دعای 18 ( دعا برای دفع بلا و طلب عافیت ) ترجمه محمد مهدی جلالی

(1) تو را اى خداوند دانا سپاس سپاست ز من بى‌كران و قياس خدايا سپاست ز حسن قضا كه از سر بگردانديم اين بلا مبادا كه باشد همه سود من همين رستن از دست رنج و محن كه آن را نماندى كه يابد درنگ بپايد سر راه من همچو سنگ بود آنچه مقبول و دلخواه بود به سوى شقاوت مرا راه بود همانها كه تلخ است و نادلپسند به سوى سعادت به راهم كشند مرا اين سلامت كه در پيش رو نهادى بدين جلوه‌هاى نكو كه هر دم كه گردد ز من اسپرى بمانم پى لحظه‌ى ديگرى مبادا چو ديوار گردد حجاب كند غافل از ماجراى حساب

(2) چنين است اگر اى خداوندگار سلامت بگيرد و به رنجم بدار فكن رنج فردا به امروز من كه فردا رها سازيم از محن گر امروز و فردا بخواهم ز تو مرا مى‌دهى مى‌نكاهم ز تو

(3) هر آنچه كه فرجام نابودى است نه بسيار باشد نه بهبودى است ور اندك ولى جاودانى بود فزونتر تو را از جهانى بود درود تو بر احمد و خاندان كه هستى شرف يافت از نامشان