دعای 18 ( دعا برای دفع بلا و طلب عافیت ) ترجمه جواد فاضل

(1) به سپاس و ستايش تو لب مى‌گشايم اى پروردگار بزرگ كه تقدير مرا به دلخواه من امضا فرموده‌اى و آن بلا را كه خاطرم پراكنده مى‌داشت از من باز گردانيده‌اى ولى همى ترسم كه از رحمت بى‌منتهاى خويش بيش از اين بهره‌مندم ندارى و مرا به گناه اصرار و الحاحى كه در راه مسئلتم به كار برده‌ام از مرحمت خويش محروم سازى. فاكون قد شقيت بما احببت و سعد غيرى بما كرهت. در اين هنگام دلخواه من مايه‌ى شقاوت من شود و ديگران كه همچون من مبتلا بوده‌اند ولى در ابتلاى خويش بمانده‌اند خوشبخت گردند.

(2) پروردگارا! اگر اين عافيت كه اكنون نصيب من شده و تقديرى كه به دلخواه من صورت گرفته به عافيت اخروى من زيان رساند و مرا به بلائى جاويدانى و رنجى ابدى گرفتار سازد من هرگز اين دلخواه را نخواهم و بدين عافيت رضا ندهم. چنين مسئلت دارم كه آنچه رضاى تو اقتضا كند بر من روا دارى و مرا به هر بلا كه پسندى مبتلا سازى زيرا اين رنجها پايان پذيرند ولى نعيم آن جهان پايان‌پذير نباشد. پروردگارا! من به محنت و عذاب اين دنيا همى شكيبا باشم ولى جان مرا بر محنت و عذاب آخرت شكيبائى نيست. فقدم لى ما اخرت و اخر عنى ما قدمت. پس آنچه را كه از نعمت و موهبت درباره‌ى من تعجيل فرموده‌اى به واپس انداز تا به نعيم ابدى پيوندد و ابديت يابد و آن محنت و رنج را كه در آن جهان براى من مقرر داشته‌اى هر چه زودتر پيش آور تا عمرش با عمر اين جهان به كوتاهى و فنا گرايد.

(3) پروردگارا! آنچه فنا پذيرد هر چه بسيار باشد باز هم اندك است ولى آنچه جاويدان بماند هر قدر كم و ناچيز باشد همچنان بسيار است زيرا ابدى و جاويدانى است. و صل على محمد و آله.