دعای 49 ( دعا برای دفع شرّ دشمنان و ردّ فشار آن‌ها ) ترجمه محمد مهدی رضايی

(1) خدايا، تو مرا راه نمودى و من بيهودگى را پيشه ساختم؛ پندم دادى و سنگدلى ورزيدم، عطاياى نيك دادى و من نافرمانى كردم. آنگاه چون آنچه مرا از آن باز داشته بودى، به من شناساندى و من بدان آگاه شدم، آمرزش طلبيدم و تو مرا بخشودى. سپس دوباره خود را به گناه آلودم و تو پرده‌پوشى كردى. پس حمد و ستايش تو را سزد اى معبود من.

(2) خود را به دره‌هاى نيستى درافكندم، و به كوره راه‌هاى نابودى درآمدم، و در آن ميان، خود را با تندبادهاى خشم تو رو به رو كردم، و با شعله‌هاى عذابت مواجه گرديدم.

(3) با اين همه، تنها دستاويز من براى رسيدن به تو، يگانه دانستن توست، و تنها وسيله‌ى من اين است كه هرگز چيزى را در خدايى با تو شريك ندانسته‌ام، و با وجود تو، معبود ديگرى نگرفته‌ام، و اينك خود به سويت آمده‌ام، كه تو گريزگاه بدكارانى، و پناهگاه آن كس كه بهره‌ى خود را تباه كرده و به تو پناه آورده است.

(4) چه بسا دشمنى كه شمشير دشمنى‌اش را برآخت، و لبه‌ى خنجرش را براى كشتن من تيز و بران ساخت، و دم برنده‌ى آن را به قصد جان من پرداخت، و زهرهاى كشنده را با آب خوردن من درهم آميخت، و تيرهاى بى‌خطاى خود را به سوى من نشانه رفت، و چشمان مراقبش يك لحظه از من غافل نگرديد و در خواب نشد، و در دل آورد كه مرا گزندى رساند و تلخاب دشمنى‌اش را به كام من ريزد.

(5) و تو اى معبود من، ديدى كه من از برداشتن بار سنگين رنج‌ها ناتوانم، و از انتقام آن كه قصدش جنگيدن با من است درمانده‌ام، و در ميان دشمنان بسيار خود تنهايم؛ همانان كه در كمين‌اند تا مرا آن گونه آسيبى رسانند كه هرگز بدان نينديشيده‌ام.

(6) سپس، پيش از آن كه بخواهم، تو يارى‌ام كردى، و به قدرت خود پشت مرا محكم ساختى. برانى شمشيرش را بى‌اثر كردى، و او را با آن همه ياران بى‌شمارش تنها گذاشتى و مرا بر او پيروز نمودى، و تيرهايى را كه به قصد جان من رها كرده بود، به سوى خودش باز گرداندى، و بى‌آن كه باد خشمش را فرو نشاند و سوز كينه‌اش را تسكين دهد، او را به عقب راندى، و در آن حال كه ياران و سپاهيانش به وعده‌ى خود وفا نكردند، سرانگشت خود را با دندان گزيد و پشت به ميدان جنگ كرد و گريخت.

(7) و چه بسا ستمكارى كه با فريب و نيرنگ خود بر من دست گشود، و دامهاى خويش بر سر راه من بگسترد، و به جست و جوى من همت گماشت، و همچون درنده‌اى كه در كمين صيد گريخته‌ى خود نشسته، در كمين من بنشست؛ در انتظار فرصتى كه شكار خود را به چنگ آورد. در حالى كه با چاپلوسى به من روى خوش نشان مى‌داد، مرا با نگاهى كينه‌توزانه مى‌نگريست.

(8) آنگاه كه تو، اى معبود من- كه نامت بلند و فرخنده باد- فساد باطن و زشتى نهانش را ديدى، او را با سر در همان گودالى افكندى كه براى به دام انداختن من فراهم كرده بود، و در آن سرنگونش ساختى، تا اين كه پس از آن همه سركشى، با ذلت و خوارى به همان دامى درافتاد كه مى‌انديشيد مرا گرفتار آن سازد. و اگر نبود رحمت تو، نزديك بود كه هر چه بر سر او آمد، بر سر من نيز بيايد.

