وَ كَانَ مِنْ دُعَائِهِ عَلَيْهِ السَّلَامُ إِذَا دُفِعَ عَنْهُ مَا يَحْذَرُ ، أَوْ عُجِّلَ لَهُ مَطْلَبُهُ
هنگامى كه خطرى از سر وى به سلامت رد مىشد يا خواهشى از او فورا بر آورده مىگشت.
﴿1﴾
اللَّهُمَّ لَكَ الْحَمْدُ عَلَى حُسْنِ قَضَائِكَ ، وَ بِمَا صَرَفْتَ عَنِّي مِنْ بَلَائِكَ ، فَلَا تَجْعَلْ حَظِّي مِنْ رَحْمَتِكَ مَا عَجَّلْتَ لِي مِنْ عَافِيَتِكَ فَأَكُونَ قَدْ شَقِيتُ بِمَا أَحْبَبْتُ وَ سَعِدَ غَيْرِي بِمَا كَرِهْتُ .
(1) بار خدايا! سپاس تو را باد بر آن حسن تقديرى كه بهرهى من گردانيدى و آن بلا كه از سرم برگرداندى. ولى مبادا كه اين عافيت كه بر من ارزانى داشتهاى تنها بهرهى من از تو باشد، تا به بهانهى آنچه دوست داشتهام تيره بخت گردم و ديگرى از آنچه من ناخوش داشتهام نيكبخت شود.
﴿2﴾
وَ إِنْ يَكُنْ مَا ظَلِلْتُ فِيهِ أَوْ بِتُّ فِيهِ مِنْ هَذِهِ الْعَافِيَةِ بَيْنَ يَدَيْ بَلَاءٍ لَا يَنْقَطِعُ وَ وِزْرٍ لاَ يَرْتَفِعُ فَقَدِّمْ لِي مَا أَخَّرْتَ ، وَ أَخِّرْ عَنّي مَا قَدَّمْتَ .
(2) و اگر اين عافيت كه روز را در آن به شب رسانده و شبانگاهان را در آن به روز آوردهام خود بلايى پايدار و وبالى ادامهدار باشد، پس آن را كه پيش انداختهاى به تاخير افكن و آن را كه پس انداختهاى پيش آور،
﴿3﴾
فَغَيْرُ كَثِيرٍ مَا عَاقِبَتُهُ الْفَنَاءُ ، وَ غَيْرُ قَلِيلٍ مَا عَاقِبَتُهُ الْبَقَاءُ ، وَ صَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِهِ .
(3) چرا كه چيزى كه فرجامش نابودى است بسيار نيست و آن چيز كه عاقبت آن ره به بقا دارد كم نتوان شمرد، و درود بر محمد و خاندان وى.