دعای 49 ( دعا برای دفع شرّ دشمنان و ردّ فشار آن‌ها ) ترجمه جواد فاضل

(1) به راه راستم راهبرى كردى اى پروردگار من، ولى من به جاى پيروى سر به لهو و لعب گذاشتم، پندم داده‌اى ولى من به جاى اينكه اندرز بشنوم بر قساوت و ضلالت افزودم. نيكوئى كردى و من نيكوئيهاى تو را به عصيان پاسخ گفتم، و هنگامى كه اى پروردگار مهربان به خود آمدم و چشمان غفلت آلودم را گشودم و خود را شناختم و از گذشته‌ها پشيمان شدم و سر استغفار گرفتم، تو نيز توبه‌ام را پذيرفتى و در برابر استغفار من مغفرت و مرحمت فرمودى. ولى من بار ديگر دامن به گناه آلودم و تو هم بار ديگر بر گناهم پرده كشيدى و از رسوائى نجاتم دادى. ستايش بى‌حساب شايسته‌ى ذات اقدس تست‌

(2) و من كه با دست خود به هلاك خويش كوشيدم و با پاى خود به سمت پرتگاه دويدم و خويشتن را هدف خشم و سطوت تو قرار دادم و عقوبتهاى تو را استحقاق يافته‌ام

(3) جز قلعه‌ى توحيد پشتيبانى ندارم. پشتيبان من در برابر اين معارك و مهالك اينست كه تو را به يكتائى مى‌پرستم و براى تو شريك و عديل و شبيه و نظيرى نمى‌شناسم. تنها چاره‌ام در اين بيچارگى اينست كه هم به سوى تو بگريزم زيرا درگاه تو فرارگاه گنهكاران و پناهگاه مستمندان و ملجا و ماواى زيان ديدگان است.

(4) چه بسيار افتاده كه دشمن من به هواى فناى من شمشير عداوت آخته و خنجر خونريز كشيده و زهر ستم به جامم ريخته و تير جانسوز به كمان نهاده و در كمينم نشسته و چشمان بى‌رحم و بدبينش را به سوى من دريده تا فرصتى به دست آورد و بر من بتازد و كارم بسازد،

(5) در اين هنگامه نگاه مهر و مرحمت تو به من افتاد، ضعف بسيارم نگريستى و بر عجز من در برابر قدرت و قوت دشمن ترحم فرمودى و تنهائى و بى كسى و بيچارگى مرا مستحق نصرت خويش شناختى. ديده‌اى كه من ناتوانم و حريفم تواناست، ديده‌اى كه من يك تن و دشمنم از هزار افزون است،

(6) بى آنكه از تو كمك بخواهم به يارى من مبادرت فرمودى و پشت مرا با پشتيبانى خويش نيرومند ساختى و بدين ترتيب صولت دشمن را در هم شكستى و كثرتش را به كاهش افكندى تا آنجا كه در عرصه‌ى نبرد تك و تنها و بيچاره‌اش گذاشتى و آنگاه مرا بر وى پيروزى و چيرگى داده‌اى. آن همه تهيه و تعبيه كه بر ضد من آراسته بود فرو ريخت، و آن بازوى توانا كه به قصد جان من شمشير آخته بود در هم شكست. آتش خشمش فرو ننشست و عقده‌ى دلش گشوده نشد و با ننگ و نكبت پشت به عرصه‌ى جنگ و رو به فرار گذاشت.

(7) پروردگار من! چه بسيار افتاده كه حيله‌گرى به راه من دام هلاك گسترد و در پنهان من بر ضد من به تدبير پرداخت. همچون درنده‌اى كه به انتظار شكار خويش در پس تپه‌ها فرو خسبد و فرصت جويد او هم چشم طمع به راه من دوخته بود تا مرا ناگهانى از پاى درآورد. پيداى او به تملق و تعارف آراسته بود ولى در پنهان چنگ عداوت به سوى گلوى من پيش همى آورد.

(8) نوبتى مى‌جست تا به آرزوى خويش برسد و تو اى پروردگار من از پيدا و پنهانش آگاه بودى و سيرت وحشت‌انگيزش در وراى آن صورت دلربا و دلپسند مى‌شناختى، و به جرم اين دوروئى و دوگوئى دست انتقام به جانش انداختى و وى را با سر در همان چاه كه خود كنده بود فرو افكندى. تيره‌بخت با همه‌ى غرورى كه در خود مى‌ديد و با همه اعتبار و اعتمادى كه بر تزويرها و حيله‌هاى خويش داشت ناگهان خويشتن را ذليل و خوار يافت، خويشتن را به ريسمانى آويزان ديد كه آرزومند بود آن ريسمان به گردن من اندازد و گلوى من بفشارد. چندان دور نبود كه دشمن دوست نماى من به آرزوى خويش برسد ولى رحمت تو پيش از زحمت او به فريادم رسيد و مرا خشنود و او را خشمناك ساخت.

