دعای 21 ( دعای برای زمان هجوم غم و اندوه و نگرانی از گناه ) ترجمه محمد مهدی جلالی

(1) خدايا دهى بى‌نيازى به آن كه تنها در افتاده و ناتوان نگهدار باشى ز لطف عميم مر آن را كه افتاده در دام بيم در افتاده تنها و بى همرهم گناهان در افكنده اندر چهم ز خشم توام ناتوانى رسيد زمان زوال جوانى رسيد بود سخت نزديك ديدار تو مهيا نباشد مرا كار تو

(2) كه اين رنج و اين درد تسكين دهد دل خسته از رنج خود وارهد كه بر من نماند مرا اى شگفت تو چون واگذارى كه خواهد گرفت تو خواهى مرا گر چنين ناتوان توانايى از كس بگيرم چسان

(3) به جز درگهت نيست كس را پناه نخواهد نمودن كسم جز تو راه كسى را كه خشم خدا بشكند مگر باز لطفش به هم برتند

(4) چو اينها همه از تو آيد پديد چگونه توان ز راهت بريد درود تو بر احمد و خاندان كه هستى شرف يافت از نامشان خدايا روا ساز دلخواه من روانه سوى خويش كن راه من

(5) خدايا اگر روى گردانيم ز درگاه احسان خود رانيم چنين زار و بى‌روزيم و اهلى مرا رشته‌ى رحمتت بگسلى مرا زآنچه دارى تو و هست بس نباشد به يارى كس دسترس كه باشم به دست تو و بنده‌ات كهين ناتوانى سر افكنده‌ات

(6) چه فرمان مرا چون تو فرمان دهى همان است فرمان كه تو آن دهى چو فرمان تو هست از روى داد از اين مرز بيرون شدنمان مباد نه قدرت كه راه محبت روم به خشنوديت سوى رحمت شوم مگر لطف يزدان كه باشد فزون بدانسوى باشد مرا رهنمون

(7) خدايا گذشته است بس صبح و شام كه بودم تو را بنده‌اى ناتمام اگر در نيابد مرا ياريت نباشد اگر نعمت ياريت به سود و زيانم توانا نيم گواهم بر اين اهل، حاشا نيم كنون سر دهم باز اقرار خويش به نوش كم و عجز بسيار خويش وفا كن مرا آنچه فرموده‌اى ز لطف و عطا آنچه بنموده‌اى بيفزا و هرگز از آن كم مكن پريشانيم زان فراهم مكن كه من بنده بى‌چيزم و ناتوان به بدحالى و بيم خواهم امان

(8) درود تو بر احمد و خاندان كه هستى شرف يافت از نامشان مبادا كه لطفت ز يادم رود به احسان تو داغ نسيان نهد ز حاجات خويشم مكن نااميد اگر چه بكنديش سازى پديد اگر شاد باشد دلم يا به درد وگر چهر سرخم بود يا كه زرد سلامت زيم يا كه نوع دگر در اندوه حرمان و يا بهره‌ور مبادا كه لطفت ز يادم رود به احسان تو داغ نسيان نهد

(9) درود تو بر احمد و خاندان كه هستى شرف يافت از نامشان به هر حال جان مرا دار پاس كه راهى نجويد به غير از سپاس ز دنيا مرا آنچه كردى نصيب به شادى نخواهد به دام فريب وگر بى‌نصيبم ز چيزى دگر نسازد مرا ديده از اشك تر دلم را به پرهيز ده روشنى ببخشا ز ميل خطا ايمنى تن را به طاعت ز فرمان خويش ببخشاى نيرو به احسان خويش چنان كن كه خواهم پسند تو را نباشم پى نفس دون ناروا ز كارى كه خشم تو زايد از آن خداوندگارا مرا وارهان رضاى تو خشنود سازد مرا نخواهى مرا آنچه سازم مرا

(10) درود تو بر احمد و خاندان كه هستى شرف يافت از نامشان ز عشقت دلم را بساز آنچنان كه باشى تو و كس نباشد در آن زيادت ببخشاى داناييش به بيم و به عصمت تو والاييش به فرمانبرى گير و برجاش كن به رغبت سوى خود تواناش كن خدايا چنان كن كه اين گنج خون سوى بهترين ره شود رهنمون چنان رام من گردد اين راهزن كه جز آنچه خواهى نخواهد ز من

(11) مرا توشه‌ى راه پرهيز كن سمندم سوى رحمتت تيز كن به مشكوى خشنوديم راه ده دل زنده و جان آگاه ده تحمل كه اين بار را بركشم نباشد در اين راه غم ناخوشم گريزم سوى خويش خوانى مرا جهانى گذارم كه مانى مرا بخواهم همان را كه در دست تست كز اين راه آسان توان رفت چست مرا وارهان از گناهان خلق به خود خو گرم كن نه بر خوان خلق مرا انس خويش و عزيزان خويش نما در دل خسته هر لحظه بيش

(12) منه منت كافر و فاجرم بلايى چنين دور كن از سرم مبادا گذاريم با او بهم به دادن گرفتن به بيش و به كم سكون دل و بى‌نيازيم ده چنين نعمتى در دل من بنه خدايا چنان كن در اين رهگذار كه هرگز نيفتد به ناپاك كار

(13) درود تو بر احمد و خاندان كه هستى شرف يافت از نامشان بر آنان مرا ساز يار و قرين به ره ياره و در جنتم همنشين چنان كن كه با آنچه دلخواه تست در افتم به راهى كه آن راه تست به جان من خسته منت گذار كه از جان در اين ره شوم رهسپار چه گويم تواناى مطلق تويى چه از حق زنم دم كه خود حق تويى برآوردن آسان توانى مرا بدين پايگه در نشانى مرا