دعای 49 ( دعا برای دفع شرّ دشمنان و ردّ فشار آن‌ها ) ترجمه سید رضا آل ياسین

(1) خدايا هدايت نمودى مرا ولى، من پى دل شدم ناروا به اندرز گشتى مرا رهنما نپذرفته رفتم براه هوى عطايم نكو دادى اى مهربان ولى من، نبودم چو فرنبران به نهيت شدم آشنا بعد از آن طلب كردم آمرزشت را بجان گذشتى ز من عفو كردى عطا ولى باز افتادم اندر خطا مرا هست بار گناهان به دوش خدايا، تو هستى بر آن پرده پوش

(2) براه خطا گام بنهاده‌ام به عمق هلاكت در افتاده‌ام نبودم به فرمانبرى راست گام سزاوارم ار مى‌كنى انتقام

(3) به توحيد باز آمدم بر درت بجان گشتم اينك ستايشگرت ندانسته‌ام من شريكى ترا نخواندم به غير از تو كس را خدا گريزم به سوى تو اى كردگار چو بد كار درمانده‌ى بيقرار زيان ديده چيزى ندارم بدست بدرگاهت اينك نشستم به بست

(4) به سويت گريزانم از دشمنان كه گشتند در خصميم هم عنان به شمشير و با نيزه جانستان به قصدم نشستند تا پاى جان كه زهرم بريزند در كام جان نخفتست چشمانت اى مهربان

(5) خدايا بزرگى و والا بجاه توئى بر ستمديده پشت و پناه چو مى‌دانى انديشه دشمنان در اين جنگ ديدى مرا ناتوان

(6) تو گشتى مرا يار اى كردگار به نيروى خويشم شدى دستيار سپاهش پراكندى اى دادگر كه گشتم به پيكار پيروزگر به تير عدو بود جسمم هدف نگرديد جانم ز دشمن تلف همان تير بر سوى او پر كشيد بدانسان كه از خشم دستش گزيد ز پيكار برگشت آن خصم چير سپاهش پراكنده شد ناگزير

(7) چه بسيار دشمن به راهم نشست ز مكرش بهر گوشه‌اى دام بست كمين بست بر من چو درندگان به اغفال من گشت شيرين زبان

(8) چو انديشه‌اش خواندى اى مهربان در آن دام افكنديش ناگهان گرفتار آن دام شد خويشتن كه گسترد با مكر در راه من نمى‌بود اگر رحمتت دستگير گرفتار بودم بدان خصم چير

(9) حسد برد بسيار بر من حسود دهان را به غيبت به طعنم گشود به نيش زبان باز آن ياوه‌گو هدف ساخت زين بنده‌ات آبرو صفاتى به من بسته بود آن حسود كه خود داشت آن عيبها در وجود به من خرده بگرفت آن نابكار ولى من ترا خواندم اى كردگار

(10) به من خرده بگرفت آن نابكار ولى من ترا خواندم اى كردگار چنين بود از درگهت ملتمس خداوندگارا به فرياد رس يقينم چنين بود اى مهربان دعايم اجابت كنى بى‌گمان ستمديده هرگز نماند بجا پناهنده بر درگه كبريا هر آنكس برد بر درت التجا بر او بيم هرگز نباشد روا تو هستى نگهدار آن بى‌گمان تو محفوظ داريش از دشمنان

(11) نجاتم تو بودى ز ابر بلا بدل كردى او را به ابر عطا بباريد از نعمتت بيكران بمن ساخت انهار رحمت روان

(12) تحقق پذيرفت هر حسن ظن جدا گشت اندوه و حيرت ز من تهى دستيم چاره شد آن زمان نشاطم عطا كردى اى مهربان

(13) تو بخشيدى انعامم اى دادگر در آنجا كه بودم به غم غوطه‌ور نگرديد احسانت از من جدا چو بودم به كردار بد مبتلى سزاوار خشمت شدم با خطا خطاكاريم را نكردم رها نباشى تو مسئول اى كردگار به هر جا بود بخششت آشكار

(14) چو درخواست گردد فرستى عطا و گر كس نخواهد تو دانى روا ز فضلت اگر بنده شد خواستار تو اندك نبخشى بود بى‌شمار ابا كردى از لطف مولاى من به احسان و فضلت بده جاى من خدايا از اين پس كنم من ابا كه افتم دگر ره به دام خطا خدايا توئى قادر مهربان نگردى تو مغلوب كس بى‌گمان تو بر بنده مهلت دهى از عذاب نسازى تو در انتقامت شتاب

(15) به اقرار مى‌گويم اندر مقام فراوان بود نعمتت مستدام خطا كرده‌ام غرقه‌ام در گناه بدينسان بتقصير خويشم گواه

(16) به جاه محمد (ص) به مهر على (ع) تقرب به من بخش با خوشدلى نشستم به درگاهت اى مهربان پناهم ده از دشمن بى‌امان چو اين كار مشگل نباشد ترا نيفتى از اين راه در تنگنا

(17) نه بر قدرتت سخت باشد همان بر اين بنده از لطف رحمت رسان بسازم از آن رحمتت نردبان برآيم به خشنوديت آن زمان بيابم بدان از عقوبت امان تو بخشنده باشى ببخشندگان