاى خوب را تحقق بخشيدى و نبودها را جبران كردى، و سرگيجه‌ها و بى هوش افتادنها را نشاط داده و بى چيزى و بدبختى را دگرگون كردى.

(13) همه‌ى اينها از روى نعمت بخشى و احسان تو بود، و در همه‌ى آنها اصرار و زياده‌روى از جانب من بر نافرمانيهايت بود. بدكارى و بدكردارى من تو را از كامل كردن احسانت بازنداشت. و آن همه نيكى، مرا از دست زدن به موجبات خشم تو منع نكرد. تو از چيزى كه انجام مى‌دهى مورد پرسش و سؤال واقع نمى‌شوى.

(14) و هنگامى كه از تو درخواست شده، عطا كرده‌اى. و وقتى درخواست نشده، خودت آغاز به بخشش و احسان كرده‌اى. و اگر از احسانت درخواست شده، كم نداده‌اى. تو- اى آقاى من!- جز احسان، نيكى، نعمت دادن، بخشش، جود و انعام به بندگان چيز ديگرى نمى‌خواهى. و من جز فرورفتن در محرمات و تجاوز نسبت به قوانين تو، و جز به حدود و مقررات تو بى اعتنايى كردن، و جز غفلت و بى خبرى از تهديدات هواى ديگرى ندارم. پس تو را سپاس- اى خداى من!- به جهت اين كه تو توانايى هستى كه شكست نمى‌پذيرد و مغلوب نمى‌شود. و مدارا كننده و مهلت دهنده‌اى هستى كه در كيفر دادن شتاب نمى‌كند.

(15) اين جايگاه كسى است كه به كامل بودن نعمتها اقرار كرده، و آن نعمتها را با كوتاهى و تقصير جواب داده، و بر نفس خود به تباهى و تضييع نعمت گواهى داده است.

(16) بار خدايا! من به وسيله‌ى مقام ارزنده و منزلت بلند محمدى، و جايگاه نورانى و پايگاه گرامى علوى به سوى تو تقرب مى‌جويم. و به سبب آن دو، به پيشگاه تو روى مى‌آورم كه مرا از شر چنان و چنان پناهم دهى؛ زيرا انجام دادن اين خواسته در برابر توانگرى تو بر تو سخت و دشوار نيست. و در برابر توانايى و قدرتت، تو را به زحمت و رنج نيندازد. و تو بر هر چيزى توانايى.

(17) پس- اى خداى من!- از رحمت و مهربانيت و كارسازى هميشگيت براى من ببخش آنچه را كه آن را براى خود نردبانى بگيرم كه با آن به سوى خشنودى تو بالا روم. و به وسيله‌ى آن، از كيفر و عذاب تو ايمن باشم، اى مهربان‌ترين مهربانان!