وَ كَانَ مِنْ دُعَائِهِ عَلَيْهِ السَّلَامُ إِذَا دُفِعَ عَنْهُ مَا يَحْذَرُ ، أَوْ عُجِّلَ لَهُ مَطْلَبُهُ
از دعاهاى امام عليهالسلام است هرگاه از آن حضرت دور مىشد چيزى (گرفتارى يا پيشامد بدى) كه از آن مىترسيد، يا خواستهى او زود روا مىگشت:
﴿1﴾
اللَّهُمَّ لَكَ الْحَمْدُ عَلَى حُسْنِ قَضَائِكَ ، وَ بِمَا صَرَفْتَ عَنِّي مِنْ بَلَائِكَ ، فَلَا تَجْعَلْ حَظِّي مِنْ رَحْمَتِكَ مَا عَجَّلْتَ لِي مِنْ عَافِيَتِكَ فَأَكُونَ قَدْ شَقِيتُ بِمَا أَحْبَبْتُ وَ سَعِدَ غَيْرِي بِمَا كَرِهْتُ .
(1) بار خدايا سپاس تو را بر نيكوئى آنچه مقدر نمودهاى، و به آفت و بدى كه از من دور ساختى، پس بهرهى مرا از رحمت خود (تنها) تندرستى كه اكنون بخشيدهاى قرار مده كه (در آخرت) بدبخت شوم به سبب آنچه دوست دارم و ديگرى به سبب آنچه (در دنيا) پسند من نيست خوشبخت شود (مقصود اينست كه عافيت از آفت و بدى كه در دنيا نصيب مىشود موجب نوميدى از پاداش صبر بر بلاء در آخرت نگردد، از اين رو خواسته مىشود كه بهرهى از رحمت تنها عافيت در دنيا نباشد كه در آخرت از پاداش صبركنندگان بر بلاء بىبهره باشد، حضرت امام محمد باقر عليهالسلام فرموده: گرفتارترين مردم به بلاء پيغمبرانند پس از آن اوصياء پس از آن نيكان و كسانى كه از ديگران برتراند. حضرت امام جعفر صادق عليهالسلام فرموده: خدا را در زمين بندگانى است از بندگان برگزيدهى او، تحفه و ارمغانى از آسمان به زمين نمىآيد جز آنكه آن را از آنها به ديگرى بازگرداند، و بلاء و گرفتارى نمىرسد جز آنكه آن را به آنان متوجه مىگرداند، و هم آن حضرت فرموده: اگر مومن چيزى را كه در پاداش از مصائب و گرفتاريها براى او است مىدانست، آرزو مىكرد كه او را با قيچيها ببرند)
﴿2﴾
وَ إِنْ يَكُنْ مَا ظَلِلْتُ فِيهِ أَوْ بِتُّ فِيهِ مِنْ هَذِهِ الْعَافِيَةِ بَيْنَ يَدَيْ بَلَاءٍ لَا يَنْقَطِعُ وَ وِزْرٍ لاَ يَرْتَفِعُ فَقَدِّمْ لِي مَا أَخَّرْتَ ، وَ أَخِّرْ عَنّي مَا قَدَّمْتَ .
(2) و اگر اين تندرستى كه روز را در آن به شب رسانده يا شب را به روز بردهام در جلو من (آخرت) بلاء و گرفتارى هميشگى و بار سنگينى باشد كه برطرف نشود پس آنچه (گرفتارى آخرت) كه برايم پس انداختهاى پيش انداز، و آنچه (عافيت در دنيا) كه پيش انداختهاى پس انداز
﴿3﴾
فَغَيْرُ كَثِيرٍ مَا عَاقِبَتُهُ الْفَنَاءُ ، وَ غَيْرُ قَلِيلٍ مَا عَاقِبَتُهُ الْبَقَاءُ ، وَ صَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِهِ .
(3) زيرا چيزى (خوشى) كه پايانش نيستى است اندك است (هر چند در نظر بسيار آيد) و چيزى (سودى) كه پايانش هميشگى است بسيار است (هر چند آن را كم بينند) و بر محمد و آل او درود فرست.