دعای 49 ( دعا برای دفع شرّ دشمنان و ردّ فشار آن‌ها ) ترجمه لطیف راشدی

(1) خداى من! مرا هدايت نمودى ولى كارهاى بيهوده انجام دادم، مرا موعظه نمودى و من سخت دل گشتم، زيباترين نعمت را به من دادى و من نافرمانى كردم، سپس مرا به آنچه از زشتى گناه است آگاه نمودى و مرا منع كردى و من به آن آشنا شدم، آنگاه استغفار نمودم و تو مرا آمرزيدى، ولى دوباره معصيت نمودم و تو آن را پوشاندى، پس اى خداى من! حمد مخصوص توست.

(2) الهى! من خود را به وادى هلاكت انداختم، و خود را به راههاى تباهى افكندم، و در آن راه‌ها در معرض غضب و عذاب و عقوباتت قرار گرفتم.

(3) (خدايا!) وسيله‌ام (براى رسيدن به تو) توحيد است، و ابزارم اين است كه چيزى را شريك تو نساختم، و در كنارت خدايى قرار ندادم، و حالا با تمام جانم به سويت گريخته‌ام، و تو گريزگاه انسان گنه‌كار، و پناهگاه كسى كه بهره‌ى خود را ضايع نموده است و به تو پناه آورده است، هستى.

(4) چه بسا دشمنى شمشير عداوتش را به رويم كشيد، و دم تيغش را برايم تيز كرد، سر نيزه‌اش را به طرفم نشانه رفت، و زهرهاى كشنده‌اش را براى من آماده كرد، و مرا مورد هدف تيرهايش قرار داد، و ديده‌ى نگهبانش نسبت به من خواب نرفت، و تصميم گرفت كه به من ضرر برساند، و آب تلخ و شر خود را به من چشانيد.

(5) اى خداى من! اما تو بر من نظر فرمودى، و ضعف و ناتوانيم را در برابر تحمل سختى‌ها و عجزم را از انتقام گرفتن از كسى كه قصد كارزار با من را كرده، و تنهايى مرا در برابر كثرت دشمنانم، و دام بلائى كه در حال غفلت برايم گسترده‌اند، نظاره نموده‌اى.

(6) الها! پس تو مرا يارى نمودى، و با قدرتت پشتم را محكم نمودى، آنگاه تيزى تيغ او را از بين بردى، و پس از اين در جمع كثيرى او را تنها ساختى، و من را به وى پيروز گردانيدى، و تيرهايش كه به سوى من نشانه رفته بود به خودش برگردانيدى، در حالى كه خشم و كينه‌اش خاموش نشده بود او را بازگرداندى، در حالى كه سر انگشتان خود را مى‌گزيد و سپاهش از هم پاشيد.

(7) خداوندا! چه بسيار متجاوزانى كه با نيرنگشان بر من ستم كردند و دامشان را برايم گستردند، و مراقبانى را برايم قرار دادند، و همانند درنده‌اى كه به انتظار به دست آوردن فرصتى بر شكار كمين مى‌كند بر كمين من نشستند، و با چاپلوسى خودشان با من خوشرو بودند ولى به حالت خشمى شديد مرا مى‌نگرند.

(8) اى خداى من كه والا و بلند مرتبه‌اى! فساد باطن و زشتى كارش را مشاهده نمودى، او را با سر در آن گودالى كه به خاطر شكار كنده بود، افكندى و در آن پرتگاه او را انداختى، تا پس از سركشى با ذلت در دامى افتاد كه خيال داشت من را در آن بيندازد، و اگر رحمت تو نبود، نزديك بود كه همان چه بر سر او آمده، بر سر من آيد.

(9) و چه حسودانى كه به خاطر نعمتهايى كه به من دادى غصه گلوگيرش شد، و بغض چون استخوانى در گلويش گير كرد، و با زبانش مرا آزار رساند، و با عيوب خودش به من طعنه زد، و آبرويم را هدف تير خود ساخت، و صفات خودش را به من نسبت داد، و از روى مكر و نيرنگ بر من خرده گرفت، و با نيرنگش قصد (از بين بردن) مرا نمود.

(10) اى خداى من! آنگاه تو را خواندم، و مطمئن بودم كه به سرعت اجابت مى‌كنى، و به اين مطلب دانا بودم كه هر كس در كنف حمايتت قرار گيرد ستم نمى‌بيند، و اگر به پناهگاه انتقامت پناه آورد او را وحشت و هراسى نباشد، و با قدرتت مرا از شر او نگاهداشتى.

(11) الهى! و چه بسيار ابرهاى گرفتارى را از من برطرف كردى، و چه بسيار ابرهاى نعمت را بر من باراندى، و جويهاى رحمتت را بر من جارى نمودى، و لباس عافيت را بر من پوشاندى، و چشمه‌هاى حوادث را كه كور نمودى، و پرده‌هاى اندوه را برطرف نمودى.

(12) و چه بسيار حسن ظن آن را محقق ساختى، و ندارى را جبران نمودى، و افتادنى را كه بلند نمودى، و درماندگى كه از ميان برداشتى.

(13) خداوندا! البته كه اينها تماما از احسان و انعام تو بوده است، و در همه‌ى آنها تلاش من در گناهان بوده، اما بدكرداريم از كامل نمودن احسان تو بازنداشت، و احسانت باعث نشد كه آنچه باعث خشمت مى‌شود را انجام ندهم، هر آنچه كه انجام مى‌دهى در برابر آن پاسخگو نيستى.

(14) الها! هر وقت از تو خواسته شد عطا نمودى، و هر وقت درخواستى نبود تو خود آغاز به بخشش نمودى، وقتى طلب فضل شد بخل نورزيدى، اى مولاى من! نسبت به بندگانت جز احسان و اكرام و نيكى كردن و انعام كارى انجام ندادى، و من جز افتادن در محرمات، و تجاوز از حدودت، و غافل شدن از تهديدت كارى نكردم، پس حمد مخصوص توست، اى خداى من! قدرتمندى هستى كه شكست نمى‌خورى، و مهلت مى‌دهى و در عقاب كردن شتاب نمى‌كنى.

(15) خدايا! اين جايگاه كسى است كه به زيادت نعمتهايت معترف است، و در برابر آن نعمتها قصور و كوتاهى نموده و شهادت مى‌دهد بر ضد خودش كه آنها را ضايع ساخته است.

(16) خدايا! با مقام بلند محمدى و ولايت روشن علوى به سوى تو تقرب مى‌جويم، و با آن گراميان به سمت تو روى مى‌آورم كه مرا از شر فلان و فلان در امان بدارى، چون كه پناه دادن تو با آن توانائيت برايت سخت نيست، و در كنار قدرتت تو را به دشوارى نمى‌اندازد و تو بر همه چيز توانايى.

(17) اى خداى من! چنان از رحمتت و دوام توفيقت به من عنايت فرما كه آن را نردبان ترقى براى رسيدن به رضايت قرار دهم، و به وسيله‌ى آن از عقوبتت در امنيت باشم، اى مهربانترين مهربانان.