دعای 21 ( دعای برای زمان هجوم غم و اندوه و نگرانی از گناه ) ترجمه محمد حسین سلطانی لرگانی کجوری

(1) الهى آن صفات ذوالمنن را بر آن بنده ضعيف خويشتن را حوادث را كه شد بر او گرفتار بگيرى در پناهت اندر اين دار تو كه وحشت هراس و قيل آن را به آرامش كنى تبديل آن را من آن موجود عاصى و گنهكار كه جز تو نيست بر من ياور و يار مرا طاعت ز خشم تو نباشد بجز تو ياور من كس نباشد همى دانم كنم دنيا درودى به سويت باز خواهم گشت زودى ز ديدار لقاى تو هراسم كسى نشناسم و اين التماسم تو اين آشفتگى را در ضميرم بكن آرام تا آرام گيرم كه من جز ذات اعلاى تو كس را شناسا نيستم من هيچ كس را كه تا آرامبخش خاطر من شفا بخشد ز باطن ظاهر من‌

(2) تو مى‌ترسانيم از دوزخ و نار كه باشد آن مرا ايمن نگهدار تو تنهايم نمودى يار من كو ز تنهايى من دادم رسد او ضعيفم كرده‌اى كو يار دانا كند او تقويت باشد توانا

(3) فقط تنها تويى از قدرت خود كه ايمن داريم از رحمت خود فقط تنها تو بر من ياور و يار ز ضعفم دستگيرى اندر اين دار تويى خالق توانا حى داور منم آن بنده‌ى نادان و مضطر تويى غالب و دارى چيرگى را و من مغلوب و عبد و بندگى را

(4) به دست تو زمام اين امورات در اين گردونه‌ى عرض و سماوات ضمير و فكرها گر او تواند اراده از تو آن را مى‌تكاند فرار ما به سوى تو كريما پناه ما به سوى تو رحيما الهى بر محمد (ص) هم ز آلش درودت باد بر صدق كمالش و بر درگاه خود ده تو پناهم برآور آرزويم آنچه خواهم‌

(5) خداوندا اگر روى كرم را ز من گردانى و دل كرده غم را و از فضل عميم خويش محروم گريز از ره به بندى كرده مغموم و نپذيرى مرا آرم پناهت كه سر بر سجده آرم پيشگاهت چه خواهم كرد اى يكتاى معبود چه راهى تا رسانندم به مقصود كه جز راه تو نشناسم سراسر و جز دستت نباشد دست ديگر كه او برآورد اين آرزويم اگر اين كائنات آيد به سويم منم عبد ذليلت تا نفس را بجز آن ذات اعلا هيچ كس را

(6) ندارد سرنوشتم او حكومت بجز آهنگ و قصدت بر ارادت ندارم من اراده پيشگاهت اراده از تو و علياى راهت ز فرمان تو نپذيرد شكستى مسلط بر من و بر كل هستى به عدل و داد بر من حكمرانى و با قوت و قدرت كاردانى كه نتوانم ز فرمانت گريزان و مقدورم نباشد از تن و جان كه قصدت را نباشم من پذيرا و يا بهر رضاى تو زنم جا رضا و رحمت تو گر به من تافت و اين جانم كه از تو نور دريافت كه گردن را به درگاهت ز طاعت كنم خم ذات اعلا را عبادت و پيشانى تسليمم به درگاه نهم بر خاك و عذر خويش را خواه‌

(7) الهى من شبى را آورم روز و روزم را به شب هر روزه در روز كه ذرات زمان زين روز و شبها مطيع و عبد تو باشد الها منم آن بنده‌اى گر هر قدر را ز خود او باز دارد بر ضرر را و يا بر خويشتن نفعى رساند اراده از تو باشد او چه داند كه من بر ضعف خود زين اعترافى ز تدبير كم و نبود خلافى و نيروى قوايم هست اندك ضميرم نيز كوته هست كوچك تو پس اى كردگار حى دانا هر آنچه را كه وعده داده بر ما ز نعمتهاى تو كردى عطايا رسان بر من و آن تكميل فرما كه زيرا بنده‌ى محتاج و مسكين ذليل و مستمند و كور و نابين فقير و پست و ترسان پيشگاهت به سويت روى آورده پناهت‌

