دعای 49 ( دعا برای دفع شرّ دشمنان و ردّ فشار آن‌ها ) ترجمه عبدالمحمد آيتی

(1) اى خداى من، تو مرا هدايت كردى و من به لهو و غفلت روى آوردم. پندم دادى و من سخت دلى نمودم. نعمتهاى نيكويم دادى و من نافرمانى كردم. آنگاه آنچه مرا از آن منع كرده بودى به من شناسانيدى و من شناختم و آمرزش طلبيدم و تو گناه من بخشيدى. زان سپس من بار ديگر به گناه بازگشتم و تو اغماض كردى. پس حمد باد تو را اى خداوند من.

(2) خود را در واديهاى هلاكت درافكندم و به دره‌هاى تلف درآمدم و در آن احوال، با سطوت و قهر تو، با عذابها و عقوبتهاى تو روياروى شدم.

(3) بار خدايا، رهتوشه‌ى من براى رسيدن به تو، اعتقاد من به يكتايى توست و دستاويز من اينكه هيچ چيز در خدايى با تو شريك نساخته‌ام و كسى را جز تو به خدايى نگرفته‌ام و اينك خود در تو گريخته‌ام، زيرا خطاكاران را جز تو فرار گاهى نيست و براى پناهنده‌اى كه بهره‌ى خويش تباه كرده است جز تو پناهگاهى نيست.

(4) بار خدايا، چه بسا دشمنى كه شمشير عداوت آخت و بر من تاخت و براى كشتن من خنجر خويش تيز كرد و با دم برنده‌ى آن آهنگ جان من نمود و زهر كشنده به آب من بياميخت و خدنگ جان شكار خويش در كمان نهاد و مرا نشانه گرفت و چون پاسبانان همواره بيدار، ديده از من برنمى‌گرفت و در دل داشت كه مرا گزندى سخت رساند و شرنگ كينه‌ى خويش به كامم ريزد.

(5) آنگاه اى خداوند من، ديدى كه چسان از تحمل رنجها ناتوانم و چسان از انتقام كسى كه با منش آهنگ قتال است عاجزم و در ميان آن همه دشمنان چسان تنهايم و دشمن چسان در كمين نشسته تا از طريقى كه انديشه‌ى مرا بدان راه نيست گرفتار گرداند.

(6) بار خدايا، در چنين حالتى تو به ياريم آغاز كردى و به نيروى خود پشت مرا محكم ساختى و شمشير قهرش را كند نمودى و با آن همه ياران كه او را بودند تنهايش گذاشتى و مرا بر او غلبه دادى و آن تير كه به قصد هلاك من در كمان نهاده بود بر او بازگردانيدى. پس بى‌آنكه آتش خشمش فرونشسته باشد يا عطش انتقامش تسكين يافته باشد هزيمتش دادى و او از سر خشم سرانگشتان خويش مى‌گزيد و مى‌گريخت، بى‌آنكه يارانش وعده‌هايى را كه داده بودند به جاى آرند.

(7) اى خداوند من، چه بسا دشمن ستمگر كه با مكايد خويش مرا بيازرد و دامهاى خود بر سر راه من تعبيه كرد و مرا زير نظر خود گرفت و چونان درنده‌اى كه در كمين شكار گريخته‌ى خود بنشيند در كمين من نشست تا مگر فرصت حمله‌اش به دست افتد و در همان حال كه با گشاده‌رويى چاپلوسى مى‌كرد با نگاه خشم‌آلودش در من مى‌نگريست.

(8) اى خداوند كه متبارك و متعالى هستى، چون خبث باطنش و قبح نهانش را ديدى، او را در همان گودال كه براى در دام افكندن من كنده بود به سر در انداختى و در عمق گودالش سرنگون ساختى و او پس از آن همه سركشى، ذليل و سركوفته گرديد و در همان دامى گرفتار آمد كه مرا گرفتار آن مى‌خواست. اگر نه رحمت تو بود، نزديك بود كه هر چه او را بر سر آمد مرا بر سر آيد.

