دعای 49 ( دعا برای دفع شرّ دشمنان و ردّ فشار آن‌ها ) ترجمه حسین عماد زاده اصفهانی

(1) پروردگارا مرا هدايت كردى اما غافل شدم و به لهو مشغول گشتم پند دادى ولى قساوت مرا گرفت و در من اثر نكرد، تو نيكوئى كردى من نافرمانى نمودم پس از آن كه مرا متنبه و عارف به حال خود ساختى فهميدم چه كردم استغفار نمودم از من درگذشتى باز توبه شكستم و عود كردم باز تو سر مرا پوشيدى و فاش نكردى و به عقوبت و فضيحت نگرفتى خدايا تو را شكر پروردگارا تو را حمد و سپاس مى‌كنم.

(2) اقرار مى‌كنم كه جاهل بودم و در وادى هلاك افتادم و نزديك بود تلف شوم كه سطوت تو مرا فرو گرفت و به عقوبات تو متوجه شدم.

(3) در اين حال به تو متوجه شدم و در توحيد درآمدم و به تو توسل جستم و دست آويز من آن است كه شريكى براى تو نگرفتم و به سوى تو گريختم. تو گريزگاه و ملجا و پناهگاه بندگان خطاكار هستى. (با گناهكارى كه به تو پناه برد جز عفو و رحمت چه خواهى فرمود)

(4) خداوندا چه دشمنانى كه شمشير به سوى من كشيدند و كارد خود را براى من تيز كردند و خنجر خود را تند و برنده ساختند، و سموم قتاله خود را براى من حل كردند و به تيرهاى آهنين خود آب دادند، چشم من به خواب نرفت شايد خود را حفظ كنم و آب شيرين از گلوى من پائين نرفت.

(5) خدايا تو خود شاهد بودى و حال مرا ديدى كه با تعب و رنج و با ضعف و ناتوانى از انتقام عاجز بودم و نمى‌توانستم دشمنان را دفع كنم و با آنها به پيكار بپردازم، تو مرا ديدى كه به تنهائى در ميان گروه دشمن گرفتار شدم و همه‌ى آنها به قصد نابود ساختن من برخاستند اما من چاره و پناهى نداشتم كه به تو پناه برم انديشه‌ى من از غير پناه به تو عاجز بود

(6) و چون به تو توجه كردم بيش از استحقاقم مرا نصرت فرمودى و قبل از مسئلت از حال من واقف بودى. مرا بر دشمن غلبه دادى و به پشتيبانى خود يارى فرمودى و تيغ دشمن از من گردانيدى و با آن كه گروه بسيارى بر من تاختند تو مرا حفظ كردى و قدم مرا نسبت به آنها كه به قصد من قيام كرده بودند بلند گردانيدى و آنها را برگردانيدى و بر آنها خشم كردى در حالى كه آنها بر من خشم داشتند كه چرا بر من فائق نيامدند و انگشت غضب به دندان مى‌گزيدند كه چرا كار مرا تمام نكردند،

(7) چه مكرها نمودند و چه دشمنى‌ها و خصومتها ورزيدند و چه جاسوسانى بر من مراقب داشتند كه از اخبار من واقف شوند تا شايد روزى بر من دست يابند. خود را بر زمين مى‌چسباندند و در پى فرصت بودند، همان‌گونه كه صياد در پى شكار است، براى فريب من، از روى تملق و نفاق خوشروئى مى‌كرد و انتظار داشت كينه سختى بر من بكار برد،

(8) تو اى پروردگار چون ديدى كه آنها ناپاك و بدطينت هستند، تو آنها را در همان چاه افكندى كه براى من كنده بودند و در همان كيد و نقش انداختى كه براى من كشيده بودند اگر رحمت تو نبود اگر عنايت و قدرت تو نبود، من در كيد نقشه‌ى پست آنها نابود شده بودم‌

(9) و اكنون چون كسى كه استخوان در گلويش گير كند يا كسى كه آب در حلقومش گره شود جسد آنها را سخت معذب داشته من از شماتت و تيزى زبان آنها سخت رنجيده هستم، تهمت و عيبها به من نسبت مى‌دهند عرض و ناموس مرا نشانه‌ى تيرهاى مطاعن خود قرار داده‌اند و به كيد و قصد بد خود زخم زبان مى‌زنند

