وَ كَانَ مِنْ دُعَائِهِ عَلَيْهِ السَّلَامُ إِذَا سَأَلَ اللهَ الْعَافِيَةَ وَ شُكْرَهَا
درخواست عافيت
دعاى آن حضرت عليه السلام است هنگامى كه از خدا درخواست عافيت مى كرد و شكر بر عافيت
﴿1﴾
اللَّهُمَّ صَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِهِ ، وَ أَلْبِسْنِي عَافِيَتَكَ ، وَ جَلِّلْنِي عَافِيَتَكَ ، وَ حَصِّنِّي بِعَافِيَتِكَ ، وَ أَكْرِمْنِي بِعَافِيَتِكَ ، وَ أَغْنِنِي بِعَافِيَتِكَ ، وَ تَصَدَّقْ عَلَيَّ بِعَافِيَتِكَ ، وَ هَبْ لِي عَافِيَتَكَ وَ أَفْرِشْنِي عَافِيَتَكَ ، وَ أَصْلِحْ لِي عَافِيَتَكَ ، وَ لَا تُفَرِّقْ بَيْنِي وَ بَيْنَ عَافِيَتَكَ فِي الدُّنْيَا وَ الآْخِرَةِ .
(1) بار خدايا، بر محمد و خاندانش درود فرست و مرا به جامه ى عافيت بپوشان، و به عافيتت سرافرازم گردان؛ به عافيتت مصونم دار، به عافيتت گراميم دار، به عافيتت ين نيازم كن، به عافيتت نعمتم بخش، به عافيتت تندرستىام ده، عافيتت را بر من بگستران، عافيتت را زيبندهام گردان، و در دنيا و آخرت از عافيتت جدايم مگردان.
﴿2﴾
اللَّهُمَّ صَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِهِ ، وَ عَافِنِي عَافِيَةً كَافِيَةً شَافِيَةً عَالِيَةً نَامِيَةً ، عَافِيَةً تُوَلِّدُ فِي بَدَنِي الْعَافِيَةَ ، عَافِيَةَ الدُّنْيَا وَ الآْخِرَةِ .
(2) بار خدايا، بر محمد و خاندانش درود فرست و مرا عافيت ده، عافيتى كفايت كننده، بهبودى دهنده، برتر و فزاينده، عافيتى كه تندرستى در بدنم آرد، عافيتى كه براى دنيا و آخرتم ماند.
﴿3﴾
وَ امْنُنْ عَلَيَّ بِالصِّحَّةِ وَ الْأَمْنِ وَ السَّلَامَةِ فِي دِينِي وَ بَدَنِي ، وَ الْبَصِيرَةِ فِي قَلْبِي ، وَ النَّفَاذِ فِي أُمُورِي ، وَ الْخَشْيَةِ لَكَ ، وَ الْخَوْفِ مِنْكَ ، وَ الْقُوَّةِ عَلَى مَا أَمَرْتَنِي بِهِ مِنْ طَاعَتِكَ ، وَ الِاجْتِنَابِ لِمَا نَهَيْتَنِي عَنْهُ مِنْ مَعْصِيَتِكَ .
(3) خداوندا، به تندرستى و شادابى در دين و بدنم بر من منت گذار، و بينايى دل ارزانيم دار، مرا به پيشرفت در كارها موفق ساز، و به خشيت از عظمت و بيم از خودت بنواز، بر طاعتى كه بدان فرمانم داده اى ياريم ده، و از معصيتى كه از آن بازم داشتهاى دورم دار.
﴿4﴾
اللَّهُمَّ وَ امْنُنْ عَلَيَّ بِالْحَجِّ وَ الْعُمْرَةِ ، وَ زِيَارَةِ قَبْرِ رَسُولِكَ ، صَلَوَاتُكَ عَلَيْهِ وَ رَحْمَتُكَ وَ بَرَكَاتُكَ عَلَيْهِ وَ عَلَى آلِهِ ، وَ آلِ رَسُولِكَ عَلَيْهِمُ السَّلَامُ أَبَداً مَا أَبْقَيْتَنِي فِي عَامِي هَذَا وَ فِي كُلِّ عَامٍ ، وَ اجْعَلْ ذَلِكَ مَقْبُولًا مَشْكُوراً ، مَذْكُوراً لَدَيْكَ ، مَذْخُوراً عِنْدَكَ.
(4) بار خدايا، انجام حج و عمره، و زيارت تربت پيامبرت- كه صلوات و رحمت و بركاتت بر او و خاندانش باد- و زيارت خاندان پيامبرت را- كه بر ايشان سلام باد- همواره تا زندهام، در اين سال و هر سال ديگر، نصيبم فرما، زيارتى كه پذيرفته و پسنديدهات باشد، و تو را در نظر آيد و اندوختهى روز باز پسينم گردد.
﴿5﴾
وَ أَنْطِقْ بِحَمْدِكَ وَ شُكْرِكَ وَ ذِكْرِكَ وَ حُسْنِ الثَّنَاءِ عَلَيْكَ لِسَانِي ، وَ اشْرَحْ لِمَرَاشِدِ دِينِكَ قَلْبِي .