(9) اى خداى من، بسا حسود مردى كه بر نعمت من رشك برد و غصه راه گلويش بگرفت و خشم چون استخوانى حلقومش بيازرد و با نيش زبان خود مرا آزار داد و به هر عيب كه در خود داشت مرا تهمت برنهاد و آبروى مرا آماج تيرهاى بهتان خود ساخت و صفاتى را كه خود بدان موصوف بود بر من بست و به كيد و نيرنگ خويش مرا خشمگين ساخت و با حربه‌ى مكر خود بر من حمله كرد.

(10) پس اى پروردگار من، تو را ندا دادم و به درگاه تو استغاثه كردم. اميدم چنان بود كه دعاى مرا به زودى اجابت كنى و نيك مى‌دانستم كه آن كس كه در سايه‌ى امن تو پناه جويد هرگز ستم نبيند و آن كه به پناهگاه نصرت تو درآيد از كس نهراسد. پس تو مرا به قدرت خويش از آسيب او نگه داشتى.

(11) اى خداوند، چه بسيار ابرهاى بلا كه بر سر من خيمه زده بود و تو آنها را پراكنده ساختى و چه بسا ابرهاى آبستن از نعمت خود بر سر من فرستادى تا بر من ببارند و چه بسا جويباران رحمت كه براى سيراب كردن من جارى كردى و چه بسا جامه‌هاى عافيت كه بر تن من پوشيدى و چه بسا چشمان حوادث را كه بر دوختى و چه بسا حجابهاى غم و اندوه كه به يك سو زدى‌

(12) و حسن‌ظن مرا صورت حقيقت دادى. چه بسا به جاى فقر و نيازمندى، توانگرى و بى‌نيازى بخشيدى. چه بسا به سر در افتاده بودم و تو مرا برپاى داشتى و چه بسا مسكنت و بيچارگى كه به يكبارگى از ميان برداشتى.

(13) بار خدايا، همه‌ى اينها انعام و احسان تو بود و حال آنكه من همچنان در نافرمانى تو غوطه‌ور بودم، ولى نه بدكرداريهاى من تو را از احسان خويش بازداشت و نه احسان و تفضل تو مرا از ارتكاب اعمالى كه تو را به خشم آورد. آرى، تو هر چه كنى كس را ياراى بازخواست تو نيست.

(14) اى خداوند، از تو خواسته شد، عطا كردى. بى درخواست، دهش آغاز كردى. چون خواستار فضل و احسانت شدند در بخشش سخاوت ورزيدى. زيرا اى مولاى من، جز احسان و تفضل و نيكى و انعام را بر خود نپسنديدى و من جز ارتكاب محرمات و تجاوز از حدود تو و غفلت از هشدارهاى تو به جاى نياوردم. پس حمد باد تو را اى خداوند من، كه تو آن مقتدرى هستى كه مغلوب نمى‌گردى و بنده‌ات را مهلت مى‌دهى و در كيفر او شتاب نمى‌كنى.

(15) بار خدايا، در اينجا كسى ايستاده كه به فراوانى نعمتت اعتراف مى‌كند ولى نعمتهاى تو را با خطا و تقصير خود پاسخ مى‌گويد. جاى كسى است كه خود به تباهى خود گواهى مى‌دهد.

(16) اى خداوند من، به تو تقرب مى‌جويم به مقام رفيع محمد و طريقت درخشان على و به وسيله‌ى آن دو به تو روى مى‌آورم كه مرا از شر آنچه از آن به تو پناه آورده‌ام پناه دهى، كه برآوردن اين نياز با وجود توانگريت تو را به تنگنا نيفكند و با وجود قدرتت به رنج نيندازد، كه تو بر هر كارى توانايى.

(17) اى خداوند من، به من ارزانى دار رحمت و دوام توفيق خود را تا آن را چون نردبامى گيرم و به مقام خشنوديت عروج كنم و از عذاب تو ايمنى گزينم. يا ارحم الراحمين.