دعای 49 ( دعا برای دفع شرّ دشمنان و ردّ فشار آن‌ها ) ترجمه حسن ثقفی تهرانی

(1) اى معبود من! تو (به راه راست) هدايتم فرمودى و من، (به جاى پيروى)، سر به بيهوده و لهو (و لعب) گذاشتم (و در پى خواهش دل رفتم)، و پند دادى و من، (پندت را نشنيدم)، و راه قساوت و سنگدلى را پيش گرفتم، و بهترين نعمت را عطا كردى و من، نافرمانى نمودم، سپس آنچه را كه درباره‌ام انجام داده بودى (و تحذير فرمودى) شناختم- و تو خود، آگاهم نمودى- بدين جهت (از پى نافرمانى)، استغفار كردم و تو بخشيدى، باز من به گناه، برگشتم و تو با پرده‌ى ستارى، پوشاندى، پس خدايا!- تنها تو را ستايش...،

(2) من خود را به دره‌هاى هلاكت درافكندم، و در راههاى سخت نابودى، كشانده و وارد شدم، كه در آن دره‌ها و راهها به مظاهر قهرت برخوردم، و با اين ورود، با عقوبتهايت مواجه گشتم،

(3) و وسيله‌ام به سويت اعتقاد توحيد است، و دستاويزم آن است كه چيزى را با حضرتت شريك نساخته‌ام، و با تو معبودى نگرفته‌ام، و اكنون با تمام وجودم به سوى تو گريخته‌ام، و گريزگاه شخص بدكار، و پناهگاه فرد تبه‌روزگارى كه بهره‌اش را از كف داده، و پناهنده شده، آستان تو است.

(4) پس چه بسا دشمن، كه شمشير عداوتش را بر من، از نيام، بركشيد، و دم تيغش را به جنگ من، برا نمود، و تيغه‌ى سلاح را به قصد جانم صيقل داد، و زهرهاى جانكاهش را برايم در آب ريخت، و تيرهاى نافذش را به منظور پرتاب به سويم در كمان گذارد، و چشم (ناپاك) مراقبتش، از من نخفت، و در دل گذراند كه گزندى به من برساند، و تلخابه‌ى زهرآگينش را به كامم ريزد،

(5) پس تو- اى معبود من!- ديدى (و در نظر گرفتى) كه از تحمل رنجهاى كمرشكن، ناتوانم، و در انتقام كشيدن از كسى كه در جنگش آهنگ من كرده، عاجزم، و در برابر تعداد زياد دشمنانى كه در كمين نشسته‌اند تا مرا به بلائى مبتلا سازند كه فكرش را نيز نكرده بودم، تنهايم،

(6) پس به يارى‌ام آغاز فرمودى، و پشتم را به نيرويت محكم نمودى، سپس حدت و شدت او را به سود من شكستى، و پس از آنكه در حمايت گروهى انبوه بود تنهايش گذاردى، و مرا بر او پيروز ساختى، و تيرى را كه به قصد من بر كمان نهاده بود، به سوى خودش باز گرداندى، و بدون آن كه مرض خشمش را شفا دهد، و آتش كينه‌اش فرو بنشيند، به هزيمتش واداشتى، تا سرانگشتان خود را به دندان گزيد، و روى از مصاف، بر تافت در آن حال كه سپاهش (پيمان شكسته و) سر به مخالفت برداشته بود.

(7) و چه بسا ستمگرى، كه با حيله‌هاى خود، درباره‌ام ستم كرد، و دامهاى شكارش را بر سر راه من بگسترد، و چشم مراقبت و تجسس، بر من گماشت، و همچون درنده‌اى كه براى شكار خود، در كمين مى‌نشيند، و به منظور يافتن فرصت، جهت طعمه و قربانى‌اش انتظار مى‌كشد، در كمينم بنشست، در حالى كه متملقانه، روى خوش به من نشان مى‌داد، و با شدت خشمى كه در نهان، گلويش را مى‌فشرد، به من مى‌نگريست،

(8) پس چون تو- اى معبود من، كه منزه و بلندبارگاهى- فساد باطن و زشتى انديشه‌اش را ديدى، او را با مغز، در آن گودال كه براى شكار، كنده بود، سرنگون گرداندى، و در پرتگاه حفره‌اش افكندى، تا پس از طغيانش، در دامى كه برآورد مى‌كرد كه مرا در آن بيند، با ذلت، در افتاد، و راستى كه اگر رحمت تو نمى‌بود، هر آنچه بر سر او آمد، نزديك بود بر سر من آيد.

