وَ كَانَ مِنْ دُعَائِهِ عَلَيْهِ السَّلَامُ إِذَا دُفِعَ عَنْهُ مَا يَحْذَرُ ، أَوْ عُجِّلَ لَهُ مَطْلَبُهُ
دعاى آن حضرت به هنگامى كه از او بلايى دور مىشد يا خواستهى او از جانب خدا زودتر برآورده مىگرديد.
﴿1﴾
اللَّهُمَّ لَكَ الْحَمْدُ عَلَى حُسْنِ قَضَائِكَ ، وَ بِمَا صَرَفْتَ عَنِّي مِنْ بَلَائِكَ ، فَلَا تَجْعَلْ حَظِّي مِنْ رَحْمَتِكَ مَا عَجَّلْتَ لِي مِنْ عَافِيَتِكَ فَأَكُونَ قَدْ شَقِيتُ بِمَا أَحْبَبْتُ وَ سَعِدَ غَيْرِي بِمَا كَرِهْتُ .
(1) بارالها! تو را سپاس كه با حسن تقدير خويش بلا را از من دور ساختى، نصيب مرا از رحمت خويش فقط در سلامتى و عافيتى كه اكنون از آن برخوردارم منحصر مگردان تا به خاطر آن چه را كه دوست مىدارم تيرهروز و سياهبخت گردم ولى ديگرى به سبب چيزى كه مورد پسند من نيست، سعادتمند شود؛
﴿2﴾
وَ إِنْ يَكُنْ مَا ظَلِلْتُ فِيهِ أَوْ بِتُّ فِيهِ مِنْ هَذِهِ الْعَافِيَةِ بَيْنَ يَدَيْ بَلَاءٍ لَا يَنْقَطِعُ وَ وِزْرٍ لاَ يَرْتَفِعُ فَقَدِّمْ لِي مَا أَخَّرْتَ ، وَ أَخِّرْ عَنّي مَا قَدَّمْتَ .
(2) و اگر اين عافيت و تندرستى- كه روز و شب از آن بهرهمندم- بلاى (دامنه دار و) هميشگى و تيره روزى دائمى به دنبال داشته باشد (از روى لطف و مرحمت) آن چه را كه براى من به تأخير انداختهاى، پيش فرست. و آن چه را كه (برايم) پيش اندختهاى به تأخير انداز؛
﴿3﴾
فَغَيْرُ كَثِيرٍ مَا عَاقِبَتُهُ الْفَنَاءُ ، وَ غَيْرُ قَلِيلٍ مَا عَاقِبَتُهُ الْبَقَاءُ ، وَ صَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِهِ .
(3) زيرا پايان چيزى كه به نيستى انجامد (در حقيقت) بسيار نيست، و آن چه انجامى جاودانه دارد، اندك و ناچيز نباشد، و بر محمد و آل او درود فرست.