دعای 49 ( دعا برای دفع شرّ دشمنان و ردّ فشار آن‌ها ) ترجمه فیض الاسلام (تصحیح جامعه مدرسین)

(1) اى معبود من هدايتم كردى پس به كار بيهوده مشغول شدم، و پندم دادى پس دادى پس سخت دل گشتم، و نعمت نيكو عطايم نمودى پس (تو را) نافرمانى كردم سپس شناختم آنچه را (از من) برگردانده‌اى گاهى كه آن (گناه) را به من شناساندى پس طلب آمرزش نمودم آمرزيدى پس دوباره نافرمانى كردم و تو پوشاندى پس اى خداى من تو را است سپاس،

(2) من خود را در دره‌هاى فساد و تباهى افكندم، و در راههاى سخت نابودى فرود آمدم، و در آن دره‌ها به غلبه‌ها و سخت گيريهايت و به فرود آمدن در آنها به عذابهايت روبرو شدم،

(3) و دستاويزم به سوى تو يگانه دانستن تست و وسيله‌ام آنست كه چيزى را با تو شريك و انباز نگردانيده‌ام، و با تو معبودى (ديگر) فرانگرفته‌ام، و با جانم به سوى (رحمت) تو گريخته‌ام، و به سوى تو است گريزگاه (هر) بدكار، و پناهگاه كسى كه بهره‌اش را تباه كرده و پناهنده گشته (نيز) به سوى تست،

(4) پس چه بسا دشمنى كه بر من شمشيرش را از روى دشمنى از غلاف بيرون آورد، و دم كار و بزرگ خود را براى من تيز نمود، و طرف تيزى آن را برايم نازك گردانيد و زهرهاى كشنده‌اش را براى من با آب درهم كرد، و مرا آماج تيرهايش كه از هدف و نشانه نمى‌گذرد قرار داد و چشم زير نظر گرفتنش از من نخفت، و در دل گذراند كه شر و بدى به من برساند و از آب بسيار تلخ تلخى آن شر و بدى كه نمى‌شود آشاميد آبم دهد،

(5) پس تو اى معبود من ناتوانيم را از زير بار رفتن رنجهاى گران ناظر بودى، و از انتقام كشيدن از كسى كه در جنگيدنش قصد من كرده، و تنهائيم را در برابر بسيارى عدد و شماره‌ى كسى كه با من قصد بد نموده، و براى گرفتار ساختنم در آنچه فكر ننموده و از آن بيخبرم در كمين نشسته ديدى،

(6) پس به يارى كردنم آغاز نمودى و پشتم را به نيرويت محكم و استوار گردانيدى، آنگاه تيزى و برندگى او را شكستى و پس از آنكه در گروهى (همراهان) بسيار بود او را تنها گذاشتى، و مرا بر او پيروزى نمودى، و آنچه (از سلاح گرم و سرد) نشانه‌گيرى كرده بود بر خودش برگرداندى، و در حاليكه خشمش را بهبودى نداده و كينه‌اش فرو ننشسته او را بازگرداندى (آنگاه از روى خشم) سر انگشتان خود را به دندان گزيد و روى برگردانيد در حالى كه سپاهيانش آنچه به او وعده داده بودند تخلف نمودند،

(7) و چه بسيار ستمگرى كه با مكرهايش به من ستم كرد، و و دام شكارهايش را برايم برپا نمود، و جستجوى مراقبت و نگهبانيش را بر من گماشت، و در كمين من نشست مانند در كمين نشستن درنده و چشم به راه بودنش براى به دست آوردن فرصت براى شكارش، در حاليكه خوشروئى و چاپلوسى را برايم آشكار مى‌ساخت، و با خشم سخت به من مى‌نگريست،

(8) پس چون اى خداى من كه منزه و برترى فساد و تباهى قصد او را، و زشتى آنچه را پنهان داشته ديدى، او را با مغز سر در گودالى كه براى شكار كنده بود نگونسار كردى، و در پرتگاه گودالش بازگردانيدى، تا پس از سركشيش با ذلت و خوارى در بند دامى كه مى‌انديشيد مرا در آن بيند درآمد، و اگر رحمت و مهربانى تو نبود و نزديك بود آنچه به او فرود آمد بر من فرود آيد،

