دعای 49 ( دعا برای دفع شرّ دشمنان و ردّ فشار آن‌ها ) ترجمه محمود صلواتی

(1) بار خدايا، هدايتم كردى، و من به كارهاى بيهوده پرداختم، پندم دادى، ومن سخت دلى ورزيدم، نعمت نيكويم دادى، و من نافرمانيت كردم، آنگاه آنچه را از منعم كدره بودى به من شناساندى، و من شناختم و آمرزش طلبيدم، و تو بخشودى، آنگاه بار ديگر به گناه برگشتم و تو پوشاندى، پس اى خداى من سپاست باد!

(2) بار خدايا، خود را به واديهاى تباهى در افكندم و به پرتگاه تلف در آمدم، در آنجا خود را با سطوت و قهرت و با عذابها و خشمت روبرو ديدم.

(3) و تنها وسيله‌ام براى رسيدن به درگاهت اين است كه تو را به يكتايى پرستيده‌ام، و هيچ چيز را با تو انباز نساخته‌ام، و كسى را جز تو به خدايى نگرفته‌ام و با جانم به سويت گريخته‌ام، كه گنهكار را جز تو گريزگاهى نيست و پناهنده را كه بهره‌اش را تباه ساخته جز تو پناهى نيست.

(4) بار خداى، بسا دشمنى كه بر من شمشير دشمنى كشيد، و براى كشتنم خنجر به الماس ساييد، و دو برنده‌اش را هر چه تيزتر گردانيد و زهر كشنده‌اش را به آب درآميخت، و خدنگ جان شكارش را برايم در كمان نهاد، و نخفت و چشم از من بر نمى‌گرفت و در دل داشت كه به من گزند رساند، و شرنگ كين توزيش را به كامم ريزد.

(5) و تو مى‌ديدى بار خدايا، كه چگونه از تحمل رنجها ناتوان و از انتقام كشيدن از كسى كه با منش سر جنگ است در مى‌مانم و درميان انبوه دشمنان چگونه تنهايم، و مى‌ديدى كه چگونه در كمين نشسته تا گرفتارم سازد از راهى كه بى‌خبرم!

(6) بار خدايا، در اين هنگام بود كه به ياريم شتافتى و به نيرويت پشتم را استوار گرداندى، شمشيرش را كند نموددى، و با آنهمه ياران كه او را بود تنهايش گذاشتى، و مرا بر وى غلبه دادى، و سلاحى را كه بر من نشانه رفته بود به سويش باز گرداندى، و بى آنكه آتش خشمش فرو مرده و عطش انتقامش فرو نشسته باشد هزيمتش دادى، و او سر انگشتانش را به دندان مى‌گزيد و بى آنكه سپاهيانش به وعده‌شان وفا كنند مى‌گريخت.

(7) بار خدايا، بسا ستمگرى كه با مكرش مرا آزرد، دامهاى شكارش را بر سر راهم برافراشت، و از هر سو جاسوسان بر من گماشت، و چون درنده‌اى كه در كمين شكار گريخته نشيند، به انتظار نشست تا مگر فرصتى يابد، اما در همان حال كه با خوش‌رويى و چرب‌زبانى با من نرد دوستى مى‌باخت، با نگاه خشم آلودش كار مرا مى‌ساخت.

(8) و تو اى خداى من- فرخنده و برترى- چون بد نهادى و كژانديشى‌اش را ديدى، او را با سر، در همان گودالى كه براى شكارم كنده بود در افكندى، او را با سر، در همان گودالى كه براى شكارم كنده بود در افكندى، و در ژرفاى گودالش سرنگون كردى، و او پس از آنهمه سركشى سر به خوارى نهاد، و در همان دامى كه برايم گسترده بود به دام افتاد! و اگر مهر و رحمتت نبود، آنچه بر وى فرود آمد بر من فرود آمده بود.

(9) بار خدايا، بسا حسودى كه بر نعمت من رشك برد، و غصه گلوگاهش را فشرد، و خشم چون استخوانى حلقومش را آزرد، با نيش زبان آزارم داد، و هر عيب كه داشت بر من نهاد، تيرهاى اتهامش را بر آبرويم ريخت و خصلت‌هاى ناپسندى را كه در خودش بود به گردنم آويخت، به نيرنگش خشمگينم ساخت، و با مكر و فريبش بر سرم تاخت.

(10) و من پروردگارا، تو را خواندم، تو را به فريادرسى طلبيدم، و به اجابت سريعت اميدوار بودم، نيك مى‌دانستم كسى كه در سايه‌ى امنت پناه گرفت ستم نمى‌بيند، و آنكه به پناهگاه نصرتت در آيد در نمى‌ماند، و تو مرا از رشكش رهايى دادى، و به قدرتت از آسيبش نگه داشتى.

(11) بار خدايا، چه بسيار ابرهاى بلا را كه از فراز سرم پراكندى! چه بسيار ابرهاى نعمت را كه بر من باراندى! چه بسيار جويباران رحمت را كه برايم روان كردى! چه بسيار جامه‌هاى عافيت را كه بر تنم پوشاندى! بسا ديدگان حوادث را كه دوختى! بسا پرده‌هاى اندوه را كه برداشتى!

(12) بسا نيك گمانيم را كه عمل ساختى! بسا نيازى را كه جبران كردى! بسا افتادنى را كه بپا داشتى! بسا بيچارگى را كه دگرگون ساختى!

(13) بار خدايا، آنچه كردى همه از سر احسانت بود، و با آنكه من در نافرمانيت غوطه‌ور بودم، كردار ناپسندم تو را از به كمال رساندن احسانت باز نداشت، و اينهمه نيكى، مرا از ارتكاب كارهاى ناپسند فرو نگذاشت، آرى از آنچه مى‌كنى باز خواست نخواهى شد.

(14) بار خدايا، از تو خواسته شد، عطا كردى! بى درخواست، مرحمت فرمودى! احسانت را خواستار شدند، سخاوت ورزيدى! مولاى من، تو جز احسان و اكرام و نيكى و نعمت بخشى را بر خود نپسنديدى و من جز فروافتادن در گناه، تجاوز از حدود و غفلت از هشدارهايت كارى به جاى نياوردم، پس سپاست باد خداوندا! تو آن مقتدرى كه مغلوب نمى‌گردى، مهلت مى‌دهى و شتاب نمى‌ورزى.

(15) و اينك در پيشگاهت كسى ايستاده كه اقرار به گستردگى نعمتت دارد، اما در برابر آن از سپاسگزارى قصور مى‌ورزد، و بر خود گواهى مى‌دهد كه نعمت‌هايت را تباه مى‌سازد.

(16) بار خدايا، به مقام والاى محمد و فروغ جاودان على به درگاهت قرب مى‌جويم، و آن دو را شفيع مى‌سازم كه مرا از شر اين و آن پناه دهى، كه اجابت آن در برابر توانگريت دشوار نمى‌باشد، و با وجود قدرتت تو را به رنج نيندازد، و تو بر هر كار توانايى.

(17) بار خدايا، رحمت و توفيقت را ارزانيم دار، تا چون نردبانى بدان بالا روم، و به خشنوديت دسترسى يابم، و از كيفرت در امان مانم، اى مهربانترين مهر گستران.