(8) الهى بر محمد (ص) هم ز اولاد ز رحمت مرحمت روحش در آن شاد مدار اين را روا اى كردگارم كه از يادت برم در روزگارم ز نعمتهاى تو دارم فراموش و از لطف عميم تو روم هوش اگر چه دير دريابد مرا آن ز نوميدى بمانم زار و حيران كه آن يا خواه آسايش و يا زار و يا در تندرستى يا كه بيمار ز سختى خواه باشد يا كه آسان ظفر يا در شكستى باشدش آن توانگر باشمى يا خواه درويش به هر كيفيتى باشد مرا پيش تو بگذارى كه بر ياد تو باشم و از ياد تو دلشاد تو باشم‌

(9) الهى بر محمد (ص) هم ز آلش درودت باد بر صدق كمالش چنان بنما كه همواره ستايش سپاس ويژه‌ى من زين نيايش كه تنها حمد تو گويم ثنايت ثنا گو بر جلال كبريايت چنانش كن كه اين حمد و ثنايم ز كيفيت به گوناگون دعايم به گوناگون نگردد زندگيم قصورى نافتد در بندگيم وز آنچه بر كفم رفت و نيامد نگردم دلغمين از اين پيامد و در قلبم فروغى را ز تقوا برافروزى كه او گردد مداوا و جانم را بدانسان كرده مشغول به كارى را كه بر تو هست مقبول نفس را زان روالى آورى پيش بر او مشغول سازى طاعت خويش و بر آنچه ترا خشم آورد او ندارم دوست هرگز بر چنين رو و آنچه بر رضايت كرده تامين نباشد نفرتم بل شاد و خوشبين‌

(10) الهى بر محمد (ص) هم ز آلش درودت باد بر صدق كمالش و در قلبم بجز بر تو محبت به ياد خويش روشن كن ز رحمت و از خوف خودت هشيار سازى به عشقت زنده و بيدار سازى دراندازى به نور بحر در آب كه او در طاعتت باشد تب و تاب الهى قلب من را در صراطم هدايت كن ز راهت در حياتم بر آن راهى كه اندر كهكشانها نشانش ده به راه آسمانها به اميدى از آن در پيشگاهت نما مشتاق حق عز و جاهت و بگذارى كه من تا زنده هستم چنين باشد چه بر پا يا نشستم‌

(11) الهى تا در آن لحظه كه شد را بپوشم زين جهان من چشم خود را و راهى را بگيرم زان جهانى كه جاويد است باشد جاودانى سفر زين راه تقوا توشه‌ام كن خطر زين راه در انديشه‌ام كن و از آن رحمتت اى حى معبود رسان بى‌هم و غم ما را به مقصود عنايت كن و راضى زين شدن را بيابم راه زيباى عدن را كه داخل در بهشت و كام گيرم جوار رحمتت آرام گيرم الهى ده به من قوت توانا كه هر رنجى براى تو پذيرا الهى من ز شوقت اشك ريزم و بگذارى كه بر سويت گريزم الهى تو مرا همراه در هست به دورم دار از آن مردم پست الهى قلب من را هر زمانى تو از اين قوم ترسانى چنانى كه هرگز همدمى يا همنشينى نكرده تن هوس بر هم قرينى عوض بر اين جوار خويشتن را بده تو انس الفت جان و تن را و بر آنها كه از آن دوستانت به من تو دوست سازى در امانت‌

(12) مدار اين را روا اى كردگارم از آن مردم كه اندر روزگارم تو را يكتا نكردندى پرستش معاصى را روا دارد ز بينش مرا منت گذارندى بدين سان كمندى را ز انعامش در احسان مدار اين را روا تا دست حاجت به سوى اين كسان رو در نهايت چنان خواهم كه آرامش ز جانم سكون خاطر و قلب و روانم به ذات اقدست بسته چنانى ز صالح پارسا زان بندگانى‌

(13) الهى بر محمد (ص) هم ز آلش درودت باد بر صدق كمالش و من را نيز با ختم پيمبر و با اولاد او اى حى داور بر اين فرما مقدر در قرينش شوم محرم مددكار و معينش خداوندا مقدر كن ز طاعت كه من مشتاق باشم در عبادت و بر اين اشتياقم كن تو اعطا به قلبم منتى اى حى دانا خداوندا به من منت گذارى چنان همواره اين را هم بيارى كه كردارم رضاى كردگارم ز تو مقرون شود در روزگارم انك على كل شيئى قدير و ذالك عليك يسير ز من آن خواستنها تو توانى چه آسان بر تو آيد مى‌توانى كه زيرا تو خداوندى اعلا ز هر چه تو بخواهى در توانا يا ارحم الراحمين‌