(9) و چه بسا حسود كه به خاطر من، (از پستى و تنگ‌نظرى‌اش) غصه، گلوگيرش شد، و شدت خشمش (مانند استخوان) حنجره‌اش را بست، و با نيش زبانش مرا آزرد، و به عيوبى كه خود داشت، متهم و خشمگينم نمود (و بر من، طعنه و ضربتى غير كارى زد) و حيثيت و آبرويم را آماج تيرهاى كينه‌اش ساخت، (و كارهاى ناپسند) و صفاتى را كه پيوسته در وجود خودش بود، همچون قلاده‌اى بر گردنم آويخت، و با نيرنگش خشمم را برانگيخت، و با مكرش آهنگ من كرد،

(10) پس تو را خواندم- اى معبود من!- كه از تو فريادرسى مى‌خواستم، با اين اطمينان كه دعايم را زود، مستجاب مى‌فرمايى، (و) مى‌دانستم كه هر كس در سايه‌ى حمايتت جا گرفت، مغلوب و ستمزده نمى‌شود، و هر كه به پناهگاه لطف و يارى‌ات ملتجى گشت، نمى‌هراسد، آن گاه، تو مرا به قدرتت، از تندى و مزاحمت او حفظ نمودى.

(11) و چه بسا ابر ناملايمات كه از افق زندگى‌ام برطرف فرمودى، و چه ابر نعمتها كه بر من باراندى، و جويهاى رحمت كه (در كشتزار زندگى‌ام) روان ساختى، و چه جامه‌هاى عافيت كه (بر من) پوشاندى، و چه چشمهاى حوادث ناگوار (به سوى من، متوجه بود) كه كور گرداندى، و پرده‌هاى اندوه كه (از دلم) برداشتى.

(12) و چه بسا گمان نيك (داشتم) كه صورت تحقق، به آن بخشيدى، و نادارى (و تهيدستى‌ام) را جبران فرمودى، و چه بسا سقوط و زمين خوردن كه دستگيرى كردى و به پا داشتى، و فقر و بيچارگى را (به استغنا و ثروت،) تغيير دادى.

(13) همه اينها ارمغان انعام و احسانى از جانب تو بود، و من در تمام آن موارد، ساعى و غرق در نافرمانى‌ات بودم، (اما) نه بدرفتارى من، تو را از تكميل احسانت بازداشت، و نه آن همه مهر سرشار، مرا از ارتكاب موجبات خشمت منع نمود، تو در هر چه انجام دهى، بازخواست نمى‌شوى،

(14) و به جلال تو قسم كه هرگاه، خواهشى از درگاه تو شد، به لطف، پرداختى و درخواست نشد و تو خود، (بخشش و كرم را)، آغاز ساختى، و از خزانه‌ى بى‌انتهاى مهرت نعمت بسيار، طلب گرديد و كم نگذاشتى. تو، اى مولاى من! از هر كار، امتناع ورزيدى مگر از احسان و محبت و مرحمت و بخشش... و من، امتناع نمودم (و دست كشيدم) مگر از سقوط و فرورفتن در محرماتت، و تجاوز از حدودت، و غفلت از تهديدت... پس ستايش، مخصوص تو است- اى خداى من!- كه مقتدر و توانمندى هستى كه مغلوب نمى‌شوى، و مهلت‌دهنده‌اى كه شتاب نمى‌كنى.

(15) اين جا، محل ايستادن كسى است كه به وفور نعمتها اعتراف كرده، و در قبال آنها كوتاهى داشته، و در اين باره كه آن همه نعمت و سرمايه و حق تو را ضايع و تباه نموده، به زبان خويش شاهد بوده و شهادت داده است.

(16) خدايا! پس به وسيله‌ى مقام رفيع محمدى، و رتبه‌ى درخشان علوى (صلوات الله و سلامه عليهما) به تو تقرب مى‌جويم، و با وساطت آن دو بزرگوار، به سويت روى مى‌آورم كه مرا از هر شرى (از شر اين و آن، و چنين و چنان)، پناه دهى...، زيرا اين كار، تو را در جنب توانگرى‌ات، به تنگنا نمى‌اندازد، و با وجود توانمندى‌ات، دچار زحمت نمى‌سازد، و تو بر هر چيز، كمال قدرت را دارى،

(17) پس- اى معبود من!- از رحمت و دوام توفيقت بهره‌اى به من ببخش كه آن را نردبانى براى رسيدن به بام خوشنودى‌ات گردانم، و بدين وسيله، از عقوبتت ايمن گردم، اى مهربانترين مهربانان!.