دعای 49 ( دعا برای دفع شرّ دشمنان و ردّ فشار آن‌ها ) ترجمه تقدسی نيا

(1) اى خداى من! تو مرا هدايت كردى ولى من به لهو و لعب پرداختم، و تو مرا موعظه و پند دادى ولى من راه قساوت و سنگدلى را پيش گرفتم، و بهترين عطايا را به من بخشيدى اما من معصيت و نافرمانى كردم، سپس آنطور كه تو به من معرفى كردى راه بازگشت را شناختم، و پس به استغفار پرداختم و تو مرا بخشيدى، باز به گناه برگشتم ولى تو دوباره پرده پوشى كردى، بنابراين اى خداى من حمد و سپاس مخصوص تو است.

(2) من خودم را به دره‌هاى هلاكت افكندم، و در دره‌هاى نابودى وارد شدم، و با اين كارم خود را در معرض قهر تو درآوردم، و خود را با عقابهايت مواجه ساختم.

(3) هم اكنون تنها وسيله‌ام براى نجات از اين مهلكه توحيد است، و اين كه هيچ چيز را شريك تو قرار نداده‌ام، و معبودى با تو نگرفته‌ام، و اكنون با تمام وجودم به سويت گريخته‌ام، زيرا گريزگاه شخص گناهكار و پناهگاه فرد تبهكار به سوى تو است.

(4) پس چه بسيار از دشمنانم كه شمشير عداوتش را از غلاف بيرون آورده، و تيغش را براى من تيز كرده است، و تيغه‌ى تيزى آن را برايم صيقل داده، و زهرهاى كشنده‌اش را براى من مهيا ساخته، و مرا آماج تيرهاى نافذش قرار داده، و چشم مراقبتش نسبت به من به خواب نگرائيده، و تصميم گرفته است كه شر و بدى به من برساند، و تلخى و مرارت خود را به كام من بيفشاند.

(5) اما تو اى خداى من ضعف و ناتوانيم را از تحمل مشكلات كمر شكن، و از انتقام گرفتن از كسى كه قصد مبارزه با من را نموده مشاهده كرده‌اى، و تنهائيم را در برابر تعداد زيادى از دشمنانم كه بر عليه من برخاسته‌اند، و دام بلا را براى هنگام غفلتم گسترده‌اند ملاحظه كردى.

(6) پس ابتداء به ياريم برخاستى، و پشتم را به قوه و نيرويت محكم نمودى، آنگاه تيزى و برندگى‌اش را به سود من كاستى، و پس از آن كه در حمايت گروه انبوهى بود تنهايش گذاردى، و مرا بر او پيروز ساختى، و تيرى را كه به سوى من نشانه‌گيرى كرده بود به خودش باز گرداندى، و او را از هدفش باز گرداندى در حالى كه خشمش را فرو ننشانده و كينه‌اش تسكين نيافته بود، تا آنجا كه انگشتانش را به دندان گزيده و روى از مصاف برگرداند در حالى كه سپاهيانش آنچه به او وعده داده بودند انجام ندادند.

(7) و چه بسيار ستمگر و ظالمى كه با كيد و مكر خود به من ستم كرده‌اند، و دامهاى شكارشان را بر سر راه من قرار داده‌اند، و جاسوسانى را براى مراقبتم گماشته‌اند، و همچون درنده‌اى كه در كمين شكارش به انتظار فرصت است در كمين من نشسته‌اند، در حالى كه خوشرويى و چاپلوسى را برايم آشكار مى‌ساخت، و با شدت خشم به من مى‌نگريست.

(8) ولى اى خداى من! - كه منزه و برترى - تو فساد باطن و زشتى انديشه‌اش را ديدى او را با مغز در آن آلودگى كه براى شكار كنده بود سرنگون گرداندى، و در پرتگاه گودالش در افكندى، تا پس از سركشى‌اش با ذلت و خوارى در بند دامى كه آماده ساخته بود مرا در آن ببيند، خود با ذلت درافتاد، و اگر رحمت تو نبود نزديك بود آنچه بر سر او آمد بر سر من نيز بيايد.