(9) پروردگار من! چه بسيار افتاد كه مردم حسود به فضائل و مناقب من نگاه ناپاك انداختند و از برتريها و مفاخر من بيهوده در غصه و رنج فرو رفتند و چون بر من دست نداشتند تا از اوج افتخار و اعتلا فرودم بياورند زبان به مذمت من گشودند و در حق من به ناشايست و ناحق سخن گفتند. چشمان پليدشان خصمانه به سوى من برگشت و تيغ مسموم زبانشان به قلب من زخم زد و بر زخم من زهر افشاند و مرا از غصه و اندوه به جان آورد.

(10) سر به سوى تو كشيدم و دست به درگاه تو برداشتم، تو را خواندم كه اى پروردگار رحيم و كريم من! بنده‌ى درمانده‌ى خويش را از درماندگى برآور. من به كرم و رحمت تو اى خداوند متعال دل بسته بودم و رجاء واثق داشتم كه هر كس به سايه‌ى حمايت تو پناه آورد هرگز زهر ستم نخواهد چشيد و آنكس كه از حملات غصه‌ها و غمها به دژ كرم و رحمت تو بخزد براى هميشه ايمن خواهد ماند. چه زود كه سايه‌ى حمايت تو بر سرم افتاد و چه زود كه حسودان من در آتش ضمير خويش سوختند و خاكستر شدند و به باد فنا رفتند.

(11) چه بسيار ابر ظلمت‌انگيز و نكبت بار را از افق زندگى من بر كنار ساختى و چه بسيار كه ابرهاى رحمت تو بر سر ما باران بركت فرو باريدند. نهرهاى زلال به كشتزارهاى ما دوانيدى و سبزه‌هاى شاداب در اراضى ما رويانيدى. نعمت عافيت به ما ارزانى داشتى و حمله‌ى حادثات و بلايا را از جان ما برگردانيدى. انبوه اندوه را در قلب ما بشكافتى و نور شادمانى و سرور به جاى آن بتافتى.

(12) آنچه آرزو داشتيم برآوردى و آنچه شكستگى و ويرانى به ضميرمان افتاده بود با دست لطف خود مرمت و جبران فرمودى. از پا درآمديم و با دست كمك تو بر پاى ايستاديم، و به مسكنت درافتاديم و از خزانه‌ى لايزال تو ثروت يافتيم.

(13) آنچه كردى همه لطف و مرحمت كردى و آنچه يافتيم همه را دور از استحقاق و شايستگى يافتيم. ما در منجلاب معاصى تا گلو غرق بوديم و در عين حال نعماى بى‌منتهاى تو رگبار صفت بر سر ما فرو مى‌ريخت. زشتكاريهاى ما تو را از احسان باز نمى‌داشت ولى ما با نعمتهاى تو همچنان بر معصيت و انحراف مى‌افزوديم. ما كه بنده‌ايم و مسئول و محكوميم، گناه همى كرديم و تو كه پروردگارى و حكومت مطلق دارى نعمت همى فرستادى و بر مرحمت همى افزودى.

(14) از تو جز لطف و كرم سرنمى‌زند و از ما جز عصيان و طغيان برنمى‌خيزد. حمد لايزال شايسته‌ى ذات لايزال تو باشد كه قدرتى شكست ناپذير و عفو و حلم و گذشتى شگفت‌انگيز دارى.

(15) پروردگارا! در اينجا كه من ايستاده‌ام بنده‌اى خطاكار ايستاده است. بنده‌اى كه به انعام و افضال تو و تقصير و خطاى خويش اعتراف دارد و نيكو مى‌داند كه نفس خود را در ملاهى و مناهى تباه كرده است.

(16) من اكنون از بركت رفعت محمدى و فروغ علوى به سوى تو نزديكى مى‌جويم و تو را به حق محمد و على صلواتك عليهما قسم مى‌دهم كه ناگواريها و ظلمتها و شرها و شرارتها را از من به دور دارى. اجابت مسئول من بر تو دشوار نيست و قدرت تو در اداى آن‌ چه مى‌خواهم خسته و فرسوده نخواهد شد. تو بر هر چه خواهى قدرت دارى‌

(17) پس رحمت و توفيق خويش را بهره‌ى من ساز تا در سايه‌ى رحمت و توفيق تو به رضوان تو دست يابم و از عذاب و عقاب تو ايمن مانم. يا ارحم الراحمين.