وَ كَانَ مِنْ دُعَائِهِ عَلَيْهِ السَّلَامُ إِذَا دُفِعَ عَنْهُ مَا يَحْذَرُ ، أَوْ عُجِّلَ لَهُ مَطْلَبُهُ
از دعاهاى آن حضرت است هر گاه چيزى كه از آن حذر داشت از او دور مىشد، يا خواستهاش زود روا مىگشت
﴿1﴾
اللَّهُمَّ لَكَ الْحَمْدُ عَلَى حُسْنِ قَضَائِكَ ، وَ بِمَا صَرَفْتَ عَنِّي مِنْ بَلَائِكَ ، فَلَا تَجْعَلْ حَظِّي مِنْ رَحْمَتِكَ مَا عَجَّلْتَ لِي مِنْ عَافِيَتِكَ فَأَكُونَ قَدْ شَقِيتُ بِمَا أَحْبَبْتُ وَ سَعِدَ غَيْرِي بِمَا كَرِهْتُ .
(1) خدايا، ستايش تو را بر سرنوشت نيكى كه برايم رقم زدى، و به خاطر بلايى كه از من بازگرداندى، پس بهره مرا از رحمت خود همين تندرستى زودرس قرار مده، كه به خاطر آنچه دوست داشتهام (در آخرت) به بدبختى رسم، و ديگران با آنچه من ناخوشايند داشتم به خوشبختى دست يابند (يعنى عافيت در دنيا و روا شدن حاجت را مانع سعادت آخرتم قرار مده).
﴿2﴾
وَ إِنْ يَكُنْ مَا ظَلِلْتُ فِيهِ أَوْ بِتُّ فِيهِ مِنْ هَذِهِ الْعَافِيَةِ بَيْنَ يَدَيْ بَلَاءٍ لَا يَنْقَطِعُ وَ وِزْرٍ لاَ يَرْتَفِعُ فَقَدِّمْ لِي مَا أَخَّرْتَ ، وَ أَخِّرْ عَنّي مَا قَدَّمْتَ .
(2) و اگر اين عافيتى كه روز را در آن به شب آورده و شب را در آن به صبح رساندهام پيش از بلايى قطع نشدنى و وزر و وبالى نازدودنى قرار دارد (يعنى مانع ثواب آخرت يا باعث كيفر در قيامت است) پس آنچه را به تأخير افكندهاى برايم پيش انداز، و آنچه را برايم پيش انداختهاى به تأخير افكن.
﴿3﴾
فَغَيْرُ كَثِيرٍ مَا عَاقِبَتُهُ الْفَنَاءُ ، وَ غَيْرُ قَلِيلٍ مَا عَاقِبَتُهُ الْبَقَاءُ ، وَ صَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِهِ .
(3) زيرا آنچه فرجامش نابودى است فراوان به شمار نيايد، آنچه فرجامش بقاست اندك نباشد، و بر محمد و آل او درود فرست.