(5) خداوندا، زبانم را به سپاس و ثنا و ستايشت بگشا، و قلبم را براى دريافت مقاصد دينت گشايش عطا فرما.
﴿6﴾
وَ أَعِذْنِي وَ ذُرِّيَّتِي مِنَ الشَّيْطَانِ الرَّجِيمِ ، وَ مِنْ شَرِّ السَّامَّةِ وَ الْهَامَّةِ و الْعَامَّةِ وَ اللَّامَّةِ ، وَ مِنْ شَرِّ كُلِّ شَيْطَانٍ مَرِيدٍ ، وَ مِنْ شَرِّ كُلِّ سُلْطَانٍ عَنِيدٍ ، وَ مِنْ شَرِّ كُلِّ مُتْرَفٍ حَفِيدٍ ، وَ مِنْ شَرِّ كُلِّ ضَعِيفٍ وَ شَدِيدٍ ، وَ مِنْ شَرِّ كُلِّ شَرِيفٍ وَ وَضِيعٍ ، وَ مِنْ شَرِّ كُلِّ صَغِيرٍ وَ كَبِيرٍ ، وَ مِنْ شَرِّ كُلِّ قَرِيبٍ وَ بَعِيدٍ ، وَ مِنْ شَرِّ كُلِّ مَنْ نَصَبَ لِرَسُولِكَ وَ لِأَهْلِ بَيْتِهِ حَرْباً مِنَ الْجِنِّ وَ الْإِنْسِ ، وَ مِنْ شَرِّ كُلِّ دَابَّةٍ أَنْتَ آخِذٌ بِنَاصِيَتِهَا ، إِنَّكَ عَلَى صِرَاطٍ مُسْتَقِيمٍ .
(6) بار خدايا، مرا و فرزندانم را از شر شيطان رانده شد و از آسيب هر جانور گزنده و زهر دارنده و هرگونه شىء كشنده و چشم زخم زننده، و نيز از شر شيطان گمراه كننده، سلطان ستم پيشه، ارباب در ناز و نعمت فرو رفته، و از شر هر چيز سست يا سخته، هر بلندپايه و دون مايه، هر فرمانبر و فرمانده، هر خويش و بيگانه، هر كس از پريان و آدميان كه در برابر پيامبر و خاندانش ايستاده، و هر جنبنده- كه اسير چنگ قدرت توست- پناهم ده، كه راه راست تنها به تو پايان پذيرفته.
﴿7﴾
اللَّهُمَّ صَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِهِ ، وَ مَنْ أَرَادَنِي بِسُوءٍ فَاصْرِفْهُ عَنِّي ، وَ ادْحَرْ عَنِّي مَكْرَهُ ، وَ ادْرَأْ عَنِّي شَرَّهُ ، وَ رُدَّ كَيْدَهُ فِي نَحْرِهِ .
(7) بار خدايا، بر محمد و خاندانش درود فرست و هر كس با نيتى پليد آهنگ من كند، از من منصرفش ساز، و مكرش را خود چاره ساز، آسيبش را از من دور گردان و نيرنگش را بر سر او كوبان.
﴿8﴾
وَ اجْعَلْ بَيْنَ يَدَيْهِ سُدّاً حَتَّى تُعْمِيَ عَنِّي بَصَرَهُ ، وَ تُصِمَّ عَنْ ذِكْرِي سَمْعَهُ ، وَ تُقْفِلَ دُونَ إِخْطَارِي قَلْبَهُ ، وَ تُخْرِسَ عَنِّي لِسَانَهُ ، وَ تَقْمَعَ رَأْسَهُ ، وَ تُذِلَّ عِزَّهُ ، وَ تَكْسِرَ جَبَرُوتَهُ ، وَ تُذِلَّ رَقَبَتَهُ ، وَ تَفْسَخَ كِبْرَهُ ، وَ تُؤْمِنَنِي مِنْ جَمِيعِ ضَرِّهِ وَ شَرِّهِ وَ غَمْزِهِ وَ هَمْزِهِ وَ لَمْزِهِ وَ حَسَدِهِ وَ عَدَاوَتِهِ وَ حَبَائِلِهِ وَ مَصَايِدِهِ وَ رَجِلِهِ وَ خَيْلِهِ ، إِنَّكَ عَزِيزٌ قَدِيرٌ .
(8) در برابرش سدى بر آر تا ديدهاش از ديدنم نابينا شود، و گوشش از آنچه دربارهى من گويند ناشنوا گردد، بر دلش هنگام ياد من قفل نه، و زبانش را لالى ده، سرش را فرو كوب، و عزتش را در هم كوب، جبروتش را در هم شكن، برگردنش طوق خوارى افكن، و سرافرازيش را بر هم زن، و مرا از همهى زيانش بدىاش، دامهايش و پيادگان و سوارگانش در امان بدار، كه تويى آن پيروزمند بلند اقتدار.