(9) چه بسيار حسودى كه به خاطر من غصه گلوگيرش شده، و خشمش به خاطر من گلويش را مانند استخوان گرفته، و با نيش زبانش مرا آزار رسانيده، و با عيوبى كه خود داشت بر من طعنه زده، و حيثيت و آبرويم را آماج تيرهاى كينه‌اش ساخته، صفات زشتى كه در وجودش بود همچون قلاده‌اى به گردن من آويخته، و با نيرنگش خشمم را برانگيخته، و با كيد و مكر خود قصد مرا كرده.

(10) پس اى خداى من! با استغاثه تو را خواندم، با اين اميد كه دعايم را زود مستجاب مى‌فرمايى، و مى‌دانستم كه هر كس در سايه‌ى حمايتت پناه گيرد شكست نمى‌خورد، و كسى كه به پناهگاه انتصار و يارى‌ات پناهنده شد نمى‌هراسد، و تو هم با قدرت خود مرا از سختى او حفظ نمودى.

(11) و چه بسيار ابرهاى تيره‌اى كه از افق زندگيم برطرف نمودى، و چه بسيار ابرهاى با نعمتى كه باران آن را بر من فرو فرستادى، و چه بسيار جويهاى رحمتى كه آنها را در سراسر زندگيم جارى ساختى، و چه بسيار جامه‌هاى عافيت كه بر من پوشاندى، و چه بسيار چشمهاى حوادث ناگوار (كه به سوى من متوجه بود) كور ساختى، و چه بسيار پرده‌هاى اندوه كه از (دلم) برداشتى.

(12) و چه بسيار حسن ظن‌هايى (درباره من) كه آن را محقق ساختى، و فقر و نيازمندى مرا كه جبران فرمودى، و چه بسيار لغزشهايى كه مرا از آنها محافظت فرمودى، و چه بسيار ذلت و خوارى كه به عزت و بزرگى تبديل ساختى.

(13) در همه‌ى اينها آنچه انعام و احسان بوده از جانب تو بود و من در تمام آن موارد در نافرمانيت به سر مى‌بردم، با اين حال نه بدرفتارى من تو را از اتمام احسانت بازداشت، و نه آن همه احسان و تفضل تو مرا از ارتكاب موجبات خشم و غضب تو منع كرد، تو از آنچه انجام مى‌دهى مسئول نيستى.

(14) (به عظمت و بزرگيت قسم) آنچه از تو درخواست شده بخشيدى، و درخواست نشده به بخشش آغاز نموده‌اى، و از خزانه‌ى بى‌انتهاى فضل و كرمت آنچه مطالبه شد كم نگذاشتى، اى مولاى من! تو جز احسان، اكرام و تفضل و انعام راهى پيش نگرفته‌اى، و من جز هتك احترام محرماتت، تعدى از حدودات، و غفلت از تهديداتت راهى برنگزيده‌ام، اى خداى من! حمد و ستايش مخصوص تو است، مقتدر و توانائى هستى كه هرگز مغلوب نمى‌شوى، و مهلت دهنده‌اى كه شتاب و عجله در كارت نيست.

(15) (اى خداى من)! اين مقام كسى است كه به فراوانى نعمتها اقرار نموده، اما در شكر و سپاس آنها كوتاهى داشته، و درباره‌ى خود به تضييع آنها شهادت داده است.

(16) بار خدايا! پس من به وسيله‌ى مقام و منزلت بلند محمدى و رتبه‌ى درخشان علوى به تو تقرب مى‌جويم، و با وساطت آن دو بزرگوار به سوى تو رو مى‌آورم كه مرا از هر شرى پناه دهى، زيرا اين كار در برابر توانگريت دشوارى براى تو ايجاد نمى‌كند، و با وجود توانائيت تو را دچار رنج و زحمت نمى‌سازد، و تو بر هر چيز قادرى.

(17) پس- اى خداى من- از رحمت و دوام توفيقت آنقدر بر من ببخش كه آن را نردبانى براى رسيدن به بام خشنوديت گردانم و بدين وسيله از عقوبتت ايمن گردم، اى مهربان‌ترين مهربانان!