دعای 7 ( دعا برای پیشآمدهای سخت و اندوهناک ) ترجمه ابوالحسن شعرانی

(1) اى كه گره هر دشوارى بدست تو مى‌گشايد، و اى كه حدت هر سختى به لطف تو نرم مى‌شود. راه گريز سوى آسايش و رفع اندوه از تو بايد خواست‌

(2) نشيب و فرازهاى درشت و ناهموار زندگى پيش قدرت تو هموار مى‌شود و به لطف تدبير تو اسباب هر چيز فراهم مى‌گردد. قضا به نيروى تو جارى است و همه چيز مطابق اراده تو مى‌گذرد

(3) همه اشيا مشيت تو را ناگفته اطاعت مى‌كنند و به نهى تو اظهار ناكرده باز ميايستند.

(4) آن توئى كه در حوادث غم‌انگيز تو را مى‌خوانند و در پيشامدهاى ناگوار به تو پناه برند. بليه دفع نشود مگر آنكه تو دفع كنى و بسته گشوده نگردد مگر آنچه تو بگشائى‌

(5) (اى پروردگار) سختى پيش من آمد كه سنگينى آن مرا خرد كرد و گرفتارى فرا رسيد كه بار آن مرا به ستوه آورد

(6) تو آن را به قدرت خويش بر من فرود آورده‌اى و به فرمان خود سوى من روان ساخته‌اى‌

(7) آن را كه تو آوردى ديگرى نبرد و آنچه تو فرستى ديگرى باز نگرداند، بسته تو را ديگرى نگشايد و گشاده تو را ديگرى نبندد. دشوار تو را كسى آسان نگرداند. رها كرده تو را ديگرى دست نگيرد

(8) پس بر محمد و آل او درود فرست اى پروردگار و به فضل خود باب فرج را به روى من بگشاى و دست اندوه را به قدرت خود از من رفع كن، در شكايت من نيك بنگر. و كام مرا به اجابت مسئول من شيرين گردان. و از نزد خود رحمت و گشايشى طبق دلخواه نصيب من كن. راه بيرون شدن از اين شدائد را به زودى فراهم ساز

(9) و مرا به سبب پريشانى دل از رعايت واجبات و متابعت سنت بازمدار

(10) كه از آنچه پيش آمد دل تنگ دارم و زير بار حوادث از اندوه آكنده‌ام. توئى كه مى‌توانى بلا را از من دور كنى و آنچه گرفتار آن شده‌ام از من بازگردانى. اين لطف را درباره من انجام ده هر چند شايسته آن نيستم، اى كسى كه تخت پادشاهى عظيم خاص تو است.