دعای 49 ( دعا برای دفع شرّ دشمنان و ردّ فشار آن‌ها ) ترجمه باقر رجبی نژاد

(1) خداى من! راهنمائيم فرمودى پس بيهودگى نمودم، و پند دادى پس سنگدل شدم، و نعمت نيكو دادى پس نافرمانى كردم، سپس شناختم آنچه را برگردانده‌اى هنگامى كه آن را به من شناساندى، پس آمرزش خواستم و تو درگذشتى، پس به (گناه) بازگشتم و تو پوشاندى، از اين رو- خداى من- تنها ستايش براى توست:

(2) خود را در دره‌هاى هلاكت افكندم، و در شيارهاى نابودى فرود آمدم، در آن دره‌ها با قهرت، و با فرود آمدن در آنها با عذابهايت روبرو شدم،

(3) و دستاويزم به سوى تو توحيد است، و وسيله‌ام آن است كه چيزى را با تو شريك نساختم، و با تو خدايى نگرفتم، و با جانم به سويت گريختم، و گريزگاه بدكار به سوى توست، و پناهگاه آن كه بهره خويش را تباه كرده و پناهنده شده.

(4) چه بسا دشمنى كه شمشير دشمنيش را بر من برهنه نموده و عليه من تيز كرده دم خنجرش را، و طرف تيزيش را به خاطر من نازك كرده وبرايم زهرهاى كشنده‌اش را به آب آميخته، و تيرهاى هدف نشينش را به طرفم نشانه گرفته، و ديده‌ى مراقبتش از من نخفته، و تصميم گرفته كه به من زيانى رساند، و جرعه‌هاى فراوانى از آب ناگوار را به من بچشاند.

(5) پس - اى خداى من!- ناتوانيم را از زير بار رفتن سختيها ديدى، و عجزم را از انتقام گرفتن از كسى كه در كارزاريش مرا قصد كرده، و تنهايى مرا در برابر بسيارى شماره‌ى كسى كه با من دشمنى نموده و براى گرفتار ساختنم در آنچه انديشه‌ام را به كار نبرده‌ام در كمين نشسته.

(6) پس به ياريم آغاز كردى، و پشتم را به قدرتت محكم نمودى، سپس برندگيش را كند ساختى، و پس از گروه بسيار وى را تنها گذاشتى، و مرا بر او پيروز نمودى، و آنچه را (به سوى من) نشانه گرفته بود به خودش باز گرداندى، و او را باز گرداندى در حالى كه خشمش از بين نرفته، و كينه‌اش فرو ننشته، و سر انگشتان خود را به دندان گزيد، و رو به برگشت نهاد در حالى كه گروه‌هاى لشكرش به وعده عمل ننمودند.

(7) و چه بسا متجاوزى كه با فريبهايش به من ستم كرد، و دام شكارهايش را برايم گسترانيد، و پى جوى مراقبتش را بر گماشت، و در كمين من نشست مانند در كمين نشستن درنده‌اى براى (شكار) فرارى خود به جهت انتظار به دست آوردن فرصت براى (به چنگ آورى) شكارش، در حالى كه خوشرويى چاپلوسى را برايم آشكار مى‌ساخت، و با شدت خشم به من مى‌نگريست.

(8) پس چون تو - اى خدامن من! كه جاويد و برترى - تباهى باطن و زشتى آنچه را پنهان داشته‌اى ديدى، او را با مغاز سر در گودالى كه براى شكار كنده بود واژگون نمودى، و در پرتگاه گودانش باز گردانيدى، تا پس از بلنديش با خوارى در بند دامى درآمد كه مى‌انديشيد مرا در آن ببيند، و اگر رحمت تو نبود آنچه بر او فرود آمده نزديك بود بر سر من فرود بيايد

(9) و چه بسا حسودى كه به سبب من اندوه وى گلوگيرش شد، و شدت خشمش از من در گلويش گير كرد، و مرا آزرد با نيش زبانش، و با نسبت دادن عيبهاى خويش (بر من) لبريز از خشمم شد، و آبرويم را هدف تيرهاى خود قرار داد، و خوهاى (پستى) را به گردنم كرد كه هميشه در خودش بود، و به مكر خويش بر من خشم شديد گرفت، و با فريبش آهنگ من نمود.

(10) پس - اى خداى من - تو را خواندم در حالى كه طالب فريادرسى تو بودم، و به سرعت روا ساختنت مطمئن بودم، آگاه به اين كه كسى كه در سايه‌ى حمايتت جا گرفت شكست نمى‌خورد، و نمى‌ترسد كسى كه به پناهگاه انتقام تو پناهنده شود، پس تو مرا به قدرت خود از سختى او باز داشتى.

(11) و چه بسا ابرهاى ناپسندى كه از من برداشتى، و ابرهاى نعمتهايى كه بر من باراندى، و جويهاى رحمت كه روان ساختى، و تندرستى كه آن را (بر من) پوشاندى، و چشمهاى حوادثى كه كورشان نمودى، و پرده‌هاى غمهايى كه آنها را برداشتى،

(12) و چه بسيار گمان نيكويى كه واقع ساختى، و نبودى كه جبران كردى، و در افتادنى كه برپا داشتى، و بى‌چيزى كه دگرگون كردى.

(13) تمام آنها انعام و احسان از سوى توست، و در همه‌ى آنها غوطه ورى من در نافرمانى‌هايت بود، بد كردارى من تو را باز نداشت از كامل كردن احسانت، و آن احسان‌ها مرا از انجام آنچه موجب خشم تو مى‌شود جلوگيرى نكرد، تو از آنچه انجام دهى بازخواست نشوى.

(14) و همانا از تو درخواست شد پس عطا نمودى، و درخواست نشد پس به بخشش آغاز كردى، و فضلت طلبيده شد پس كم ندادى، تو امتناع ورزيدى مگر از احسان و اكرام و نيكى كردن و نعمت دادن، و من امتناع ورزيدم مگر از درافتادن در محرماتت، و تجاوز از مرزهايت (احكامت)، و غفلت از تهديدت، پس تو را ستايش است - اى خداى من - توانايى كه شكست نخورد، و داراى درنگى كه شتاب نمى‌كند،

(15) اين جايگاه كسى است كه به فراوانى نعمتها اقرار كرده، و با آنها به كوتاهى برخورد نموده، و درباره‌ى خود به تباه ساختن گواهى داده.

(16) خدايا! همانا من به منزلت بلند پايه محمد (ص) و ولايت روشن على (ع) به سوى تو تقرب مى‌جويم، و به واسطه‌ى آن دو به سويت رو مى‌كنم كه مرا از شر اين و آن پناه دهى، زيرا آن (پناه دادن) در برابر توانگريت دشوار نيست، و در كنار قدرتت تو را به زحمت نمى‌اندازد، تو بر هر چيز توانايى.

(17) پس - اى خداى من - از رحمت و هميشگى توفيقت چيزى به من ببخش كه آن را نردبابى گيرم و به وسيله‌ى آن به سوى خشنوديت بالا روم، و از عقابت ايمن گردم، اى مهربانترين مهربانان.