(9) و چه بسيار حسودى كه به سبب من غصه‌ى او گلوگيرش شد و سختى خشمش از من در گلويش گرفت، و با نيش زبانش مرا آزار رسانيد، و با تهمت زدن و عيبجوئى غضبش را بر من سخت گردانيد، و آبروى مرا نشانه تيرهاى (افتراء) خود قرار داد، و خوهاى پست را مانند گردنبند بر من بست كه هميشه در خودش بود، و به مكرش خشمش را بر من سخت نمود، و با فريبش قصد من كرد

(10) پس اى خداى من تو را خواندم در حاليكه فريادرسى تو را مى‌طلبيدم، و به زودى اجابت كردن تو اعتماد داشتم، و مى‌دانستم كسى كه در سايه‌ى رحمت تو جا گرفت شكست نمى‌خورد، و كسى كه به پناهگاه انتقام تو پناهنده شد (از كسى) نمى‌ترسد پس تو مرا به توانائيت از سختى او بازداشتى،

(11) و چه بسيار ابرهاى شر و بدى كه آنها را از من گشودى، و ابرهاى نعمتهائى كه آنها را بر من باراندى، و جويهاى رحمت و مهربانى كه آنها را پهن كردى، و عافيت و تندرستى كه آن را بر من پوشاندى، و چشمهاى پيشامدهاى ناگوار كه آنها را كور گردانيدى، و پرده‌هاى اندوههائى كه آنها را برداشتى،

(12) و چه بسيار گمان نيكى را كه گواهى نموده و پذيرفتى، و فقر و نيازمندى كه جبران نمودى، و در افتادنى را كه برداشته ايستاندى، و بى‌چيزى كه تغيير دادى،

(13) همه‌ى آنها انعام و احسان از جانب تو است، و در همه‌ى آنها كوشش نمودن من در نافرمانيهايت بود، بدكردارى من تو را از كامل گردانيدن احسانت بازنداشت، و مرا آن همه احسان و نيكى از آنچه تو را به خشم آورد منع و جلوگيرى ننمود تو از آنچه بكار مى‌بندى مسئول نمى‌شوى،

(14) قسم به ذات بى‌مانندت چون از تو (نعمتى) درخواست شده بخشيده‌اى و درخواست نشده به بخشش آغاز نموده‌اى، و احسانت كه طلبيده شده اندك نداده‌اى، و تو اى مولى و آقاى من ابا نموده و نمى‌خواهى جز احسان و اكرام و نيكى كردن و نعمت بخشيدن را و من امتناع كرده و نمى‌خواهم مگر افكندن خود را بدون تامل در محرماتت، و تجاوز از حدود و احكامت و غفلت و بى‌خبرى از تهديدت پس تو را است سپاس اى خداى من توانائى كه مغلوب نمى‌شود، و مهلت‌دهنده‌اى كه عجله نمى‌كند،

(15) اين جاى كسى است كه به فراوانى نعمتها(ى تو) اقرار نموده، و آنها را با كوتاهى (در شكر) مقابله نموده، و درباره‌ى خود به تضييع و تباه ساختن گواهى داده،

(16) بار خدايا من به وسيله‌ى منزلت بلند پايه‌ى (حضرت) محمد (صلى الله عليه و آله) و مقام گرامى على (عليه‌السلام) به سوى تو تقرب مى‌جويم، و به سبب آنان به درگاهت رومى‌آورم كه مرا از شر و بدى آنچه از شر آن پناه مى‌طلبند پناه دهى زيرا پناه دادن تو مرا در برابر توانگريت بر تو دشوار نيست، و تو را در برابر توانائيت به رنج نمى‌افكند و تو بر هر چيز توانائى،

(17) پس اى خداى من از رحمت و مهربانى و هميشگى توفيق و راهنمائى خود به من ببخش آنچه كه آن را نردبان قرار دهم كه به وسيله‌ى آن به سوى خوشنوديت بالا روم، و از عقاب و كيفرت ايمن گردم، اى مهربانترين مهربانان