(9) و چه بسا حسودى كه آسايش من سبب شد غصه راه گلويش را ببندد و خشم چون استخوانى حلقومش را بخراشد، پس با زبان تيز خود مرا آزرد، و با تهمت عيب و نقص خود را بر من نهاد، و آبروى مرا آماج تيرهاى كينه‌ى خود ساخت، و خصلت‌هاى زشتى را كه خود يكدم از آنها جدا نبود، بر من بست، و با مكر خود مرا به خشم آورد، و با نيرنگ خود قصد جانم كرد.

(10) پس اى معبود من، تو را ندا دادم، در حالى كه از تو مى‌خواستم به فريادم رسى، و مطمئن بودم كه به زودى مرا پاسخ مى‌دهى، و مى‌دانستم كه هر كس در سايه‌ى لطف و حمايتت پناه گيرد، ستم ديده نشود، و هر كه خود را به سنگر انتقامت رساند، بيم و هراسش نباشد. پس تو مرا به قدرت خود، از بى‌رحمى او پناه دادى.

(11) و چه بسا ابرهاى بلا را كه از فراز سرم پراكندى، و چه بسا ابرهاى پر نعمت را كه بر من باراندى، و جويبارهاى رحمت را براى من جارى كردى، و جامه‌هاى تندرستى را كه بر تن من پوشاندى، چه بسا چشم‌هاى حوادث كه مرا مى‌پاييد و تو كورشان كردى، و چه بسا پرده‌هاى تاريك غم كه آنها را كنار زدى.

(12) چه بسا گمان نيكو كه در حق من به واقعيت رسانيدى، چه بسا تهيدستى مرا كه با توانگرى جبران كردى. چه بسا كه در سختى‌ها از پا فتادم و تو مرا بر سر پا آوردى. چه بسا بيچارگى‌اى كه تو يكباره آن را دگرگون كردى.

(13) اينها همه انعام و احسان تو بود، و من همچنان در نافرمانى تو سخت مى‌كوشيدم، ولى بدكردارى من مانع نشد كه احسان خود را در حق من به كمال رسانى، و نيك رفتارى تو با من سبب نگرديد كه از كارهايى كه موجب خشم توست، بپرهيزم. آرى، تو درباره‌ى آنچه مى‌كنى بازخواست نشوى.

(14) به خدا سوگند كه چون چيزى از تو خواستند، بخشيدى، و بى آن كه بخواهند، نيز عطا كردى، و چون فضل تو را طلب كردند، بخل نورزيديد، اى مولاى من، تو از هر چه ابا كنى، احسان و نعمت بخشيدن و نيكى و انعام را دريغ نخواهى كرد، و من از هر چه دورى كنم، از انجام دادن محرمات و پا فراتر نهادن از حدود احكامت و غفلت نمودن از بيم دادن‌هايت خود را نگاه نخواهم داشت. پس حمد و ستايش تو را سزد اى معبود من، اى مقتدرى كه شكست‌ناپذيرى، و اى مهلت دهنده‌اى كه شتاب نمى‌ورزى.

(15) اين جايگاه كسى است كه به نعمت‌هاى بسيار تو معترف است، ولى آنها را با كوتاهى در سپاسگزارى تو، پاسخ گفته و اينك عليه خود گواهى مى‌دهد كه احكام و حدودت را تباه كرده است.

(16) خدايا، من با تمسك به مقام بلند محمد و راه روشن على به تو تقرب مى‌جويم، و به واسطه‌ى آن دو به تو روى مى‌آورم، بدان اميد كه مرا از گزند بدى‌هايى كه خود مى‌دانى پناه دهى، كه اين كار با وجود توانگرى‌ات تو را به سختى نيندازد، و پيش قدرتت مشكل ننمايد، كه تو بر هر كار توانايى.

(17) پس اى معبود من، رحمت و دوام توفيق خود را به من ارزانى كن تا آن را نردبانى سازم برى بالا رفتن به سوى خشنودى تو و ايمن شدن از عقوبت تو، اى مهربان‌ترين مهربانان.