(10) اى پروردگار من با استغاثه گناهان به سوى تو آمدم و به تو اعتماد دارم و مى‌دانم اجابت مى‌كنى دعاى مرا، و يقين دارم كه هر كسى در سايه‌ى رحمت تو پناه كند مقهور نگردد و در فزع و خوف نيفتد كسى كه ملتجى به حصن نصرت تو گرديد بر دشمن ظفر يابد خدايا مرا در حصن خود نگاهداشتى و از جفاى دشمن مصون فرمودى‌

(11) و چه بسيار ابرهاى غم و اندوه از من بردى و ابر نعمت بر من باريدى و جدول‌هاى رحمت گستردى و جامه‌اى از عافيت به تن من پوشانيدى و چشمه‌هاى حوادث و آفات را كه به سوى من مى‌آيد محو كردى و پرده‌هاى غمها بالا زدى‌

(12) چه بسيار گمان نيك كه به تو داشتم محقق ساختى و بى‌چيزى و دست تنگى كه جبران فرمودى و افتاده‌اى را از خاك برداشتى و پريشانى و احتياج مرا برطرف ساختى‌

(13) همه اين احوال از روى انعام و اكرام بود كه با من كردى و در جميع اين امور من در سختى فرو رفته بودم و در معاصى لجاج مى‌كردم خداوندا بدكارى من مانع احسان تو نشد و احسان خود را بر من تمام كردى در حالى كه من عصيان مى‌ورزيدم، خدايا از كرده‌ى تو سوال نمى‌كنند

(14) و هر چه از تو سوال كنند از فضل خود مى‌بخشى و از تو سوال نشده ابتدا به عطا مى‌فرمائى و از بخشش و عطا دريغ نداشتى و احسان مى‌كردى و راضى نمى‌شدى و من راضى نشدم مگر عصيان كنم خداوندا تو را حمد و سپاس گذارم تو صاحب اختيار من هستى و به سلطنت هيچ كس بر تو غالب نشود تو در كارها شتاب نمى‌كنى‌

(15) و اكنون من در مقامى هستم كه اعتراف دارم به وفور و كمال نعمتهاى تو و بر تقصير و معاصى خويش من اقرار مى‌كنم كه شكر تو نگزارده‌ام و نفس خود را از بهره‌هاى تو بى‌نصيب گذاشته‌ام،

(16) خداوندا من به تو تقرب مى‌جويم به تو و به برگزيده‌ى تو و به ملت و به دين محمديه‌ى تو و به طريقه‌ى علويه درخشنده‌ى تو و به اين دو متوسل مى‌شوم در پناه تو و اميدوارم مرا در پناه‌گيرى (اينجا ذكر كند دفع شر هر كه را بخواهد از انس و جن و شياطين و هر سوء ديگر را.) و از شر حسودان و دشمنان مرا حفظ فرمائى خداوندا اين كار بر تو مشكل نيست و در مكنت و توانائى تو شاق و سنگين نيست تو در هر كارى قادرى‌

(17) خداوندا مرا ببخش و از رحمت خود نصيب وافر ده و توفيق دايم عطا كن كه آن را نردبانى سازم و بر آن بالا روم و به سوى رضوان تو و ثواب و رضاى تو برسم و ايمن گردم از عذاب و عقاب تو يا ارحم الراحمين. الا اى طالب راه حقيقت شنو شرحى ز اسرار طريقت دو ره باشد ره حق اى خردمند وزين دو نيست بيرون هر چه گفتند يكى راهى كه حق بر بنده بگشود در آن ره دعوت و ارشاد فرمود بود آن ره هدايت در هدايت همه نور است به دوش تا نهايت نباشد يك سر مو انحرافش طريق ديگران بر خلافش صراط مستقيم اين است اى يار صراط احمد است و آل اطهار ره ديگر كه گفتم هست راهى كه جويد بنده زان قرب الهى بود اين راه دور و پيچ در پيچ همه ظلمت همه زحمت دگر هيچ به حق بى‌عون حق نتوان رسيدن به خود راه خدا نتوان بريدن ز فكرت وصل او جستن محال است ره بنده ضلال اندر ضلال است كه بى‌تجويز فرمان الهى نجويد بنده قرب پادشاهى توئى شه من گداى ره نشينم بده چشمى كه در هر جا تو بينم تو غفارى و من عبد گناهكار تو ستارى و من نادم ز كردار چه نيكو گفت آن پير خردمند گنه از بنده و عفو از خداوند ندارم غير تو يارب پناهى ببخشايم به فضلت يا الهى‌