دعای 21 ( دعای برای زمان هجوم غم و اندوه و نگرانی از گناه ) ترجمه عبدالمحمد آيتی

(1) اى خداوندى كه تنها تو بسنده‌اى بنده‌ى تنها و ناتوان را، و اى خداوندى كه تنها تو نگهدارنده‌اى از هر چه سهمناك و وحشت‌خيز است. خطاهاى من سبب تنهايى من شده و ياور و همراهى براى من نمانده است. از خشم تو ناتوان گشته‌ام و كس مرا مددكار نيست. وحشت از ديدار تو بر من چيره شده و وحشتم را تسكين‌دهنده‌اى نيست.

(2) اى خداوند، چه كسى مرا ايمنى بخشد، اگر تو مرا به وحشت افكنده باشى؟ چه كسى مرا يارى دهد، اگر تو بى‌كس و تنهايم ساخته باشى؟ چه كسى مرا توانايى بخشد اگر تو ناتوانم خواسته باشى؟

(3) اى خداوند من، تنها پرورنده است كه پرورده‌ى خود پناه تواند داد و غالب است كه مغلوب خود را ايمنى تواند بخشيد و جوينده است كه گريخته را يارى تواند داد.

(4) اى خداوند من، همه اينها به دست توست و گريزگاهى جز به آستان تو نيست. پس بر محمد و خاندانش درود بفرست و اكنون كه به سوى تو گريخته‌ام پناهم ده و اكنون كه حاجت به تو آورده‌ام حاجت من برآور.

(5) اى خداوند، اگر تو روى نيكوى خود از من بگردانى يا مرا از فضل و احسان عظيم خويش منع فرمايى، يا روزيت را از من دريغ دارى يا رشته‌ى عنايت خود از من ببرى، باز هم براى رسيدن به آرزوهايم راهى جز تو نمى‌يابم و براى رسيدن به رحمت تو جز تو ياورى نمى‌جويم، كه من بنده‌ى تو هستم و در قبضه‌ى اقتدار تو و موى سرم چون زمام من به دست توست.

(6) اى خداوند، جز آنچه تو فرمايى مرا فرمانى نيست. حكم تو بر من روان است. هر چه براى من مقدر گردانى عين عدالت است و مرا ياراى بيرون شدن از حيطه‌ى فرمانروايى تو نباشد. از دايره‌ى قدرت تو پاى بيرون نتوانم نهاد. و نيارم كه خود را محبوب تو گردانم و تو را از خود خشنود سازم. و به آنچه در نزد توست جز به طاعت و بخشش و بخشايش تو نتوانم رسيد.

(7) اى خداوند، شب را به روز مى‌آورم و روز را به شب مى‌رسانم در حالى كه بنده ذليل تو هستم. مالك سود و زيان خود نيستم مگر به نيروى تو. بر اين گواهى مى‌دهم و به ناتوانى و بيچارگى خود معترفم. پس اى خداوند، آن وعده كه مرا داده‌اى برآور و هر چه مرا عطا كرده‌اى به كمال رسان كه من بنده بينواى زار ناتوان زيان ديده‌ى حقير بى‌مقدار فقير ترسان پناهنده توام.

(8) بار خدايا، بر محمد و خاندانش درود بفرست و چنان مكن كه سپاسگزارى در برابر نعمتت را فراموش كنم، يا از ذكر احسان و بخشش تو غافل شوم يا از استجابت دعايم- هر چند به تاخير افتد- نوميد گردم، چه در مسرت باشم يا اندوه، چه در سختى باشم يا آسايش، چه در عافيت به سر برم يا در بلا، چه در توانگرى باشم يا بينوايى چه در فراخى نعمت باشم يا در تنگى معيشت و چه در فقر يا غنا.

(9) بار خدايا، بر محمد و خاندانش درود بفرست و مرا در همه حال توفيق ده كه ذكر جميل تو گويم و به ستايش تو برخيزم و سپاست بگزارم، تا به آنچه از مال دنيا بر من ارزانى داشته‌اى دلخوش نباشم و به منع تو اندوه نخورم. خوف خود شعار دلم گردان و تنم را به كارى برگمار كه تواش مى‌پسندى و مرا از هر چه به من روى آورد، به فرمانبردارى خود مشغول دار، تا چيزى كه تو را به خشم آورد به دوستى نگيرم و از چيزى كه رضاى تو در آن است خشم نگيرم.

(10) بار خدايا، بر محمد و خاندانش درود بفرست و دلم از هر محبتى تهى گردان تا تنها جاى محبت تو باشد، و به ياد خود مشغول دار و از بيم توانگر نماى و رغبت آن به خود برانگيز و به طاعت خود گرايش ده و بدان راه كه بيشترش دوست دارى روان بدار و چنان كن كه تا زنده‌ام مقهور رغبت به چيزى باشد كه در نزد توست.

(11) اى خداوند، چنان كن كه در اين جهان پرهيزگارى رهتوشه‌ى من باشد و مقصد من در اين سفر رسيدن به رحمت تو و خشنودى تو سراى من و بهشت تو جايگاه من. و مرا نيرويى ده كه بار رضاى تو بر دوش توانم كشيد و از هر كه گريزم در تو گريزم و خواست من چيزى باشد كه در نزد تو باشد. قلبم را از بدسيرتان به بيم افكن و انس خود و دوستان خود و بندگان فرمانبردارت را نصيب من كن.

(12) بار خدايا، بار منت هيچ گنهكار و كافر بر دوش من منه و براى هيچ يك از آنان در نزد من نعمت و بهره‌اى قرار مده و مرا نيز به آنان محتاج مكن، بلكه آرامش دل و آسايش جان و بى‌نيازى و كفايت مرا تنها به خود و بندگان نيكوكارت منحصر فرماى.

(13) بار خدايا، بر محمد و خاندانش درود بفرست و مرا همدم ايشان ساز. و مرا ياور ايشان گردان و بر من منت نه و شوق خود در دل من افكن و به كاريم برگمار كه تواش دوست بدارى و تو از آن خشنود شوى كه تو بر هر كارى توانايى. و ذلك عليك يسير.