دعای 49 ( دعا برای دفع شرّ دشمنان و ردّ فشار آن‌ها ) ترجمه محمد مهدی فولادوند

(1) بار الها! هدايتم كردى و راه هوس پيش گرفتم و اندرزم دادى و دل سنگى پيشه كردم و نعمتهاى نيكويم بخشيدى و سركشى آغاز نمودم و آنگاه آنچه را كه از آنم باز داشته بودى به من شناسانيدى و پس از شناختم آمرزش طلبيدم و تو گناهم بخشودى ولى باز به گناه بر گشتم و تو پرده‌پوشى كردى. پس سپاس ترا باد، اى خداى من!

(2) خود را در وادى‌هاى هلاكت در افكنده‌ام و در دره‌هاى تباهى درآمده‌ام و در همه‌ى آنها با سطوت و قهر و فرود آمدن كيفرهاى تو رخ به رخ شده‌ام‌

(3) و دست آويزم به سوى تو توحيد و وسيلتم اين است كه در خدايى چيزى را با «تو» شريك، و با تو معبودى ديگر، نگرفته‌ام و هم در تو گريخته‌ام چرا كه گريزگاه بدكار و پناهگاه خطا پيشه‌اى كه بهره‌ى خود را ضايع كرده، هيچ جا جز پيش تو نيست.

(4) چه بسيار دشمن كه تيغ خصومت برهنه ساخت و شمشيرش را براى من تيز نمود و با دم برنده‌ى آن قصد جانم كرد و زهر كشنده در آب من آميخته كرد و مرا آماج تيرهاى بر كمان نهاده‌ى خويش ساخت و چشم حراست از من بر نگرفت و در دل چنين مى‌پروريد تا مرا گزندى رساند و شرنگ كينه به كامم چكاند،

(5) آنگاه تو اى خداى من! ديدى كه چگونه از تحمل رنجهاى گران ناتوانم و چسان از كيفر كشيدن از آن كه با منش سر جنگ دارد، درمانده‌ام و در ميان آنهمه دشمن چگونه تنهايم و دشمن چگونه كمين گرفته تا از راهى كه انديشه‌ام بدان خطور نتواند كرد مرا گرفتار سازد،

(6) در اين شرايط دست به يارى من زدى و با نيروى خويش پشتم را استوار ساختى و تيغ وى را كند گردانيدى و با آنهمه ياران فراوان تنهايش نهادى و مرا بر او چيره ساختى و آن تير كه به آهنگ هلاكت من (بر كمان نهاده) بود به سوى خويش بر گردانيدى و بى‌آنكه خشمش را فرو خورد و كينه‌اش را فرو نشاند او را باز گردانيدى. از تير خشم سر انگشتان خود به دندان گزيد و روى به گريز نهاد بى‌آنكه يارانش توانسته باشند وعده‌ى يارى خود را بجاى آرند.

(7) چه بسيار ستمكارانى كه با نيرنگهاى خود نسبت به من ظلم نمودند و دامهاى خود را بر سر راه من گستردند و براى پاييدن من كسانى را بر گماشتند و چون درنده‌اى كه در انتظار شكار خود منتظر فرصت است در كمينم نشستند! (دشمن) در حالى كه به ظاهر گشاده رويى مى‌نمود با نهايت كينه در من مى‌نگريست.

(8) پس تو اى خداى من! كه فرخنده و والايى، چون ناپاكى درون و زشتى نهادش را ديدى، وى را در همان گودال كه براى در دام انداختن من كنده بود سرنگون ساختى و در ژرفاى پرتگاهش درافكندى و وى پس از آنهمه سركشى در همان دام كه براى من گسترده بود به خوارى در افتاد و به راستى كه اگر رحمت تو نبود چيزى نمانده بود كه همان بلا را بر سر من در آورد.

(9) و چه بسا رشك بر كه بر من حسد ورزد و بغض راه گلويش را بند آورد و خشم، استخوان آسا حلقومش را خراشانيد و با تيغ زبان خود مرا آزرد و هر عيب كه در خويش داشت به تهمت بر من نهاد و آبروى مرا آماج تيرهاى بهتان خود گردانيد و با كيد و ترفند خويش مرا خشمزده ساخت و با مكر خود بر من حمله آورد.

(10) بار الها! آنگاه تو را ندا در دادم و از تو، با وثوق به سرعت اجابت تو، به زارى خواستم و مى‌دانستم كه هر كس در سايه‌ى حمايت تو جا گيرد دستخوش ستم نمى‌گردد، و هر كس در پناه يارى تو آيد از كس نينديشد، پس تو نيز به توانايى خويش مرا از آسيب وى نگاه داشتى.

(11) چه بسا ابرهاى نا خوشايند كه پراكنده ساختى و چه بسيار ابرهاى نعمت‌آور كه بر من بارانيدى و چه بسا جويباران كه براى من روان ساختى و تشريف عافيت كه بر من در پوشانيدى و چه بسيار ديدگان حادثات را كه بر دوختى و چه بسيار پرده‌هاى سوگ‌آور را كه به يك سو زدى‌

(12) و چه بسا نيك گمانى را (كه درباره‌ى من) به حقيقت پيوستى و چه بسا بى‌چيزى را كه به جبر كسر آن پرداختى و چه بسا بى چيزى را كه به جبر كسر آن پرداختى و چه بسا به سر در افتادنهايم را كه از آن مرا بر كشيدى و مسكنت كه آن را از جانب خود به نعمت و رفاه مبدل كردى.

(13) همه‌ى اين موارد زاده‌ى انعام و احسان تو بود و حال آنكه من همچنان در نافرمانى تو مستغرق بودم. با اينهمه نه بد كرداريهاى من تو را از دهش باز داشت و نه دهش و فزون بخشى تو مرا از انجام دادن اعمالى كه تو را به خشم مى‌آورد (مانع گرديد).

(14) آرى تو از آنچه كنى پرسيده نشوى. از تو خواسته شده و كرم فرمودى و بى‌درخواست بخشش آغاز كردى و چون از تو تقاضا شد از فضل خود دريغ نورزيدى. اى مولاى من! تو خوددارى مى‌كنى مگر از دهش و بخشش و امتنان و انعام، و من خوددارى مى‌ورزم مگر با گستاخانه خود را در محرمات تو در انداختن و از حدود تو پا فراتر نهادن و از تهديد تو غفلت ورزيدن. پس خدايا ترا سپاس كه تو آن قدرتمندى كه مغلوب نمى‌گردى و مهلت دهنده‌اى مى‌باشى كه شتاب نمى‌ورزى.

(15) اينجا كسى بر پاى ايستاده كه به سرشارى دهشهاى تو اعتراف مى‌كند، و در مقابل آنها را با كوتاهى در خدمت تو پاسخ مى‌دهد و عليه خود گواهى مى‌دهد كه كارش تباه كردن (عمر خود) بوده.

(16) بار خدايا! همانا من بمقام محمدى به سوى تو تقرب مى‌جويم و نيز به سپيدروئى على و به وسيله‌ى آن دو (بزرگوار) روى به سوى تو مى‌نهم و (اميد كه) مرا از شر چه و چه (يا فلان و بهمان) پناه دهى، چرا كه اين امر عرصه را بر تو تنگ نمى‌گرداند و با چنان قدرتى كه تو دارى، تو را دچار مضيقه نمى‌كند و تو بر هر چيز توانايى.

(17) پس خداوندا، رحمت و دوام توفيق خود را به من بخش تا آن را نردبان صفت براى بالا رفتن به سوى خشنوديت به كار گيرم و از كيفرت مصون مانم، اى مهربان‌ترين مهربانان!