وَ كَانَ مِنْ دُعَائِهِ عَلَيْهِ السَّلَامُ إِذَا دُفِعَ عَنْهُ مَا يَحْذَرُ ، أَوْ عُجِّلَ لَهُ مَطْلَبُهُ
دعاى حضرت (ع) هنگامى كه خطرى از او مىگذشت يا مطلبى كه داشت به زودى برآورده مىشد
﴿1﴾
اللَّهُمَّ لَكَ الْحَمْدُ عَلَى حُسْنِ قَضَائِكَ ، وَ بِمَا صَرَفْتَ عَنِّي مِنْ بَلَائِكَ ، فَلَا تَجْعَلْ حَظِّي مِنْ رَحْمَتِكَ مَا عَجَّلْتَ لِي مِنْ عَافِيَتِكَ فَأَكُونَ قَدْ شَقِيتُ بِمَا أَحْبَبْتُ وَ سَعِدَ غَيْرِي بِمَا كَرِهْتُ .
(1) بار الها، سپاس تو را بر نيكوئى قضائت، و بر آنچه از من گرداندى از بلايت، پس نصيب مرا، از رحمت خود، در اين عافيت كه اكنون بخشيدهاى منحصر مساز. كه من به وسيلهى آنچه دوست دارم بدبخت شوم و ديگرى به سبب آنچه من ناپسند دارم خوشبخت گردد
﴿2﴾
وَ إِنْ يَكُنْ مَا ظَلِلْتُ فِيهِ أَوْ بِتُّ فِيهِ مِنْ هَذِهِ الْعَافِيَةِ بَيْنَ يَدَيْ بَلَاءٍ لَا يَنْقَطِعُ وَ وِزْرٍ لاَ يَرْتَفِعُ فَقَدِّمْ لِي مَا أَخَّرْتَ ، وَ أَخِّرْ عَنّي مَا قَدَّمْتَ .
(2) و در صورتى كه آن عافيت كه روز را در آن به شب برده يا شب را در آن به روز آوردهام مقدمهى بلائى دائم و وبالى مستمر باشد، پس آنچه را برايم به تاخير افكندهى پيش انداز، و آنچه را كه پيش انداختهاى، به تاخير افكن
﴿3﴾
فَغَيْرُ كَثِيرٍ مَا عَاقِبَتُهُ الْفَنَاءُ ، وَ غَيْرُ قَلِيلٍ مَا عَاقِبَتُهُ الْبَقَاءُ ، وَ صَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِهِ .
(3) زيرا چيزى كه پايانش فناست بسيار نيست، و چيزى كه پايانش بقاست كم نيست و بر محمد و آلش رحمت فرست.