دعای 21 ( دعای برای زمان هجوم غم و اندوه و نگرانی از گناه ) ترجمه اسدالله مبشری

(1) بار خدايا، اى كار برآور ناتوانان و اى سنگر حوادث هولناك، اينك تنها من مانده‌ام و بار گناهان و يار و ياورى با من نيست و طاقت خشم تو ندارم و پشتيبانيم نيست و در معرض خوف لقاى تو مانده‌ام و هراسم را آرامبخشى نيست‌

(2) اگر تو مرا بيم دهى كيست كه مرا ايمنى دهد؟ و اگر تو مرا تنها واگذارى كيست كه مرا يارى كند؟ و اگر تو ناتوانم سازى كيست كه توانم بخشد؟

(3) بار خدايا، جز پروردگار، هيچ كس پرورده‌ى سايه‌ى عنايت خويش را در پناه خود نگيرد و جز غالب، مغلوب را ايمنى ندهد و جز طالب، مطلوب را يارى نكند

(4) و اى خداى من، همه‌ى اين سببها به دست توست و گريزگاه و پناهگاه همه تويى، بر محمد و آل محمد درود فرست و مرا پناه ده، كه به سوى تو گريخته‌ام و نياز من برآور كه از تو خواستارم‌

(5) بار خدايا، اگر تو روى كريم خويش از من برتابى، يا مرا از فضل بزرگ خود بى‌نصيب گردانى يا روزى از من بازدارى يا رشته‌ى پيوند خود از من بگسلى، جز به سوى تو، دستيابى آرزوها را راهى نخواهم يافت، و بر آنچه نزد توست، جز به يارى تو دسترسى نخواهم داشت. چرا كه بنده‌ى توام و سرنوشت من به دست توست‌

(6) با فرمان تو مرا اختيارى نيست و از فرمان تو سر نمى‌توان پيچيد، حكم تو بر من روان است و قضاى تو بر سرنوشت من عدل، نه نيروى آن دارم تا از بند چيرگى تو بيرون روم، نه ياراى آنكه از حيطه‌ى قدرت تو بگريزم، نه مى‌توانم مهر تو را متوجه خويشتن كنم و نه آن سعادت دارم كه خرسندى تو به دست آورم و به آنچه نزد توست دست نمى‌يابم، مگر به فرمانبردارى از تو و به فضيلت مهربانى تو

(7) بار خدايا، من پيوسته و در همه حال بنده‌ى فروتن توام و جز به يارى و مشيت و قدرت تو، نه به سود خود دست دارم نه به زيان خود، من در اين كارها به ناتوانى خويشتن گواهم و به سستى نيروى خود و ندانستن راه بيرونشو معترف. پس به وعده‌اى كه داده‌اى وفا كن و آنچه را به من عطا كرده‌اى كامل گردان و از زوال نگهدار كه من بنده‌ى توام، بنده‌اى مسكين و نيازمند و ناتوان و زيانمند و ذليل، بنده‌اى حقير و خوار و فقير و ترسان و پناهخواه‌

(8) بار خدايا، بر محمد و آل محمد درود فرست و ياد نعمتهايى كه به من عطا مى‌كنى از لوح ضميرم مزداى و مهل كه از نيكى و احسان تو در گرفتارى غافل گردم و از اجابت خواهشهاى من، اگر چه به تاخير افتد، نااميدم مكن و در هر حال كه باشم، خواه در آسايش و مسرت و خير، يا در سختى حال و عافيت، يا در بلا، در درويشى يا در نعمت، در تنگدستى يا توانگرى، تقاضاى مرا برآورده كن‌

(9) بار خدايا، بر محمد و آل محمد درود فرست و چنان كن كه ثناى تو گويم و ستايش تو كنم و در همه حال چنان به حمد تو پردازم كه به آنچه از دنيا نصيب من مى‌كنى فرحناك نشوم و از آنچه مرا از آن بازمى‌دارى دلگير نگردم بار خدايا، سراچه‌ى دلم را خانه‌ى تقواى خود كن و كالبدم را به كارى بگمار كه از من مى‌پسندى و مرا از هر انديشه كه جز طاعت تو باشد بازدار و غرقه‌ى طاعت خود فرما، چندانكه هيچ چيزى را كه تو نمى‌پسندى نپسندم و چيزى را كه از آن خشنودى ناپسند نشمارم‌

(10) بار خدايا، بر محمد و خاندان او درود فرست و سراچه‌ى دل را از هر انديشه بپيراى، تا سراپرده‌ى مهر تو باشد و آن را به ياد خويش مشغول دار و به خوف از خود بپرور و به بيم از خويش زنده‌دار و به رغبت به سوى درگاه خود نيرو بخش و به سوى طاعت خود گرايش ده و در محبوبترين طريقى كه به تو مى‌پيوندد راهى گردان و چنان كن كه در سراسر زندگانى دل تنها به چيزى با اشتياق و فروتنى روى آورد كه نزد توست‌

(11) و توشه‌ى مرا در دنيا پرهيزگارى به درگاه خود قرار ده، و كوچ مرا حركت به سوى رحمت خود معين فرماى و باب خشنودى خود به روى من بگشاى و قرارگاه مرا مينوى خود گردان و نيرويى عطا كن تا از سر اشتياق آنچه مايه‌ى خشنودى توست بر دوش كشم و گريزگاهم را به درگاه خود و رغبتم را به آنچه نزد توست قرار ده و دلم را از بندگان شرورت برمان و چنان كن كه انس به تو و دوستداران و اهل طاعت تو دلم را فراگيرد

(12) و مگذار كه هيچ بدكار و كافر دل بر من منت نهد و دست يابد، يا مرا به آنان نيازى باشد، بلكه آرامش دل و آسايش روان من و بى‌نيازى و انجام يافتن كارهاى مرا بر عهده‌ى خود و بندگان نيك خود واگذار

(13) بار خدايا، بر محمد و خاندان او درود فرست و مرا همنشين و يار آنان قرار ده و بر من منت گذار كه شوقم به سوى تو باشد و چنان كنم كه دوست مى‌دارى و مى‌پسندى. همانا كه تو بر همه كار توانايى و اين كارها تو را بسى آسان است.